INTO

INTO

ซูโดกว็อน (กรุงโซลประเทศเกาหลี)

ณ ห้องประชุมที่ตอนนี้ทุกคนภายในห้องพากันเงียบกริบมาได้ซักพักแล้วส่วนสาเหตุของการเงียบแบบนี้ก็คงหนีไม่พ้นเรื่องภายในบริษัทอีกตามเคย

"ผมไม่ได้มีเวลามากพอมานั่งดูพวกทุกในนี้เงียบกันหรอกนะ ถ้าภายในเดือนนี้ยังหาคำตอบมาให้ผมไม่ได้ ก็คงมีคนได้ออกจากงานกันเพราะผมถือว่าให้เวลาในการหาคำตอบมานานพอสมควรแล้ว ทั้งที่เรื่องที่เกิดขึ้นผมไม่ควรให้โอกาศเลยด้วยซ้ำ จริงมั๊ย"พนักงานที่นั่งอยู่ภายในห้องประชุมพากันเงียบกว่าเก่าแถมเหงื่อตกกันเป็นแถวๆใช่ว่าจะไม่ได้เจอบอสใหญ่เรียกเข้ามาประชุมแล้วเจอเรื่องแบบนี้แต่ครั้งนี้มันน่ากลัวกว่าครั้งไหนๆเลย

"เดี๋ยวผมจะรีบจัดการให้เรียบร้อยให้เร็วที่สุดครับบอส"ซันพยักหน้าเชิงรับรู้แล้วลุกออกจากห้องประชุมไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรเลยซักคำ ทำให้การประชุมต้องจบแบบงง

"พี่ภพ ทำไมถึงได้มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอ่ะพี่ไหนว่าคราวที่แล้วบอสจัดการไปหมดแล้วไงอ่ะ รอบนี้แม่งเงินหายออกไปเป็น10ล้านเลยนะพี่ ถ้าให้พวกเราชดใช้ชาตินี้จะหมดมั๊ยเนี่ยรินมีหนี้อีกเยอะมากเลยนะที่ยังต้องใช้อยู่อ่ะ"รินพนักงานสาวโอดควรให้ผู้จัดการบริษัทฟัง

"พี่ก็ไม่รู้ว่ะ ว่าเรื่องมันเกิดขึ้นได้ไงแต่พี่ก็งงว่าไปเซ็นเอกสารตอนไหนว่ะทั้งที่ช่วงหลังๆมานี้เซ็นผ่านดิจิตอลตลอดเลยแล้วพี่ก็มีหลักฐานเก็บไว้แทบจะทุกใบเลยแต่ใบที่มีปัญหาเสือกไม่มีไปอีก นี่จะโดนอะไรบ้างยังไม่รู้เลยเนี่ยกูจะบ้า"ภพพูดอย่างหมดแรงเพราะตนไม่รู้ว่าไปทำงานพลาดตอนไหนเพราะจำไม่ได้เลยว่าเคยเซ็นเอกสารเบิกเงินพวกนี้

"เออๆพี่ รินถามหน่อยดิทำไมวันนี้รองประธานกมลถึงไม่เข้าประชุมด้วยอ่ะเห็นทุกทีต่อให้เจ็บเจียนตายยังไงก็ยังมาเลย"ภพทำหน้าคิดตามที่รินพูดแต่ก็หยุเคิดก่อน เพราะตอนนี้สมองรับเรื่องอะไรอีกไม่ไหวแล้ว

"ชั่งแม่งไปเถอะ แค่นี้สมองก็จะระเบิดอยู่แล้วพี่ว่านะเราเอาเวลานี่ไปหาสาเหตุเถอะเดี๋ยวสิ้นเดือนนี้ไม่มีอะไรคืบหน้ากูโดนแน่ๆ ไม่ใช่แค่ใยเตือนนะใบลาออกเลยแหละ"ภพและรินและพนักงานคนอื่นๆพากันเดินออกจากห้องประชุมเพื่อกับไปทำงานของตนจ่อทั้งที่ไม่มีอารมณ์จะทำแล้วก็ตาม อีกด้านนึงภายในห้องนอนเล็กๆมีหญิงสาว 2 คนที่นั่งกิมมาม่าจนตาจะหลุดออกจากเบ้าอยู่แล้วเพราะว่าหางานไม่ได้ซักทีงานที่ทำอยู่ก็มีๆหายๆไม่แน่นอนกับชีวิตเลย

