170 อดีต

บทที่ 170 อดีต

“วันนี้ท่านดูแปลกไปนะเจ้าคะ” หมิงเวยพูด

หยางชูตอบอืม มือของเขาเอื้อมไปแตะที่กระบอกไม้ไผ่แล้วยื่นให้นาง หมิงเวยได้กลิ่นสุราจากเขา นางรับมันมาและเปิดฝาออก ด้านในเป็นสุราชั้นดีเลยทีเดียว

“สุราไผ่เขียวขายดีมากต่อรองราคาไม่ได้” หยางชูหยิบกระบอกไม้ไผ่อีกอันออกมาแล้วยกขึ้นดื่มเอง

หมิงเวยยกขึ้นจิบช้าๆ เพื่อลิ้มลองรสชาติแล้วปิดฝา ร่างกายของคุณหนูเจ็ดไม่ถึงกับดีนัก ของเหล่านี้ทางที่ดีไม่แตะจะดีกว่าเพื่อตัวของนางเอง แต่หยางชูกลับดื่มไม่หยุดจนกระทั่งหยดสุดท้าย เขาก็โยนกระบอกไม้ไผ่ลงข้างล่างแล้วเอนกายนอนนิ่งๆ บนสันหลังคา

“ท่านพ่อเสียไปตอนที่ข้ายังอยู่ในครรภ์” แล้วจู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาโดยไม่มองหมิงเวยเอาแต่มองไปที่ท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด “หนึ่งปีหลังจากนั้นท่านแม่ก็ป่วยตายเช่นกัน ข้าเติบโตมากับท่านปู่และท่านย่าพวกเขาดูแลข้าเป็นอย่างดี”

“แต่ข้าก็ยังคิดถึงท่านแม่ จนเมื่อถึงเวลาท่านย่าพาข้าเข้าพบเผยกุ้ยเฟย ท่านบอกว่าเผยกุ้ยเฟยเป็นน้าของข้า นางมีใบหน้าเหมือนท่านแม่เมื่อเห็นนางก็เหมือนเห็นท่านแม่ คำพูดนี้ข้าได้รับตอนที่ข้าอายุสิบหกปี!” เขายกแขนปิดหน้าตนเอง