ตอนที่ 48

ตอนที่ 48 นี่มันไม่ใช่รถอาจารย์ใหญ่สวีนี่

ฉินหร่านก้มตัวลงเก็บแก้วขึ้นมาอย่างไร้อารมณ์ “ฉันไม่เป็นไร”

เฉิงเจวี้ยนเข้ามาช่วยเธอเก็บกวาดเศษแก้วที่อยู่บนพื้น

ฉินหร่านรอให้เขาเดินออกไปคุยกับลู่จ้าวอิ่งและผู้ชายอีกคนหนึ่งก่อนที่จะหยุดนิ่ง

เธอยืนอยู่ตรงนั้น สายตาลดต่ำลงพร้อมคิดอะไรบางอย่างที่น่าตกใจนิดหน่อย

โทรศัพท์มือถือสีดำวางอยู่ข้างๆ เธอ เมื่อเฉิงเจวี้ยนออกไปมันก็สว่างขึ้นมา

สองนาทีต่อมามันก็สว่างขึ้นมาอีก

ฉินหร่านได้สติกลับมาก็เห็นว่าแสงสว่างค่อยๆ หรี่ลง เธอหันไปอีกทางโดยไม่ใส่ใจ

และไม่หันไปมองมันอีก

“เฉิงมู่” ด้านนอกประตูลู่จ้าวอิ่งวางขาลงบนโต๊ะและเอนเก้าอี้ของเขาไปด้านหลังร้อยแปดสิบองศา

เขาหมุนปากกาในมือ “ครั้งสุดท้ายฉันส่งอีเมลหาเจียงตงเยี่ย แต่ฉันเปิดเผยรายละเอียดอะไรไม่ได้”

เฉิงมู่ตกตะลึง

สักครู่ใหญ่เขาก็กระแอมแล้วพูดว่า “นายน้อยเจวี้ยน คุณทำได้ยังไง”

หมาป่าเดียวดายเป็นอันดับหนึ่งของหน่วยสืบสวนหนึ่งสองเก้า

เนื่องจากมีการติดต่อกับนานาชาติ คนภายนอกจึงให้ฉายานี้มา

ถึงแม้ว่าเฉิงมู่จะเป็นหัวหน้าของหน่วยสวาทในปีนั้น แต่เขาก็สอบไม่ผ่านถึงสามครั้ง

แถมยังไม่ได้เป็นแม้แต่สมาชิกทั่วไปเลยด้วยซ้ำ

ตั้งแต่การสืบสวนคดีอาชญากรรมไปจนถึงอาชญาวิทยา ทุกคนต่างเคยได้ยินเรื่องราวของอัจฉริยะในหน่วยสืบสวนหนึ่งสองเก้า

เฉิงมู่มองไปทางห้องครัวอีกครั้งโดยลดเสียงลงแล้วพูดสั้นๆ ว่า “ผมได้ยินมาว่าเขาไม่ได้รับคำสั่ง

ให้เคลื่อนไหวมาเกินหนึ่งปีแล้ว ทำไมคุณถึงให้เขา…”

ขณะที่เขาพูด ฉินหร่านก็เข้ามาพร้อมชามสองสามใบ

เฉิงมู่เงียบและจบบทสนทนาทันที

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เฉิงมู่ก็รู้ว่าตัวเองโง่ขึ้นมาอีกครั้ง ไม่เห็นต้องระวังอะไรเลยนี่ เด็กที่ใส่ชุดนักเรียนก็ต้องเป็นนักเรียนอยู่แล้ว ต่อให้เธอได้ยินก็คงไม่รู้ว่าเขาพูดถึงอะไรอยู่ดี

ขณะรับประทานอาหารเฉิงเจวี้ยนก็แนะนำชายชุดดำกับฉินหร่านเป็นคนแรก “นี่คือเฉิงมู่

คราวหน้าถ้าผมไม่อยู่แถวนี้ คุณมาหาเขาได้”

ฉินหร่านมองมาที่เฉิงมู่แล้วพยักหน้า

จากนั้นเขาก็เริ่มถามเรื่องแบบฝึกหัดสองสามข้อที่ให้เธอไป “เธอเริ่มทำบ้างหรือยัง”

“...ค่ะ” ฉินหร่านอารมณ์เสีย

“โอเค…” ลู่จ้าวอิ่งยิ้มโดยไม่รู้ตัวแล้วพูดว่า “ฉินหร่าน อย่าบอกนะว่าเธอบันทึกปัญหานั่นไปแล้ว

แค่ลอกคำตอบลงไปแค่นั้นเหรอ เธอรู้ไหมว่านายน้อยเจวี้ยนทำมันขึ้นมาเพื่อ...”