"ไอ้แข็ง กูว่าเราต้องหางานทำแบบจริงจังแล้วนะมึงนี่กูกินมาม่าติดกันมา 7 วันแล้วนะมึงผมกูล่วงจะไม่เหลืออยู่บนหัวแล้วเนี่ย"มายผู้ที่กินมาม่าเสร็จก่อนเอ่ยขึ้น เพราะไม่ไหวกับสภาพที่เป็นอยู่นี่แล้วนี่มันคือตกต่ำแบบสุดๆเลยไม่เคยแย่กันแบบนี้มาก่อนเลยถึงจะไม่ค่อยมีแต่ก็ไม่เคยแย่แบบนี้เลย

"ไอ้มาย มึงเรียกชื่อกูเต็มๆเถอะขอร้องล่ะเรื่องงานก็หากันอยู่ป่ะว่ะแต่ใช้ว่ามันจะหาได้ง่ายๆนิมึง มีมาม่าให้แดกก็ดีแค่ไหนแล้วว่ะหรือว่าเราต้องไปเป็นเด้กเสิร์ฟจริงๆว่ะกูไม่ได้มีปัญหากับอาชีพนี้เลยนะมึงถ้ามันนับว่าเวลาไปทำแล้วโดนลวนลามแต่เจ้าของเสือกบอกให้ยอมนี่แหละ กูอยากจะเตะปากแม่งไอ้ห่า พูดมาได้ไอ้สัสกุขอให้ลูกหรือญาติมันเจอแบบนั้นบ้าง"มายพยักหน้าเห็นด้วยกับที่เพื่อนสนิทของตนพูด ไอ้เจ้าของร้านตัณหากับ

"แล้วเราจะเอาไงต่ออ่ะ เอาจริงนะมึงการที่เราทั้งคู่เรียนจบปริญญามานี่หางานยากกว่าคนเรียนจบ ม.3sหรือม.6อีกนะมึง"น้ำแข็งทำหน้าเหนื่อยๆเมื่อพุดถึงเรื่องงานที่ไปหาสมัครมานี่เดินส่งใบสมัครมาจะเดือนแล้วเนี่ยไม่มีที่ไหนรับหรือโทรให้ไปสัมภาษ์ซักที่เลยทั้งที่เกรดของเราก็ๆไม่ได้แย่เท่าไหร่ อยากรู้เว๊ยว่าเขาใช้อะไรในการรับพนักงานเข้าทำงานกันว่ะ

"จริงอย่างที่มึงพูดแต่ก็นั้นแหละ เราทำอะไรได้ล่ะก็ต้องเดินหน้าสมัครงานต่อไปกูว่านะเดี๋ยวช่วงบ่ายๆเราไปเดินเก๋ๆแถวๆห้าง p มั้ยเพื่อว่าจะมีแมวมองมาติดต่อเราไปเป็นดาราหน้าตาเราก็ดีอยู่นะมึงว่าป่ะ"มายพนักหน้ารับอย่างไวก่อนจะแยกย้ายกันไปทำธุระส่วนตัวแล้วก็มานินกองกันอยู่ที่หน้าทีวีเครื่องเล็กรอจนถึงเวลาที่ทั้งคู่จะได้ออกไปเฉิดฉายข้างนอกเพราะห้องพักมันไม่ไกลจากห้างเท่าไหร่เดินไปก็ได้คิดซะว่าออกกำลังกายจะได้หุ่นสวยๆ บ่าย 2 ทั้งสองสาวมาถึงห้างก็เล่นเอาเหงื่อตกไปตามๆกันถึงจะเดินมาบ่อยแต่ก็ไม่ชินซักทีเลยที่ที่ทั้งสองสาวจะไปนั่งเก่ก็คือลานว่างด้านล่างของห้างเพราะแถวนั้นจะมีเด้กวัยรุ่นและพวกผู้จัดละครหรือผู้จัดการดารามาบ่อยมาก

"ไอ้น้ำแข็ง เดี๋ยวกูมานะเดินมาตั้งไกลเหนื่อยว่ะไปหาน้ำฟรีกินก่อนนั่งรออยู่ตรงนี้นะเดี๋ยวมา"น้ำแข็งพยักหน้ารับก่อนจะนั่งชิวๆจนมีสายเรียกเข้าโทรเข้ามา

Rrrrrr(สายเรียกเข้า)

"สวัสดีค่ะ น้ำแข็งพูดสายอยู่ค่ะ"

