179

ตอนที่ 179 ต้องให้ผมป้อนคุณสินะ

ยวี่หว่านรับถ้วยข้าวจากมือเฉิงฉีตงมาทานไปคำหนึ่ง เนื่องจากเป็นไข้ทำให้รู้สึกฝืดคอ ทานลงไปก็ไม่รับรู้รสชาติ เธอเคี้ยวได้สองสามคำก็ไม่อยากทานต่อแล้ว จึงวางตะเกียบลง

“ฉันทานเสร็จแล้ว ไหนยาคะ?” ยวี่หว่านมองเฉิฉีตงด้วยสีหน้าเย็นชาพลางยื่นมือออกไปเพื่อขอยา

เฉิงฉีตงมองเธอแวบหนึ่งแล้วลดสายตาลงมองอาหารที่เหลืออยู่เกินครึ่งในถ้วย “ทานเสร็จแล้วเหรอ?”

น้ำเสียงที่เอ่ยออกมาประหนึ่งผู้ปกครองกำลังข่มขู่เด็ก

“ฉันทานไม่ลง ไม่อยากทานแล้ว”

“ทานน้อยขนาดนี้ ถึงเป็นยาวิเศษก็คงไม่หายหรอก” น้ำเสียงเฉิงฉีตงยิ่งไม่ค่อยพอใจนัก

ยวี่หว่านเหลือบมองเฉิงฉีตง คิดในใจว่าแม้แต่การง้อให้เธอทานข้าวเฉิงฉีตงยังทำไม่ได้เลย เมื่อก่อนเขาคงไม่ได้ทำแบบนี้กับเสิ่นอีหางเป็นแน่

“งั้นก็ปล่อยให้มันป่วยอยู่อย่างนี้แหละ” ยวี่หว่านโมโหขึ้นมาอีกแล้ว และครั้งนี้ถึงเอาช้างมาฉุดก็คงไม่อยู่ “เพราถึงยังไงก็ไม่มีใครสนใจอยู่แล้ว” ท้ายประโยคยวี่หว่านเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบาๆเหมือนกลัวว่าเฉิงฉีตงจะได้ยิน

แต่ด้วยน้ำเสียงขนาดนี้ ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาจะได้ยินรึเปล่า