ตอนที่ 2 : ทางของคนไม่มีที่ไป
หนาว... เปียก...
นี่คือความรู้สึกที่ผมสัมผัสได้เมื่อรู้สึกตัวขึ้นมา เปลือกตาทั้งสองข้างมันหนักอึ้งจนแทบจะไม่สามารถลืมขึ้นมามองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้
หูทั้งสองข้างได้ยินเสียงของคลื่นน้ำซัดไปมาอยู่ไม่ไกล ตาของผมค่อยๆ กระพริบขึ้นเพื่อปรับแสงที่ส่องมาช้าๆ
ภาพแรกที่เห็นคือ มวลเมฆสีขาวที่จับกลุ่มกันเป็นก้อนบนท้องฟ้า แสงแดดที่ส่องลงมาไม่ร้อนเท่าที่ควร นั่นคงหมายความว่าตอนนี้เป็นเวลาเช้าของวันแน่นอน
จำได้ว่าผมถูกรถชนอยู่กลางถนนไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมตอนนี้ถึงได้มานอนอยู่ตรงนี้ได้ล่ะ
พอเรียกสติตัวเองสักพัก ก็ลุกขึ้นมาอย่างทุลักทุเล แต่รู้สึกหูอื้อนิดหน่อย สงสัยน้ำจะเข้าหู แต่เอ๊ะ! เดี๋ยวนะ! น้ำเหรอ
หันซ้ายหันขวาไปมาก็ทำให้ผมถึงกับตาโตขึ้นมาทันที ที่นี่มัน...
ทะเล!
"เฮ้ย! มาอยู่นี่ได้ไงวะ" คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออกสักที นี่มันอะไรกันเนี่ย...
ขณะที่ผมกำลังงงงวยกับตัวเองอยู่นั้น สักพักก็มีคนเดินมาพอดี
"อ้าว! เอ็งเป็นใครวะทำไมหน้าไม่เห็นคุ้นเลย แล้วมาทำไรอยู่ตรงนี้ถึงได้ตัวเปียกโชกแบบนี้เนี่ย" พี่ผู้ชายตัวสูงผิวเข้มคนหนึ่งเดินเข้ามาถามผมที่ยังนั่งแหมะอยู่บนพื้นทราย
"เอ่อ... ที่นี่คือที่ไหนเหรอพี่" ผมลองถามพี่เขา ดูท่าทางก็น่าไว้ใจได้อยู่นะ
"เกาะล้อมดาวไงไอ้น้อง ไม่รู้จักได้ไงเนี่ย" พี่แกมองมาที่หน้าผมอย่างงงๆ อย่าว่าแต่พี่งงเลย ตอนนี้ผมก็งงเหมือนกัน
"แล้วเกาะนี่มันอยู่จังหวัดไหนพี่ ผมไม่รู้จัก แหะๆ" ทีนี้แหละ แกก็เลยหันมามองผมเหมือนตะลึงอะไรสักอย่าง
"เอ็งไม่ใช่คนที่นี้รึ" อ้าว! ก็บอกเมื่อกี้ไงว่าเพิ่งมาเนี่ย อะไรวะ
"ใช่ไงพี่ ผมไม่ใช่คนเกาะนี้ ผมเพิ่งมาเกาะนี้ครั้งแรก" คุยจนน้ำลายแห้งยังอยู่ที่เดิมอยู่เลย
"ไม่ๆ ๆ ข้าไม่ได้หมายความว่าเอ็งเพิ่งมาเกาะนี้ แต่ข้าหมายความว่า... เอ็งไม่ใช่คนโลกนี้เหรอ" ห๊ะ! อะไรนะ ไม่ใช่คนโลกนี้คืออะไร
"พี่หมายความว่าไงอ่ะ สมองกลับป้ะเนี่ย" อะไรของพี่แกวะ ท่าทางจะบ้าจริงๆ
"ถ้าเอ็งเป็นคนที่นี่ เอ็งจะรู้ว่าที่นี่คือที่ไหน"
"ที่นี่ก็ประเทศไทศไทยไงพี่ นี่ก็คงจะเป็นเกาะล้าน เกาะเต่า เกาะเสม็ด ไม่ก็เกาะสีชัง ใช่ป่ะ" ผมพูดอย่างมั่นใจ พูดก็พูดภาษาไทย มันก็ต้องประเทศไทยอยู่แล้ว
"นั่นไง! ว่าแล้วๆ เอาอีกแล้ว" พี่แกทำท่าทีลุกลี้ลุกลน เมายามาหรือเปล่าวะ เรียกตำรวจดีไหม
"....." ไม่มีอะไรจะพูดเลยตอนนี้
"เอางี้ๆ เอ็งไปหานายหัวกับข้าดีกว่า จะได้รู้ว่าต้องทำยังไงต่อ" จะต้องทำอะไรอีก ก็โบกเรือกลับบ้านไง จะบ้าตาย เฮ้อ...
