257 แย่มาก

บทที่ 257 แย่มาก

เวลาผ่านไปทีละนิด หนิงซิวมองแววตาของหมิงเวยที่ค่อยๆ เปลี่ยนจากความอยากรู้อยากเห็นเป็นความเงียบขรึม

“ทำไมหรือ”

หมิงเวยกุมหน้าผากแล้วหัวเราะออกมาเบาๆ “ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย[footnoteRef:1] ข้ายังคิดเลยว่ามันต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่แท้จุดเปลี่ยนกลับอยู่ข้างกายนี่เอง” [1: ย่ำจนรองเท้าเหล็กสึกไม่พบพาน ยามได้มากลับไม่เสียเวลาเลย : พยายามหาแทบตายไม่เจอ พอเลิกหาเลิกสนใจ กลับได้มาง่ายๆ แบบคาดไม่ถึงเสียอย่างนั้น]

หนิงซิวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ฟังที่เจ้ากล่าวมาดวงชะตาปาจื้อของเขาไม่ถึงกับแย่ใช่หรือไม่”

ไม่คิดเลยว่าหมิงเวยจะตอบกลับว่า “แย่มากเจ้าค่ะ” หมิงเวยชี้ผังชะตาชีวิตบนโต๊ะ “สถานภาพชีวิตหน้าที่การงานไม่มั่นคง อยู่โดดเดี่ยวไปตลอดชีวิต สิ่งที่อาจารย์ของท่านทำนายมาไม่ผิด เขามีดวงสังหารครอบครัวถูกลิขิตให้อยู่คนเดียวเพียงลำพังเจ้าค่ะ”

ผลลัพธ์นี้หนิงซิวก็คำนวณออกมาได้เช่นกันเขาพูดว่า “เจ้าลองจัดผังใหม่ ข้าลองทำดูแล้วแต่ชะตาอันสูงส่งของเขา...”