417 ผีจวินจื่อเป็นตัวถ่วง

บทที่ 417 ผีจวินจื่อเป็นตัวถ่วง

ไม่แปลกใจที่คนคนๆ นี้กล้าสู้ทีเดียวสิบคน!

นักพรตหกแดนค่อยๆ คลายความตกตะลึง แต่ละคนมองซ้ายมองขวาและสบตากันเลิ่กลั่ก ใครไม่ใช้ของวิเศษแล้วต้านทานคนคนๆ นี้ได้บ้าง? อีกฝ่ายเพิ่งออกทวนแค่ทีเดียวเอง ถ้าออกทวนอีกหลายทีล่ะ ใครจะต้านทานไหว?

"ฮ่าๆๆ!" อวิ๋นเฟยหยางเอามือเท้าเอว เงยหน้าขึ้นฟ้าแล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เย่อหยิ่งลำพองใจมาก

คนอื่นท้าสู้ฝ่ายเขา ฝ่ายเขาก็ส่งออกไปสู้เพียงคนเดียว แค่ทวนเดียวก็กำจัดฝ่ายตรงข้ามทิ้งไปสิบคนแล้ว ทวนเดียวสั่นสะเทือนทั้งสนาม แบบนี้ได้หน้าได้ตาเกินไปแล้ว!

เขารู้สึกว่าเหมียวอี้ได้ระบายความโกรธให้เขาแล้ว ก่อนหน้านี้ตนแพ้ด้วยน้ำมือเยว่เหยา ก็ไม่ใช่ว่าความสามารถสู้เยว่เหยาไม่ได้ แต่เป็นเพราะของวิเศษสู้เยว่เหยาไม่ได้ ตอนนี้ทุกคนเห็นแล้วรึยัง? ถ้าไม่ใช้ของวิเศษ ใครจะสู้ฝ่ายเราได้ล่ะ?

เสียงหัวเราะที่กำเริบเสิบสาน ทั้งยังตอนที่เหมียวอี้ชี้ทวนใส่ก่อนหน้านี้ ทำให้ไป๋จื่อเหลียงรู้สึกว่าตัวเองโดนตบหน้าอย่างแรง เขาสีหน้าอึมครึม รู้สึกตึงไปทั้งตัว