บทที่ 162-1 สงครามน้ำลายของเหล่าบัณฑิต

บทที่ 162-1 สงครามน้ำลายของเหล่าบัณฑิต

ในยามค่ำ ฉู่หลีกลับไปยังตำนักเว่ยยาง ชิงเซี่ยไล่เหล่านางกำนัลออกไปจนหมดแล้ว ก็สวมผ้าคลุมที่มีหมวกคลุมศีรษะขาวราวหิมะ แล้วออกนอกประตูไป พระตำหนักไท่เสวียในยามตะวันตกดินก็ยังคงเย็นเหยียบเช่นเดิม นกกลางคืนบินผ่านไปมาในบางครั้ง สยายปีกโผบิน รวมกลุ่มกันไปยังทิศใต้ ชิงเซี่ยถือโคมไฟ เสื้อคลุมสีขาวหิมะพันรอบผิวขาว ห่อหุ้มร่างของนางเข้าไป ยิ่งทำให้นางดูคล่องแคล่วว่องไว

เสาหลักค้ำระเบียงสีน้ำเงินนั้นดูใหญ่โตและล่ำสัน ก่อนหน้านี้ชิงเซี่ยนั่งอยู่ที่เสาระเบียงในยามที่พบกับฉู่หลี นางเป่าโคมไฟจนดับ แล้ววางไว้บนพื้น แสงจันทร์เย็นสดชื่นสาดส่องมาที่ร่างของนาง ส่องประกายให้ใบหน้าของนางดูขาวซีด ในมือกุมป้ายคำสั่งและม้วนหนังสือแต่งตั้งตำแหน่งข้าหลวงใหญ่แห่งภูมิภาคตงหนาน ก้นบึ้งในดวงใจของนางราวกับสายฝนของต้นฤดูใบไม้ผลิในเดือนสาม ทั้งหนาวเย็นและพรั่งพรู ยังแฝงไปด้วยความเศร้าโศกที่ยากที่จะเอื้อยเอ่ย

ทันใดนั้นช่วงท้องน้อยก็เกิดอาการจุกเสียดขึ้นมา นางย่นคิ้ว ใบหน้าขาวเผือดซีด คิ้วขมวดมุ่น ฟันบนขมริมฝีปากล่างเอาไว้แน่น อดทนไม่เปล่งเสียงออกมาแม้แต่น้อย