493 กระดาษวาดรูป

บทที่ 493 กระดาษวาดรูป

เมื่อเขากระโดดขึ้นไปบนหลังคา ผู้คนบนถนนก็หายไป

ในโลกที่ไร้ช่องว่างให้โจมตีก็มีช่องโหว่เล็กน้อยเช่นกัน

หมิงเวยเหลือบมองก็รู้ว่าควรออกทางไหน

แต่นางไม่ขยับเพราะนางอยากรู้จักบุรุษชุดครามผู้นี้

บุรุษชุดครามดูจากหน้าตาแล้วน่าจะมีอายุประมาณยี่สิบต้นๆ ดูไม่คุ้นเคยแต่ก็รูปงามมาก

จมูกตั้งตรง หางตาเชิดขึ้นเล็กน้อย มุมปากกระตุกยิ้ม มีกลิ่นอายราวกับคุณชายจากตระกูลขุนนาง หากในมือถือพัดสักเล่มหนึ่งคงเหมือนมากขึ้น

หมิงเวยพยักหน้า แม้จะคุ้นเคยกับบุรุษรูปงาม รูปลักษณ์ของเขาก็นับว่าดูดี อยู่ในระดับเดียวกับเสวียนเฟยได้

อาจเป็นเพราะรูปงามมากพอนางจึงจดจำใบหน้าของเขาได้ง่ายขึ้น และมั่นใจว่าตนไม่เคยพบเขามาก่อน

“ท่านเป็นใคร”

คนผู้นั้นยิ้มแล้วตอบว่า “ปรมาจารย์แห่งชีวิต”

รอยยิ้มบนใบหน้าหมิงเวยชะงักค้าง นางถามเสียงเข้ม “ท่านพูดอะไร”

“ข้าบอกว่าข้าเป็นปรมาจารย์แห่งชีวิตคนปัจจุบัน”

หมิงเวยไล่สายตาจากหัวจรดเท้าอีกฝ่ายแล้วพูดเสียงเย็นชา “ผู้สืบทอดปรมาจารย์แห่งชีวิตต้องมีป้ายคุ้มกันเป็นหลักฐาน ท่านมีหรือไม่”