"สวัสดีค่ะ ติดต่อจากบริษัท xx นะค่ะจะขอแจ้งเรื่องเอกสารที่เคยมายื่นไว้ก่อนหน้านี้ค่ะพอดีว่าคุณสมบัติของคูณน้ำแข็งไม่ตรงกับทางบริษัทเราค่ะ ต้องขอประทานอภัยมาไว้นะที่นี่ด้วยนะค่ะ ขอบคุณค่ะ"

เงียบ เงียบ เงียบ

น้ำแข็งไม่ได้มีโอกาศพูดอะไรเลยแม่นางคนนั้นโทรมาพูดอยู่คนเดียวแถมพอพูดจบก็วางสายกันไปเฉยๆเลยนี่มันวันอะไรว่ะเนี่ยทำไมต้องมาได้รับรู้อะไรแบนี้ด้วยเนี่ยแทนที่การได้รับโทรศัพท์จะเป็นเรื่องที่ดีแต่ที่ไหนได้เป็นเรื่องที่โครตเลวร้ายเลยเว๊ย อารมณ์ไม่ดีอยากไปหาที่เย็นๆนั่งถ้ายังนั่งอยู่ตรงนี้มีหวังได้ระเบิดแน่นอน

"ตุ๊บบบบบ"ของหล่นกระจายเต็มหน้าอยู่หญิงสาวไม่คิดว่าะชนกันแรงขนาดนี้ เดี๋ยวนะนั้นมันโทรศัพท์ไอ้โฟนรุ่นล่าสุดนี่ทำไมน้อนถึงได้ไปนอนอยู่บนพื้นแบบนั้น พูดดดดด

"ขอโทษค่ะ พอดีว่าชั้นไม่ได้มองค่ะ ขอโทษจริงๆนะค่ะ"น้ำแข็งรีบขอโทษขอโพยคนตรงหน้าทั้งที่ยังไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปดูด้วยซ้ำว่าตนนั้นเดินชนกับใคร แต่อีกฝ่ายเงียบสนิทน้ำแข็งเลยต้องจำใจเงยหน้าขึ้นไปมอง

"หล่ออออออออออ"นี่คือคำแรกที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาว

"หึ"แค่เสียงหึคำเดียวทำให้น้ำแข็งได้สติกับมาแล้วโค้งขอโทษอีกครั้งแต่คราวนี่อีกฝ่ายยอมพูดออกมาแล้ว

"ไม่เป็นไร"พูดแค่นั้นแล้วก็เดินจากไปเลยจ๊ะแบบว่าจากไปจริงๆไม่ต้องให้รับผิดชอบอะไรเลยหรือยังไงหรือว่าจะส่งบิลมาเก็บทีหลังงี้ยังไงดีว่ะ

"ไอ้น้ำแข็ง มึงเป็นอะไรทำไมเอามือขยี้หัวตัวเองขนาดนั้นว่ะแค่นี้ยังอุบาทไม่พออีกหรอว่ะ"น้ำแข็งได้สติอีกครั้งเพราะเสียงของเพื่อนสนิทตนตอนนี้ไม่สนใจอะไรทั้งนั้นต่อให้เพื่อนด่าก็ชั่งมันไปก่อน

"ไอ้มาย กูมีเรื่องจะบอกคือวันนี้แม่งเป็นวันที่โครตซวยของกูเลยมึง บริษัทที่กูไปวางใบสมัครเขาโทรมาบอกว่ากูคุณสมบัติไม่ตรงกับที่บริษัทเขาต้องการแต่มึงรู้มั๊ยว่าเมื่อกี้กูเจออะไร ผู้ชายมึงคือแบบหล่อ หล่อมาก หล่อยเหี้ยๆอ่ะมึงกูอยากเป็นเมียเขาอ่ะแล้วที่สำคัญเขาใจดีมึงไม่โว๊ยวายอะไรใส่กุเลยทั้งที่กูทำของเขาตกกระจายเลยจ๊ะ กูว่าอีกไม่นานกูจะมีผัวแน่นอนกูมั่นใจแบบนั้น แต่ดูๆแล้วเขาคนนั้นน่าจะรวยเอาเรื่องแหละมึงเพราะการแต่งตัวคือดูดีเลยทีเดียวเลย แต่เสียดายว่ะที่กูไม่ได้เห็นหน้าเขาอ่ะเพราะเขาใส่แว่นปิดบังความหล่อไปอี๊กกกกก"มายยืนฟังเพื่อนสนิทเล่าอย่างงงๆอะไรของมันว่ะอยู่ดีๆก็อารมณ์ดีขึ้นมาเฉยเลยแต่ก็ชั่งมันไปเถอะเพื่อต่อจากนนี้ชีิวิตจะมีอะไรดีกับเขาบ้าง