ยังไม่ทันที่ลู่จ้าวอิ่งจะพูดจบ เฉิงเจวี้ยนก็วางมือลงบนโต๊ะแล้วมองเขา

ลู่จ้าวอิ่งยกมือขึ้นปิดปากเป็นสัญญาณว่าหยุดพูดแล้วทันที

เขามองที่เฉิงเจวี้ยนแล้วถอนหายใจ

ครึ่งเดือนที่แล้วเฉิงเจวี้ยนถูกเรียกมาทำงานยากๆ ลู่จ้าวอิ่งไม่เคยนึกเลยว่าเขาจะต้องมาเจอ

กับเรื่องยุ่งยากแบบนี้

นายน้อยเจวี้ยนสร้างความลำบากให้กับเอกสารทบทวนบทเรียน...

บางทีผู้คนในปักกิ่งกำลังใจร้อนเรื่องเอกสารสำคัญนั่น

เฉิงมู่ไม่กล้าคุยด้วยตั้งแต่ต้นจนจบ และไม่ได้อยู่รับประทานอาหารเย็นกับคนทั้งสอง

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จแล้ว เฉิงมู่ก็มองฉินหร่านกับเฉิงเจวี้ยนออกไปด้วยกัน

เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย “นายน้อยลู่ เด็กสาวคนนั้น…”

“อย่ายุ่งกับเธอ” ลู่จ้าวอิ่งเอนตัวพิงเก้าอี้ เขาต้องไปล้างจาน แต่ตั้งแต่ที่เฉิงมู่อยู่ที่นี่

เขาก็ยกหน้าที่ล้างจานให้แล้ว

เขายิ้มอีกครั้ง “นายน้อยเจวี้ยนของเราเป็นห่วงเธอมาก”

เฉิงมู่มองเขาแล้วเริ่มคิดว่าเด็กสาวคนนี้มีอะไรไม่ชอบมาพากล

ในปักกิ่งมีผู้หญิงมากมายคอยไล่ตามนายน้อยเจวี้ยน ต่อให้เป็นเทพธิดาก็คอยมาตามติดอาจารย์

เจวี้ยน พวกเขาจะเอามาเทียบกับรุ่นพี่ได้อย่างไร ดูเหมือนว่าที่เธอทำจะไม่ได้ค่อยได้ผลนัก

อ้อ แต่เธอก็สวยนะ เธอสวยกว่าใครในปักกิ่งเลย

**

การฝึกทหารสำหรับนักเรียนมัธยมปลายเสร็จสิ้นลงแล้ว วันนี้ไม่มีนักศึกษาปีหนึ่งแต่งชุดลายพรางเข้ามากินอาหารในโรงอาหารแล้ว

ฉินหร่านนั่งตอบคำถามแบบฝึกหัดของเธออยู่บนเก้าอี้

เธอสวมหูฟังสีดำของเธอซึ่งปรับระดับเสียงไว้ดังมากแล้ว แต่ไม่ว่ายังไงห้องเรียนนี้ก็ยังคงมีเสียงดังรบกวนเธอ

ฉินหร่านรู้สึกแค่ว่าสมองของเธอถูกบีบและกำส่งเสียงอื้ออึง ดวงตาเธอค่อยๆ แดงขึ้นเล็กน้อย

ผมที่ปรกหน้าผากเธอพลิ้วไหวและเธอก็เขวี้ยงปากกาลง เธอเอามือข้างหนึ่งเท้าคางเอาไว้

ส่วนมืออีกข้างก็ใช้นิ้วเคาะโต๊ะ

หลายวันผ่านไป หลินซือหรานก็รู้บุคลิกและนิสัยเกือบทั้งหมดของฉินหร่าน เธอเอนตัวไปกระซิบ

“ฉันได้ยินมาว่าเด็กเกเรในโรงเรียนนี้...รังแกเว่ยจือหางที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่”

หลินซือหรานยังพูดไม่จบก็นึกขึ้นได้ว่าฉินหร่านสนิทกับเว่ยจือหัง “เขามาเป็นนักกีฬาของโรงเรียน”

เว่ยจือหางไม่ได้มาจากโรงเรียนอีจง แต่ชื่อเสียงของเขาไม่ได้ด้อยไปกว่า

สวีเหยากวงเลย แน่นอนว่าดีกว่าด้วยซ้ำ

เขาเคยอยู่ที่โรงเรียนจือ แม้ว่านักเรียนที่โรงเรียนอีจงจะกลัวเขาก็ตาม

นั่นไม่ใช่ปัญหาเลย

แต่ตอนนี้นักเรียนที่เกเรก็ย้ายมาที่โรงเรียนอีจง ในสายตาของเขามันเหมือนกับ

วางหมาป่าไว้ท่ามกลางฝูงแกะ

“อ้อ” ฉินหร่านพยักหน้าแล้วหยิบปากกามาแก้โจทย์ต่อไป เธอปรับเสียงหูฟังเพิ่มขึ้นอีกนิด

