ภพที่ 1
กรี๊ด!!!
"มีคนถูกรถชน เรียกรถพยาบาลเร็ว"
"อย่ามุงครับ อย่ามุง คนเจ็บกำลังแย่"
เสียงเอะอะโวยวายดังลั่นพอๆกับเสียงรถยนต์ที่วิ่งสวนไปสวนมา ผู้คนมากมายต่างหยุดมุงดูร่างของชายหนุ่มที่ไม่รู้นาม นอนจมกองเลือด แขนขาบิดเบี้ยว จากการถูกรถชนร่างด้วยระยะประชิดจนทำให้ร่างปลิวกระเด็นอยู่กลางถนน ไม่นานเสียงไซเรนรถโรงพยาบาลก็ดังเข้ามาใกล้ พร้อมกับแบกร่างไร้วิญญาณของผู้ตายคาที่ที่ห่อด้วยผ้าดิบสีขาวไว้หนาแน่นขึ้นรถเพื่อไปทำแผนการพิสูจน์ศพต่อไป
"คุณ…"
เสียงทุ้มหนาจากด้านข้าง ทำให้กานต์รีบหันไปหาตามสัญชาตญาณ
"ครับ?"
"คุณไม่ตามไปเหรอครับ ร่างของคุณนะ"
"…!?"
กานต์เบิกตาโพลงตกใจที่ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ข้างตัว สามารถมองเห็นร่างอันไร้วิญญาณของเขาได้ด้วย
"คุณมองเห็นผม? คุณเป็นผีเหมือนผมเหรอ?"
"ไม่ใช่"
"เอ๋?แล้ว…"
"ผมไม่ใช่ทั้งคนและผี ผมคือคนที่มาได้รับคำสั่งให้มานำดวงวิญญาณคุณไปไตร่สวนและลงทัณ ตามกฎของการเข้าสู่โลกแห่งความตาย"
"งั้นคุณ…คุณก็คือยมทูตเหรอ"
กานต์มองชายตรงหน้าเขาตั้งแต่หัวจรดเท้า ในหัวเกิดแต่ความสงสัย ทำไมยมทูตถึงไม่เหมือนกับที่เขาเคยได้ยินมา ชายตรงหน้าใส่สูทผูกไทด์สีดำทับเสื้อเชิ้ตขาวด้านในและใส่กางเกงสแล็คสีดำ รองเท้าคัทชูดำมันแวว ท่าทางบุคลิกดูเหมือนนักธุรกิจมากกว่ายมทูตเสียมากกว่า
"คุณแน่ใจนะ ว่าคุณคือยมทูต"
"หึ…ทุกคนเรียกผมแบบนั้น ถ้าใช่ก็คือใช่"
"แล้วคุณจะพาผมไปนรกเหรอครับ"
"ใช่ คุณต้องได้รับการสอบสวนก่อนว่าจะได้ไปลงนรก ขึ้นสวรรค์ หรืออยู่บนโลกมนุษย์ต่อไป"
กานต์จ้องมองชายหนุ่มตรงหน้าตาปริบๆ ตอนนี้เขาไม่ได้รู้สึกกลัว ดีใจ หรือเสียใจ เพราะความตายคือสิ่งที่เขาเลือกมาตั้งแต่ต้นแล้ว