หลังจากที่พูดคุยกัน(แทบจะไม่)รู้เรื่อง ผมก็ต้องเดินตามพี่แกมาจนได้
เดินเลียบชายหาดมาเรื่อยๆ จะเห็นเป็นบ้านหลังใหญ่สีขาวสองชั้นที่หันหน้าออกสู่ทะเล บริเวณรอบบ้านถูกตกแต่งด้วยพันธุ์ไม้ดอกไม้ประดับและไม้ยืนต้นจำนวนไม่น้อย ทำให้บ้านมีความร่มรื่นยิ่งขึ้น รั้วบ้านทำจากไม้ทาสีขาวให้ความรู้สึกสบายตา ดูโดยรวมก็คือบ้านหลังนี้น่าอยู่มากเลยทีเดียว
ผมเดินตามหลังพี่แกมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังนี้ ว่าเเต่... บ้านใครวะ
"นายหัวครับ นายหัว" คาดว่าน่าจะเรียกคนที่อยู่ด้านใน
เรียกว่านายหัวเหรอ คงจะเป็นผู้ชายหน้าดุ นิ่งขรึม ผมหยิก หนวดเครารุงรังเหมือนในนิยายหรือละครหลังข่าวแน่ๆ คิดแล้วน่ากลัวอ่ะ
"นายหัวอยู่ไหมครับ นายหัว" นายหัวของพี่สงสัยจะหูหนวกแล้วล่ะ เรียกดังขนาดนี้ยังไม่ได้ยิน
"นายหะ..."
"มีอะไร!" เสียงโคตรดุเลยว่ะ ฮึ่ย...
แต่ทำไมนายหัวอะไรนี่ยังดูหนุ่มๆ อยู่เลยวะ ตัวสูง ผิวขาว ตาคมดุ จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้ม โอ้โห... นี่มันลูกรักพระเจ้าชัดๆ เลย
"มีคนมาที่นี่ครับนายหัว"
"นักท่องเที่ยวเหรอ พาเขาไปที่รีสอร์ทสิ"
"ไม่ใช่ครับนายหัว เขาบอกว่า... ไม่รู้จักที่นี่ครับ" เมื่อพี่แกบอกคนที่เรียกว่านายหัวไปแบบนั้น สายตาดุๆ ก็มองมาที่ผมแทบจะทันที
"เธอเป็นใคร" เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
"ผมชื่อพารัน หรือเรียกรันเฉยๆ ก็ได้ ผมไม่รู้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไง จำได้แค่ว่าก่อนหน้านี้ผมโดนรถชน พอตื่นขึ้นมาอีกทีก็นอนอยู่ริมหาดแล้ว" ผมอธิบายเรื่องราวให้ฟังแบบคร่าวๆ
"แล้วปกติบ้านเธออยู่ที่ไหน"
"บ้านผมอยู่เชียงใหม่" นั่นแหละจังหวัดที่ผมอยู่
"อืม... แล้วเธอรู้ไหมว่าที่นี่ที่ไหน"
"ผมไม่รู้หรอก เพราะผมไม่เคยมา มานี่ได้ไงก็ไม่รู้"
"งั้นฉันจะบอกให้นะว่า ที่นี่ไม่ใช่เชียงใหม่หรือประเทศไทย ที่ที่เธอจากมา" เขาบอกด้วยสีหน้าจริงจัง
"หมายความว่าไงอ่ะ" ทำไมพูดให้งงจัง ทั้งเจ้านายทั้งลูกน้อง
"ที่นี่คือเกาะล้อมดาว ที่อยู่ในโลกคู่ขนานของโลกเธอ" ห๊ะ! หมายความว่าไงวะ
"คุณล้อเล่นป้ะเนี่ย อย่ามาหรอกผมนะ" ไม่ๆ ไม่เชื่อเด็ดขาด
"มันคือเรื่องจริง เคยมีคนที่มาจากที่นั่นเหมือนกับเธอ" ว่าไปอีก... มันเรื่องจริงเหรอวะ
มาจากนิยายแฟนตาซีเล่มไหนวะเนี่ย!