462 ปลอม

บทที่ 462 ปลอม

เจี่ยงเหวินเฟิงไม่คิดว่าอาจารย์ของเขาจะใจกล้าถึงเพียงนี้

ราชโองการลับนี้มองดูเหมือนไม่มีปัญหา ทั้งหมดเป็นไปตามระเบียบข้อบังคับ

แต่เมื่อมองดีๆ อย่างละเอียด ก็พบปัญหาใหญ่

ลายมือบนนั้นเป็นของโส่วเซี่ยงหลู่เฉียน!

ทำไมลายมือของหลู่เฉียนถึงมีปัญหางั้นหรือ เพราะหากผู้อาวุโสหลู่เซียงรู้ว่ามีราชโองการลับนี้ เขาจะไม่สามารถกัดฟันได้ตลอดโดยไม่ปล่อยได้แน่นอน Comment by นัชชา ตั้งประจักษ์ภักดี: 一直死咬着不松口 ไม่แน่ใจคำแปล

เพราะฉะนั้น ผู้อาวุโสหลู่เซียงจะไม่เคยเขียนราชโองการลับนี้อย่างแน่นอน

ในเมื่อไม่เคยเขียน ดังนั้นจึงเป็นของปลอม

ไม่แปลกใจเลยที่ก่อนหน้านี้เขาไม่จำเป็นต้องคำนับ

ฟู่จินเคี้ยวถั่วไปพลางพูดว่า “เมื่อครู่ข้าไปหาผู้อาวุโสหลู่เซียงมา”

“...” เจี่ยงเหวินเฟิงจินตนาการถึงสถานการณ์แล้วอยากจะฆ่าคนตรงหน้าให้ตายแทนหลู่เฉียน

แต่มันดูไร้ยางอายมากกว่าการคุกคาม

ลองนึกภาพผู้อาวุโสหลู่เซียงเปิดพระราชโองการลับนี้ อารมณ์ของเขาจะเป็นอย่างไรเมื่อเห็นลายมือของตนเอง

ที่น่าเกลียดที่สุดคือกล้ำกลืนลมหายใจตนเองลงไป