239

บทที่ 239 เพื่อนเก่า

เจียงเซ่อเดินตามเฉายวี้ต่อไปเรื่อยๆ เดินได้ประมาณชั่วโมงหนึ่ง สิ่งที่ได้เห็นส่วนมากก็คือนักโทษที่กำลังนั่งทำงานกันอยู่ ความเงียบและความเย็นเยือกที่ได้รับมันทำให้ใจหนักอึ้งได้ไม่น้อยเลย

ความรู้สึกที่อึมครึมไร้ชีวิตชีวามันยากที่จะอธิบายออกมาให้เข้าใจ ทั้งๆ ที่ข้างในนี้ก็ดูสะอาดสะอ้านและมีแสงสว่างแท้ๆ แต่ความสิ้นหวังที่ก่อตัวเป็นพยับเมฆนั้น มันเหมือนกำลังแผ่ปกคลุมอยู่เหนือหัวของพวกเขาทุกคน

โม่อานฉีเองก็คงจะได้รับความรู้สึกแบบนั้นเช่นกัน ใบหน้าของหล่อนถึงได้เจื่อนลงแบบนั้น จนกระทั่งเดินมาถึงห้องขังสุดท้าย แต่ผู้คุมประจำห้องขังยังไม่ทันได้แนะนำขึ้น เจียงเซ่อก็เหลือบไปเห็นหนึ่งในนักโทษที่กำลังนั่งอยู่บนพื้นนั่น มือคู่นั้นที่กำลังถักด้ายขนสัตว์อย่างชำนาญ เธอเบิกตากว้าง และตะโกนออกไปอย่างห้ามไม่อยู่

“ไต้เจีย!” นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับหล่อนกัน?

เจียงเซ่อคว้าหมับเข้าที่ลูกกรงเหล็กอย่างห้ามไม่ได้ และเอาหน้าเข้าไปใกล้อีกด้วย

“ระวังหน่อยนะคะคุณ”

เฉายวี้เข้าไปดันเธอให้ออกห่าง แต่ภายในห้องขังนั้น ไต้เจียกลับทำเหมือนว่าไม่ได้ยินเสียงที่เจียงเซ่อเรียกตัวเอง