300

บทที่ 300 ปู่และหลาน

เจียงเซ่อเงยหน้ามองเขา เฝิงจงเหลียงทำหน้าขรึม

“เสี่ยวหลิว!”

เจียงเซ่อถอนหายใจ เธอลุกขึ้นแล้ววางของในมือลง ก่อนจะปัดๆ มัน

“อย่าโมโหไปเลยค่ะ ก็แค่เห็นว่าพวกกิ่งไม้คุณปู่ตัดไปมันตกลงบนพื้น ก็เลยเก็บมันขึ้นมาเท่านั้นเอง แต่ก่อนตอนที่อยู่บ้าน หนูเองก็เคยช่วยคุณปู่ทำแบบนี้เหมือนกัน เขาบอกว่า กิ่งไม้ที่ตกลงบนพื้น พอมันเน่าเปื่อยก็จะกลายเป็นแบคทีเรีย ไม่ดีต่อต้นเยว่จี้น่ะค่ะ”

เธอเดินถอยหลังไป เฝิงจงเหลียงมองเธอที่ยืนอยู่ไกลๆ บนดวงหน้ายังมีหยาดเหงื่อ ตอนที่เธอพูดคำว่า ‘คุณปู่’ ออกมามันก็ทำให้เขาเกิดคิดถึงเฝิงหนานขึ้นมา นี่มันไม่ใช่ความผิดของเธอเลย ต้องโทษที่เฝิงหนานในตอนนี้ที่เปลี่ยนไปมากต่างหาก ไม่เชื่อฟัง แต่ตัวเองก็ไม่ควรมาโมโหลงกับเธอแบบนี้

แต่ยังไงก็พูดออกไปแล้ว อีกทั้งดึงหน้าไปขอโทษคนที่อายุน้อยกว่าแบบนี้ก็ไม่เคยทำ สุดท้ายเขาก็ทำแค่เรียกให้เสี่ยวหลิวมาพยุงตัวเอง และไม่ตัดกิ่งไม้ต่ออีก เขาเดินไปนั่งที่เก้าอี้ แล้วมองเจียงเซ่อที่ยังยืนอยู่เหมือนเดิม ก่อนจะหันไปจ้องแม่บ้านหวางเขม็ง

“ไปยกเก้าอี้มา ยกน้ำชามาด้วย ผ้าขนหนูก็เอามา!”