บทที่ 170 แผ่นหลังนั้นเป็นของใคร

ตอนที่ 170 แผ่นหลังนั้นเป็นของใคร

หลงเจี่ยรู้สึกว่าเธอกำลังถูกบีบคอจนหายใจไม่ออกขณะที่ความเป็นไปได้นับล้านฉายชัดเข้ามาในความคิด

เมื่อเข้ามาในบ้านของหลานซี หลงเจี่ยก็พบคุณปู่ของเธอกำลังพูดคุยกับหลานซีด้วยรอยยิ้มใจดีภายใต้แสงไฟเจิดจ้า เธอรู้สึกได้ถึงอารมณ์เดือดปะทุขึ้นข้างในราวกับภูเขาไฟที่จวนจะระเบิด

“ประธานหลาน…นี่หมายความว่ายังไงคะ” น้ำเสียงหลงเจี่ยสั่นเครือเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงหลงเจี่ย หลานซีและคุณปู่หลงก็หันหน้ามา หลานซีลุกขึ้นต้อนรับและทักทายหลงเจี่ย “เธอเชื่อฟังถังหนิงเสมอมา ฉันเลยอยากให้รางวัลเธอสักหน่อย เธอไม่ว่าอะไรใช่ไหมที่ฉันเชิญปู่เธอมาที่นี่”

“เสี่ยวมั่น[1] ประธานหลานใจดีกับปู่มาก เธอปฏิบัติกับปู่เหมือนเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัว หลานต้องขอบคุณเธอนะ” คุณปู่หลงยิ้มอย่างมีความสุข เขาสวมเสื้อผ้าใหม่เอี่ยม กำลังโบกมือให้หลงเจี่ย

หลงเจี่ยมองหลานซีอย่างโกรธจัดมือกำหมัดแน่น เธออยากถามหลานซีว่ายังหลงเหลือความเป็นคนอยู่บ้างไหม

เธอไม่แม้แต่จะปล่อยผู้เฒ่าอายุเจ็ดสิบแปดปีไป…คิดจะหลอกใช้แม้แต่คนแก่อายุเจ็ดสิบแปดปี!