ตอนที่ 8 ชอบหรือไม่

ยามนี้เซนิตสนใจใคร่รู้นักว่า 'เทพ' คือสิ่งใด ตั้งแต่เกิดมาจนอายุสิบเก้าปี นางไม่เคยได้ยินคำนี้มาก่อน

คลีโองุนงงพูดไม่ออก เหตุใดนางจึงไม่รู้ว่าเทพคือสิ่งใด แสร้งทำอย่างนั้นรึ? ถึงกระนั้นเขาก็ยังตีบทบุรุษอบอุ่นโดยการส่งยิ้มให้นาง

"เทพคือเผ่าพันธุ์สูงส่ง….มีสัมพันธ์แน่นแฟ้นกับเผ่าพันธุ์ท่านมาช้านาน" คลีโอยิ้มแสนดี

เซนิตครุ่นคิด เหตุใดท่านแม่ถึงไม่เคยเล่าเรื่องนี้ให้นางฟังเลย "เช่นนั้นหรือ เหตุใดท่านแม่ถึงไม่เคยเล่าให้ระ….เอ่อ...ให้หม่อมฉันฟังเลยเพคะ" สรรพนามแทนตนเปลี่ยนไปแล้ว สาวน้อยซาตานแม้จะอ่อนแอ ทว่ามีไหวพริบดี ยามนี้นางคือแขก ส่วนเขาเป็นถึงรัชทายาทของผู้ปกครองดินแดน ท่านแม่สอนเสมอว่าให้อ่อนน้อมถ่อมตน

เทพหนุ่มสีหน้าหม่นหมองลง "ในอดีตบิดาและมารดาขององค์หญิงสนิทชิดเชื้อกับดินแดนเรามาก แต่เพราะมีข้อพิพาทเรื่องดินแดนจึงบาดหมางกัน เราเองก็ทุกข์ใจที่เป็นเช่นนี้"

สิ้นคำพูดของคลีโอ เซนิตก็เข้าใจในทันที เพราะมีเรื่องวิวาทกันนี่เอง ท่านแม่ถึงไม่เคยเอ่ยถึงเรื่องแดนเทพให้นางฟังเลย เรื่องดินแดนนี่นับว่าใหญ่หลวงทีเดียว

นัยน์ตาสีฟ้าจ้องมองการแสดงออกของอีกฝ่าย แล้วถามหยั่งเชิง "องค์หญิง….ไม่รังเกียจเราใช่หรือไม่"

"ไม่เลย! ไม่เลยเพคะ หม่อมฉันแยกแยะได้ อีกอย่างฝ่าบาททรงลำบากเพราะหม่อมฉันถึงเพียงนี้ หม่อมฉันซาบซึ้งยิ่งนัก"

ใบหน้าหล่อเหลาดุจรูปปั้นคลี่ยิ้มอบอุ่นแสนดี พาให้หัวใจดวงน้อยของเซนิตเต้นรัวเร็ว นางหน้าร้อนผ่าว ซ้ำยังขึ้นสีแดงระเรื่อ ซาตานสาวถามแก้เขินว่า "ฝ่าบาท...พบเพนนีหรือยังเพคะ หม่อมฉันอยากกลับบ้านแล้ว"

คลีโอทำสีหน้าลำบากใจ "ตอนนี้ยังไม่พบนางเลย แต่เราเร่งให้คนตามหาอยู่ วันพรุ่งคาดว่าคงพบ ท่านค้างแรมที่นี่เถิด วิมานของเรามีที่ว่างพอสำหรับองค์หญิงอยู่แล้ว"

สาวน้อยตาละห้อยด้วยความผิดหวัง ปานนี้ยังไม่พบเพนนีอีกหรือ แล้วนางจะหลับลงได้อย่างไร

"ขอบพระทัยฝ่าบาท" เซนิตยิ้มพูดพลางโค้งศีรษะเล็กน้อย

อาหารมื้อค่ำดำเนินไปด้วยบรรยากาศอันอบอุ่น คลีโอชวนนางคุยอยู่ตลอด เขายิ้มหัวเราะกับนางอย่างสนุกสนาน พร้อมทั้งตักอาหารให้นางจนเต็มถ้วย ดูแลนางอย่างดี