โชคดีที่เสียงกริ่งดังขึ้นมาทำให้เสียงการถกเถียงนั้นหายไป

หลังจากเลิกเรียนในคืนนั้น ฉินหร่านรอให้นักเรียนคนอื่นออกไปก่อนแล้วค่อยเก็บของ

“หร่านหร่าน ไปซื้อแบบฝึกหัดกันก่อนไหม” หลินซือหรานปิดหนังสือของเธอแล้วรอฉินหร่าน

หลี่ไอ้หรงกำลังเขียนหนังสือข้อมูลบทวิจารณ์ใหม่จึงให้พวกเขาไปซื้อแบบฝึกหัดที่ร้านหนังสือ

ข้างโรงเรียนเพื่อใช้ในชั้นเรียนภายหลัง

ขณะเดียวกันนั้น

ด้านนอกประตูโรงเรียน

ผู้คนมีอยู่ไม่มากนักบนท้องถนนเส้นนี้ คงเพราะว่าโรงเรียนเพิ่งเลิกก็เลยมีคนเดินไปด้วยกันไม่กี่คน

“ป้ามาพบอาจารย์ใหญ่สวีเหรอคะ” ฉินอวี่ทักทายสวีเหยากวงและเดินไปหาพวกเขาพร้อมกับ

ถือหนังสือในมือ

มีคนไม่มากที่สังเกตเห็น สวีเหยากวงชะงักเมื่อได้ยินคำว่า “อาจารย์ใหญ่สวี”

สวีเหยากวงนั้นเย่อหยิ่งและไม่เคยคิดที่จะทักทายใครก่อน

หลินหว่านไม่ได้ให้ความสนใจสวีเหยากวง เธอส่ายหัวเล็กน้อย “ฉันเห็นผู้ช่วยของเขา”

มีคนในปักกิ่งตั้งเท่าไรที่ต้องการพบผู้เฒ่าสวี เธออาจจะต้องรับบัตรคิวด้วยซ้ำ

“อาจารย์ใหญ่สวีก็ยุ่งๆ อยู่ตลอดเวลา” ฉินอวี่ไม่แปลกใจนักแล้วก้มหน้าลง

กลุ่มนี้เป็นที่สะดุดตามาก โดยเฉพาะหลินหว่านที่ดูเป็นผู้ดีมีตระกูล

เธอกำลังจะขึ้นรถ

“ป้าคะ ลูกของลูกพี่ลูกน้อง ทำไมมาอยู่ที่นี่ล่ะ” หลังจากทำความสะอาดเสร็จจึงออกมาช้า

มู่หยิงเห็นพวกเขาคลายมือออกจากหลี่อวี้หานแล้วค่อยๆ วิ่งไป

วันนี้มู่หยิงไม่ได้ใส่ชุดนักเรียน แต่กระโปรงตัวใหม่ของหนิงเวยที่เธอเพิ่งซื้อมาจากห้าง

มันสั้นเกินไปหน่อย

หนิงเวยต้องหาเลี้ยงครอบครัว สมาชิกในครอบครัวบางคนก็อยู่ในสภาพป่วยออดแอด เธอจะไปมีเงินมากมายได้อย่างไร เธอเพิ่งซื้อเสื้อผ้าไหมให้มู่หยิง แต่ลวดลายและสีสันก็เป็นของลดราคาจากปีที่แล้ว มันถูกก็จริงแต่เชย

หลินหว่านอยู่ที่ปักกิ่งมานาน เธอชินกับการตัดสินคนอื่น

มู่หยิงไม่ค่อยสบายใจ

เธอจับกระโปรงของตัวเองและเห็นร่างคนกำลังเดินอยู่ไม่ไกล เธอคนนั้นกวักมือเรียกอย่างเร็ว

“หลาน ป้าอยู่นี่!”

ฉินหร่านขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจพวกเขา เธอกลอกตาแล้วเพิ่มระดับเสียงหูฟังของเธอ

รถจีปคันหนึ่งมาจอดอยู่ข้างเธออย่างช้าๆ บีบแตรและค่อยๆ ลดกระจกลง

หลินหว่านสังเกตเห็นป้ายทะเบียนปักกิ่ง ทันใดนั้นเธอก็พูดด้วยความตกใจ

“นี่มันไม่ใช่รถอาจารย์ใหญ่สวีนี่”