ตอนที่ 117 สับสน

ตอนที่ 117 สับสน

หลี่หมิงอวินหลังรับประทานมื้อดึกแล้วก็ไปอาบน้ำอาบท่าเป็นคนแรก เขาเปลี่ยนไปอยู่ในชุดเสื้อแขนยาวที่มีลักษณะเป็นสาบเสื้อแหลมและกางเกงขายาวสีขาวประดุจหิมะ สีหน้าอารมณ์แต่งแต้มไว้ด้วยความสุขล้น ราวกับคนที่กำลังลิ้มรสความสดชื่นในงานมงคล ใบหน้าหล่อเหลาเผยรอยยิ้มอ่อนๆ ซึ่งกำลังแสดงให้เห็นการรอคอย โดยมองไปยังหลินหลันที่ยังถือชามข้าวว่างเปล่าด้วยสองมือ และรอยยิ้มของเขานั้นก็ยิ่งเด่นชัดขึ้น “กินอิ่มแล้วก็ไปอาบน้ำเถอะ”

นัยน์ตาและคำพูดของเขาล้วนแฝงนัยะไว้อย่างเด่นชัด หลินหลันถึงกับแก้มแดงระเรื่อขึ้นทันใด นางเรอออกมาเบาๆ ก่อนจะเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อยอิ่ง “ข้ายังกินไม่อิ่มเลย”

หลี่หมิงอวินหลุดหัวเราะออกมา “มิใช่เจ้าเคยเอ่ยว่าการกินช่วงกลางดึกมากๆ จะอ้วนได้ง่าย”

เพื่อปลอบประโลมหัวใจของนางที่กำลังกระวนกระวาย หลี่หมิงอวินจึงเรียกหยินหลิ่วเข้ามาเก็บกวาดแล้วถือหนังสือออกไปนั่งบนเก้าอี้ตัวยาวซึ่งเคยเป็นที่นอนประจำของเขานั่นเอง

เอ๋? คืนนี้เขาไม่นอนบนเตียงแล้วหรือ