348

ตอนที่ 348 พอคิดๆ ดู มันช่างน่ากลัวอะไรแบบนี้

ประโยคนี้ของเฉียวยวี่หว่านพูดจากใจจริง ไม่ได้พูดเพื่อจะประชดประชันมาดามโหลวแต่อย่างใด

ในสายตาของคนรุ่นเดียวกันเย่เฉิงนับว่าเป็นคนที่สมบูรณ์แบบ เพียบพร้อมในทุกด้าน และที่สำคัญที่สุดก็คือเป็นคนอ่อนโยน แต่ไม่ใช่ประเภทที่เอาตัวเองเป็นศูนย์กลางอบอุ่นจนร้อนอะไรแบบนั้น

มาดามตระกูลโหลวลอบสังเกตยวี่หว่าน เมื่อครู่เธอก็แค่ชวนคุยไปตามประสาเท่านั้น ไม่ได้อยากจะสนทนากับเฉียวยวี่หว่านมากไปกว่านี้อีก

“เย่เฉิง เราไปกันเถอะ” ผู้เป็นมารดาเอ่ยปาก หันหลังกลับไปอย่างเฉยชา

ก่อนหน้าเฉียวยวี่หว่านไม่ได้มีความทรงจำอะไรมากมายเกี่ยวกับมาดามตระกูลโหลวมากนัก ตอนนี้เธอกลับรู้สึกว่าท่านก็ดูเป็นคนเย็นชาไม่น้อย

“แม่ครับ แม่ไปรอผมที่ร้านกาแฟด้านข้างก่อนได้ไหมครับ ผมมีเรื่องจะคุยกับหวานหว่าน” โหลวเย่เฉิงไม่ทำตามที่มารดาบอกให้ไปด้วยกัน และเอ่ยปากขึ้น

มารดาแสดงออกอย่างเห็นได้ชัดว่าไม่พอใจ “อืม เสร็จแล้วก็มาหาแม่นะ”

ผู้เป็นมารดาออกจากร้านหนังสือไปแล้ว เฉียวยวี่หว่านมองโหลวเย่เฉิง