บทที่ 031 นางกำนัลนักฆ่า

บทที่ 31 นางกำนัลนักฆ่า

“เหนียงเหนียง!” เซียงเหวยรีบวิ่งออกมาอย่างตื่นตระหนก และคุกเข่าลงต่อหน้าชิงเซี่ย ใบหน้าเต็มไปด้วยความตกใจ น้ำตาร่วงลงมาราวกับลูกปัด พลางเอ่ยว่า “เหนียงเหนียง”

“เซียงเหวย เกิดอะไรขึ้น? ลุกขึ้นมาแล้วพูด” สีหน้าของชิงเซี่ยนั้นสงบนิ่ง เบือนหน้ามาจากกลุ่มทหารด้านหลังก่อนเอ่ยเสียงเข้ม

“เหนียงเหนียง” เซียงเหวยกัดริมฝีปาก แล้วเอ่ยกระท่อนกระแท่นว่า “พี่เซียงจวี๋ พี่เซียงจวี๋...”

คิ้วของชิงเซี่ยเลิกสูง ดวงตาทั้งสองข้างฉายแววเจ็บปวด นางผลักเซียงเหวยให้พ้นทาง ก่อนก้าวยาวๆ ไปที่ห้องของนางกำนัล

“ชิงเซี่ย” ฉู่หลีที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องของเซียงจวี๋ คว้าร่างของชิงเซี่ยเอาไว้ สีหน้าหมองลง เขาเอ่ยว่า “ไม่ต้องเข้าไป”

ชิงเซี่ยดิ้นขลุกอยู่ในอ้อมกอดของเขา จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น ดวงตาทั้งสองข้างของนางแดงเล็กน้อย แล้ววางมือลงบนแผ่นอกของฉู่หลีพลางจ้องไปที่เขา พร้อมเอ่ยเสียงเข้ม “เจ้าปล่อยข้า”

ฉู่หลีไม่เพียงไม่ปล่อยมือ เขากลับยิ่งออกแรงกอดชิงเซี่ยแน่นพลางส่ายหน้า “เซียงจวี๋ไปแล้ว หมอหลวงเพิ่งออกไป ข้าเพิ่งสั่งให้จัดงานศพและชดเชยให้กับครอบครัวของนาง เจ้าไม่ต้องเข้าไปแล้ว”