บทที่ 67 ต้มตุ๋น
บทที่ 67 ต้มตุ๋น
ไม่ใช่ว่าป่วยเป็นโรคอะไรหรอกนะ
กู้เจียวอุ้มเสี่ยวจิ้งคงเข้าไปตรวจในห้อง แต่กลับไม่พบสิ่งใด
เป็นคนแล้วสองชาติ เคยเห็นคนกลัวเลือด เคยเห็นคนกลัวเข็ม แต่คนที่เป็นลมเพราะเห็นเนื้อ เกิดมานานขนาดนี้ก็เพิ่งเคยเห็น
คนอื่นเองก็ไม่คาดคิดเช่นกัน พอได้ยินเจ้าเด็กนอนกรน ก็รู้ว่าเขาคงไม่เป็นอะไรมาก
ยามเสี่ยวจิ้งคงตื่นขึ้นมา เนื้อบนโต๊ะก็หายไปแล้ว เขาฟุบหน้าลงกับโต๊ะก่อนจะร้องไห้ฟูมฟาย!
“เนื้อของข้า! เนื้อของข้า! เนื้อของข้า...”
ทุกคน ‘ไม่ใช่ว่าพวกข้าไม่อยากให้เจ้ากินเนื้อ แต่เจ้ากินไม่ได้ต่างหาก’
กู้เจียวไม่ถนัดเรื่องปลอบคนสักเท่าไหร่ หญิงชราจึงรับหน้าที่นี้แทน นางเคยกล่อมคนที่มีอำนาจสูงสุดบนแผ่นดินนี้มาแล้ว กับแค่เด็กจอมซนสักคนนางมีหรือที่จะหวั่น!
หญิงชราปลอบได้พักหนึ่ง เขาก็สงบลง
เสี่ยวจิ้งคงเดินออกมาจากห้องของหญิงชรา เดินมายังห้องของกู้เจียว ก่อนจะเอ่ยเสียงอ้อมแอ้มกับกู้เจียว “เนื้อบอกว่า ไม่อยากถูกข้ากิน”
กู้เจียวอ้าปากค้างตกตะลึง “อ๋อ... พวกมันไม่อยากถูกเจ้ากินสินะ...”
ตอนที่ถูกล็อกไว้
สนับสนุนนักเขียนและนักแปลคนโปรดของคุณใน webnovel.com