302 ยอมจำนน

บทที่ 302 ยอมจำนน

เจี่ยงเหวินเฟิงพาฟู่จินที่เมามายออกไปส่ง

หมิงเวยหันหน้ามองเสวียนเฟย “ท่านมองข้าอยู่ตลอดมีอะไรหรือเจ้าคะ”

ตั้งแต่ต้นเสวียนเฟยจ้องมองมาที่นางเป็นครั้งคราวจนนางไม่สามารถเพิกเฉยได้

เมื่อนางถามเขาก็พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ทำไมท่านถึงยกสิทธิ์ให้ผู้อื่นตัดสินใจ” เขาไม่ใช่คนโง่ตั้งแต่ฟู่จินเข้ามาหมิงเวยก็หยุดพูดปล่อยให้ฟู่จินเป็นผู้นำหัวข้อและตัดสินใจ

นี่ไม่ใช่หมิงเวยที่เขาประทับใจถึงนางจะดูเรียบง่ายแต่จริงๆ แล้วนางมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะควบคุมผู้คน เหมือนกับการแข่งขันที่เสวียนตูกวัน นางเข้าแทรกแซงและบังคับให้เขาเสียเปรียบ แม้ว่าเขาจะสามารถเป็นเจ้าสำนักได้อย่างราบรื่นอยู่แล้ว แต่ก็ถูกนางครอบงำ

หมิงเวยยิ้มแล้วถามเขา “ท่านคิดว่าอาจารย์ฟู่จะตามไปที่ซีเป่ยด้วยหรือไม่”

เสวียนเฟยคิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบว่า “มีความเป็นไปได้ครึ่งหนึ่ง เมืองหลวงเกิดสถานการณ์เช่นนี้เป็นทางเลือกที่ดีที่จะไปซีเป่ยเพื่อดูแลหยางชูที่อื่น”

หมิงเวยตอบ “ข้ากลับคิดว่าเขาไม่ไปเจ้าค่ะ”

“ทำไมกัน”

“เพราะเมืองหลวงยังต้องคอยจับตามองซึ่งเขาไม่ไว้ใจผู้อื่นเจ้าค่ะ”