ตอนที่ 128 ลู่จ้าวอิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้าแล้ว พ่อบ้านเฉิง
พอได้ยินเสียง เฉิงเจวี้ยนก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงไร้อารมณ์ “รู้จัก?”
เม็ดฝนใหญ่มาก หากมองฉินหร่านจากมุมนี้ ราวกับมีม่านกั้นอยู่
ลู่จ้าวอิ่งพยักหน้า จากนั้นก็ส่ายหน้า เขาเปิดประตูรถรู้สึกเหมือนหัวของตัวเองจะระเบิดแล้ว “ไม่รู้ แต่เหมือนหยางเฟยมาก”
พูดจบ ลู่จ้าวอิ่งก็ลงจากรถ วิ่งเหยาะๆ ไปทางประตูใหญ่
หยางเฟย?
เฉิงเจวี้ยนไม่เคยได้ยินชื่อนี้มาก่อน เพียงแค่หันหน้ามองไปทางสายฝน มือวางพาดตรงกระจกรถ เคาะอย่างสบายๆ เอนตัวพิงประตูรถ เชิ้ตสีดำถูกทับจนเกิดรอยย่นนิดหน่อย
กระทั่งร่างสูงโปร่งหายไปจากสายตา เฉิงเจวี้ยนถึงได้ชักมือกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉย
หน้าประตูโรงพยาบาล
ตอนที่ลู่จ้าวอิ่งวิ่งเหยาะๆ ไปถึงตัวฉินหร่าน ชายร่างสูงข้างฉินหร่านก็กดปีกหมวด เดินฝ่าสายฝนไปแล้ว
ยิ่งเข้าใกล้ ใบหน้าใต้ปีกหมวกก็ชัดเจนยิ่งขึ้น
รูปร่างหน้าตาของหยางเฟยมีเอกลักษณ์อย่างมาก หากอยู่ในวงการบันเทิงต้องเป็นดาราแถวหน้าที่หน้าตาดีมากคนหนึ่งแน่
ลู่จ้าวอิ่งกล้ายืนยันว่าคนที่สวมหมวกเบสบอลก็คือเทพพระอาทิตย์
Support your favorite authors and translators in webnovel.com