บทที่ 337 เล่นงานนาง (2)

บทที่ 337 เล่นงานนาง (2)

จิ้งไท่เฟยก้มหน้าลง ชักมือกลับก่อนแย้มยิ้มขื่น “ข้า...สร้างปัญหาให้ฝ่าบาทใช่หรือไม่ หากจู่ๆ ข้าไม่กลับวังก็คงไม่เกิดเรื่องมากมายเพียงนี้หรอก”

ฮ่องเต้กุมมือนางไว้แน่น “เสด็จแม่อย่าพูดเช่นนี้! ท่านกลับวังมาเป็นเจตนาของเรา! มีคนทนเห็นท่านกลับวังไม่ได้ ใช้แผนถึงสองครั้งสองคราภายในวันเดียว ซ้ำยังเกือบจะเอาชีวิตเสด็จแม่ไปด้วย! เสด็จแม่โปรดวางพระทัย เราจะกระชากตัวการหลังม่านออกมาให้ได้ เราจะทุ่มสุดชีวิตจับนางเข้าสู่กระบวนการยุติธรรม! เพื่อทวงความเป็นธรรมให้เสด็จแม่เอง!”

ประโยคนี้เหลือแค่บอกชื่อว่าเป็นจวงไทเฮาเท่านั้นแล้ว

จิ้งไท่เฟยหยิบผ้ามาปิดปาก ก่อนจะไอโขลกออกมาอย่างทรมาน

“เสด็จแม่!” ฮ่องเต้หันไปมองหมอหลวงที่คุกเข่าอยู่กับพื้นอย่างเย็นชา “ร่างกายของเสด็จแม่เป็นอย่างไรกันแน่!”

หมอหลวงตอบตามตรง “ทูลฝ่าบาท ไท่เฟยบาดเจ็บหนัก ทั้งตกน้ำจนเสียขวัญ เกรงว่าคงต้องพักรักษาตัวสักระยะจึงจะแข็งแรง”

ฮ่องเต้ตวาด “แล้วเจ้ายังจะอยู่ที่นี่ทำไมอีก ยังไม่รีบไปต้มยาให้เสด็จแม่อีกรึ!”

“พ่ะย่ะค่ะ! พ่ะย่ะค่ะ!”

หมอหลวงออกไปพร้อมกับเหงื่อเย็นทั่วร่าง