162 ใต้แสงจันทร์

บทที่ 162 ใต้แสงจันทร์

หนุ่มน้อยอายุประมาณสิบหกสิบเจ็ดปี สวมชุดสีเขียวซึ่งดูเหมือนจะเป็นเครื่องแบบของสถาบันการศึกษาแห่งหนึ่ง เพราะเขานั่งอยู่บนสันกำแพงจึงคาดคะเนส่วนสูงไม่ออก แต่พอแยกแยะรูปร่างผอมบางได้เลือนราง

แค่เห็นครั้งแรกหมิงเวยก็รู้ว่าคนผู้นี้คือพี่ห้าที่ไม่เคยโผล่หน้ามาให้เห็นแน่นอน ใบหน้าของพี่ห้าผู้นี้เหมือนผู้เป็นบิดามาก มีหน้าตาชวนน่ามองและดูสุภาพเรียบร้อย หมิงเวยไม่ได้เป็นคนละเอียดอ่อนเรื่องรูปลักษณ์หน้าตาเพียงแค่มองผ่านไปเท่านั้น

“พระจันทร์ลอยเด่นเหนือทะเล ที่อยู่บนเส้นขอบฟ้าเดียวกัน คนรักยังทะเลาะกันตลอดคืน สิ้นสุดคืนก็กลับมารักกัน…” เขาเอียงศีรษะหยุดชะงักไปครู่หนึ่งแล้วท่องกวีต่อ “ได้ยินว่าเหนือทะเลมีเขาเซียนชาน แต่สำหรับข้าช่างยากจะไขว่คว้า มีแต่ความว่างเปล่าที่คลุมเครือ...”

ทันใดนั้นหน้าต่างของเรือนข้างเคียงจู่ๆ ก็เปิดออกพร้อมกับเสียงดัง ‘ป๊อก’ ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายขว้างอะไรมาโดนหลังพี่ห้าผู้นั้่นกัน

จากนั้นก็มีเสียงตะโกนด่าขึ้นมาว่า “จี้เสียวอู่ ดึกป่านนี้แล้วทำบ้าอะไร รบกวนเวลานอนคนอื่นเขา!”