"ฝ่าบาท เช่นนั้นหม่อมฉันขอตัวนะเพคะ เริ่มรู้สึกง่วงแล้ว"

"อืม เดี๋ยวเราไปส่ง"

สองหนุ่มสาวกินอาหารจนอิ่มท้อง เซนิตจึงกล่าวลาขอตัวไปพักผ่อน คลีโอผายมือให้นางเดินก่อน แล้วค่อยเดินตามหลังบอบบางไป เขาโบกมือให้ข้าราชบริพาล เป็นสัญญาณบอกว่าไม่ต้องตามและห้ามรบกวน

ร่างสูงที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามมองบั้นท้ายงอนงามที่เดินนำอยู่ด้านหน้า เหตุใดบุตรีของซาลีมานถึงได้ตัวเล็กบอบบางนัก เพราะนางสูงเพียงหน้าอกของเขาเท่านั้น แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่าคือเด็กคนนี้ใสซื่อบริสุทธิ์เหลือเกิน อยากรู้เสียจริงว่าซาลีมานเลี้ยงดูลูกสาวของตนอย่างไร ถึงได้ซื่อตรงและน่าเอ็นดูผิดกับผู้เป็นบิดาถึงเพียงนี้ ทว่าก็ยังไม่ปักใจเชื่อเต็มร้อย บางทีทั้งหมดอาจเป็นเพียงละครฉากหนึ่งของนางเท่านั้น

ครั้นมาถึงหน้าห้อง เซนิตหมุนตัวกลับมากล่าวขอบคุณบุรุษตรงหน้าที่เดินตามมาส่งนางถึงห้อง "ขอบพระทัยฝ่าบาทเพคะ หม่อมฉันขอตัว…..ราตรีสวัสดิ์นะเพคะ" เด็กสาวอมยิ้มอย่างขวยเขิน

"องค์หญิงเข้าไปดูในห้องบรรทมก่อนเถิด แล้วบอกเราว่าชอบหรือไม่" คลีโอพยักเพยิดเข้าไปในห้อง

เซนิตแปลกใจว่าเขาหมายถึงอะไร นางจึงผลักประตูเข้าไปดู ทันทีที่ประตูเปิดออกกลิ่นหอมของดอกลาเวนเดอร์ก็โชยมาปะทะจมูก เชิงเทียนหลายเล่มถูกจุดสว่างไสวอยู่รอบห้อง เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นดวงดาวนับร้อบพันส่องแสงนะยิบระยับเหนือเตียงนอน มันคือภาพนิมิตที่คลีโอร่ายขึ้นเพื่อนางโดยเฉพาะ บรรยากาศในห้องตอนนี้หอมหวานยิ่งนัก

เทพหนุ่มเดินตามนางเข้ามาในห้อง พร้อมกับสะบัดมือปิดประตูลงกลอนแน่นหนา

"ชอบหรือไม่ องค์หญิงเซนิต" เสียงทุ้มละมุนดังขึ้นที่หน้าประตู

เด็กสาวหันกลับไปมองชายหนุ่มหลังจากยลความงามอันวิจิตรอยู่นาน นางยิ้มสดใสด้วยความปลาบปลื้ม "ชอบมากเพคะ"

กายหนาเดินมือไพล่หลังเข้าหานาง แล้วกล่าวด้วยสีหน้าสบายอารมณ์ "เรามีเรื่องหนึ่งอยากคุยกับองค์หญิงเป็นการส่วนตัว"

