บทที่ 145 อย่าหลงฉันมากเกินไป

บทที่ 145 อย่าหลงฉันมากเกินไป

หลังจากเดินทางถึงโรงแรมไดนัสตีแล้ว อันจื่อเฮ่าและหลงเจี่ยก็โดนเสียงปิดประตูทักทาย โม่ถิงปิดประตูไล่พวกเขาออกจากห้อง อันจื่อเฮ่ามีโอกาสเห็นเพียงแผ่นหลังของโม่ถิงเท่านั้น

ถังหนิงนั้นผ่านคุณสมบัตินางแบบระดับโลกด้วยส่วนสูงหนึ่งร้อยเจ็ดสิบแปดเซนติเมตร แม้จะสวมรองเท้าส้นเตี้ย เธอก็จะดูสูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบห้าเซ็นติเมตร ดังนั้นเมื่อยืนข้างๆ ชายหนุ่มทั่วไป พวกเขาจะแอบรู้สึกอายไม่น้อยเลย แม้แต่อันจื่อเฮ่าที่สูงถึงหนึ่งร้อยแปดสิบเจ็ดเซนติเมตรก็ดูไม่สูงกว่าถังหนิงเท่าไรเมื่อยืนข้างๆ เธอ แต่กับชายคนนี้... ด้วยวงแขนของเขาที่โอบรอบตัวเธอ ความรู้สึกเหล่านั้นรอบตัวของเขาก็จางหายไป ถังหนิงดูเป็นเพียงผู้หญิงตัวเล็กที่น่ารักและเชื่อฟังทันที!

ไม่ใช่แค่รูปร่างของเขาที่ให้ความรู้สึกเช่นนั้น เพราะที่สำคัญยิ่งกว่าคือการมีเขาอยู่ด้วยต่างหาก

เขาแผ่รังสีความยิ่งใหญ่ที่ใครก็ยำเกรง อำนาจที่ไม่มีใครกล้าท้าทายและความอันตรายที่ไม่อาจเอื้อมถึงออกมา ซึ่งทำให้อันจื่อเฮ่าประหม่าเล็กน้อย

ชายคนนี้ไม่ใช่คนธรรมดาแน่