342 ทาสหญิง

บทที่ 342 ทาสหญิง

วันต่อมาน่าซูเดินทางมาหา

เขาพูดอย่างมีความสุขว่า “ต้าหานตกลงแล้วพวกเจ้าสามารถทำการค้าได้ ข้าจะส่งทหารสองนายไปกับพวกเจ้าเป็นการแสดงว่าพวกเจ้าได้รับอนุญาตแล้ว แต่พวกเจ้าระวังตัวหน่อย เผ่าหมาป่าหิมะไม่ฝ่าฝืนคำสั่งของต้าหาน แต่เผ่าอื่นอาจไม่เป็นเช่นนั้น”

โหวเหลียงในฐานะพ่อค้าดีใจมากเขากล่าวขอบคุณอีกฝ่าย

น่าซูโน้มตัวกระซิบกับหมิงเวย และสาวใช้ของนาง “อยากออกไปขี่ม้ารอบเมืองหรือไม่ข้าไปเป็นเพื่อนพวกเจ้าได้นะ!”

หมิงเวยพูดอย่างยินดีว่า “รบกวนองค์ชายแล้ว”

น่าซูเกาหัว “พวกเจ้าเรียกชื่อข้าเถอะเรียกองค์ชายแล้วข้ารู้สึกแปลกๆ”

“คนอื่นก็เรียกองค์ชายเหมือนกันมิใช่หรือเจ้าคะ”

“คนอื่นก็ส่วนคนอื่น แต่พวกเจ้าไม่เหมือนกัน”

รอยยิ้มของหมิงเวยหายไป “เช่นนั้นก็ได้เจ้าค่ะ”

ก่อนออกไปข้างนอกน่าซูพูดอีกครั้งว่า “แม่นางหมิงเจ้ามีหมวกปิดบังใบหน้าหรือไม่สวมไว้จะดีกว่า”

ใบหน้าของนางเป็นที่สะดุดตาในจงหยวนส่วนในสถานที่อย่างเมืองหยุนไฉนี้นางเป็นเพียงหิ่งห้อยในความมืด หมิงเวยเข้าใจความหมายที่เขาต้องการสื่อ

“ได้เจ้าค่ะ”