"เรื่องอะไรหรือเพคะ" เซนิตถามตาแป๋ว

ร่างสูงเดินเข้าหา แล้วหยุดห่างจากนางเป็นระยะไม่ถึงสามก้าว "เราอยากให้องค์หญิงปกปิดตัวตนของท่านเป็นความลับ แดนเทพและแดนซาตานบาดหมางกันถึงขั้นปิดกั้นดินแดนจากกันนับพันปี เราเกรงว่าองค์หญิงจะไม่ปลอดภัย" คลีโอพูดจบก็ก้าวเข้าไปใกล้นางขึ้นอีก

"เราเลยร่ายมนต์อำพรางตรามารบนหน้าผากของท่านเอาไว้" หลังนิ้วมือใหญ่เอื้อมไปลากไล้บนหน้าผากของนางเบาๆ

เซนิตร่างแข็งทื่อ ตื่นตะลึงกับการกระทำของชายหนุ่ม สาวแรกแย้มที่ยังไม่ประสากับการถูกบุรุษแตะเนื้อต้องตัวได้แต่ยืนใจเต้นตึกตัก พร้อมกันนั้นนางยังรู้สึกประหลาดใจที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตรามารบนหน้าผากหายไป นางเอื้อมมือไปแตะข้อมือแกร่งพลางเบี่ยงหน้างามนิดๆ ไม่กล้าสบตาคมกริบที่มองมา

ยามนี้ร่างสูงเข้าประชิดร่างบางจนไม่ถึงคืบ คลีโอก้มมองสาวน้อยตรงหน้าตาหวานเชื่อม รอยยิ้มเบาบางปรากฏขึ้นตรงมุมปาก สื่อความเสน่หาออกมาอย่างไม่ปกปิด "องค์หญิง เราอยากให้ทั้งสองแดนปรองดองกันเร็ววัน จะได้ไปมาหาสู่กันสะดวก แต่ยามนี้หากบิดาและมารดาของท่าน….ได้ยินชื่อของเราคงไม่เป็นเรื่องดี"

แพขนตางอนงามช้อนขึ้นมองชายหนุ่ม "มะหม่อมฉันเข้าใจสถานการณ์ดีเพคะ หม่อมฉันจะเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ..." นางช่างรู้ความนัก

หน้าหล่อเหลายิ้มหวาน "เด็กดี..."

เด็กสาวหน้าแดงก่ำ อมยิ้มน้อยๆ ในขณะที่มือไม้สั่นทำตัวไม่ถูก เสน่ห์ของเขาช่างอันตรายนัก

จากนั้นใบหน้าคมคายก็โน้มลงไปหานาง จนเซนิตสัมผัสได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนและกลิ่นกายหอมสดชื่นที่กำลังปั่นปวนจิตใจของนางอยู่ตอนนี้ ร่างบางตกใจ แล้วเอนกายเบี่ยงหลบในวินาทีถัดมา แต่คลีโอไวกว่า เขาคว้าต้นแขนนิ่มเอาไว้

คลีโอยิ้มเจ้าเล่ห์ ริมฝีปากหยักกระซิบข้างใบหูของคนตัวเล็ก "หากถูเครื่องหอมแรงขึ้นอีก จะทำให้กลิ่นกายท่านหอมกว่านี้นะองค์หญิง…."

เซนิต " !!!! "

สิ้นวจีนั้นเขาก็ผละตัวออกห่างนาง แล้วหันหลังอมยิ้มเดินออกไป

สาวน้อยซาตานยืนอึ้งอยู่ที่เดิม นางกำลังทบทวนคำพูดของเขาซ้ำไปมา 'ถูเครื่องหอมแรงขึ้นอีก' เขาแอบดูนางอาบน้ำรึ!!!

เซนิตไม่อยากจะเชื่อความคิดของตัวเอง เหตุใดบุรุษอบอุ่นอ่อนโยนเช่นเขาถึงทำเรื่องไม่งามเช่นนี้ได้ หรืออาจเป็นเพียงคำชี้แนะเท่านั้น? นางไม่อยากคิดเอาเอง จึงสะบัดศีรษะแรงๆ มือเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นแนบแก้มร้อนเห่อ ยามนี้ใบหน้าสวยแดงก่ำยิ่งกว่าลูกตำลึง