397 พนันกัน

บทที่ 397 พนันกัน

เห็นได้ชัดว่าคุณชายหยางผู้นี้ใช้ไม้อ่อนไม่ได้ไม่ว่าจะสุภาพมีมารยาทเพียงใดก็ง้างปากอีกฝ่ายออกไม่ได้เลย

ในเมื่อเป็นเช่นนี้คงต้องใช้ไม้แข็ง

จงรุ่ยไม่ใช่คนเข้มงวดเขาเป็นเช่นเดียวกันกับบุรุษตระกูลจงเดินทางมาที่ชายแดนตอนอายุสิบสองปีเริ่มจากทหารชั้นผู้น้อยจนตอนนี้มีตำแหน่งสูงในกองทัพซึ่งได้มาด้วยความสามารถจริงๆ

ในสนามรบเมื่อเจอปัญหาที่แก้ไม่ได้วิธีที่ตรงที่สุดคือใช้กำลังดุร้ายฉีกบาดแผลศัตรู ไม่ว่าชนะมากเพียงใด มีแผนการอะไร ตราบใดที่มีข้อได้เปรียบด้านความแข็งแกร่งเพียงพอก็นิ่งดุจขุนเขาได้

จงรุ่ยจึงตัดสินใจแล้วพูดว่า “ตอนนี้คุณชายหยางเป็นเพียงผู้ดูแลสนามเลี้ยงม้า โจรบนเขาเหยียนซานไม่ใช่เรื่องของท่าน”

เขาเพิ่งพูดขึ้นมา แต่ก็ถูกหยางชูพูดขัดว่า “ท่านไม่ให้ข้ายุ่งเกี่ยวกับเรื่องนี้ ดูเหมือนว่ากองทัพซีเป่ยของท่านจะปราบปรามโจรเป็นเรื่องที่ยุติธรรมกว่า หากเป็นเช่นนั้นเหตุใดท่านไม่ปราบปรามพวกโจรก่อนที่ข้าจะมาที่นี่ล่ะ”