150 แขกยามวิกาล

บทที่ 150 แขกยามวิกาล

หมิงเวยทานอาหารเสร็จก็ชำระกายให้รู้สึกสดชื่นจากนั้นก็รอที่จะเข้านอนในตอนที่ตัวฝูกำลังจัดเตียงอยู่หยางชูก็เข้ามาจากทางหน้าต่าง

“คุณชาย!” อาหว่านดีใจ หยางชูทำมือให้ทุกคนเงียบลงจากนั้นก็ปิดหน้าต่าง

หมิงเวยเหลือบไปมอง “พี่ใหญ่ของข้าล่ะ”

“เขาเมาแล้ว” เขาถอนหายใจ “คออ่อนเช่นนี้เข้ารับราชการในอนาคตลำบากเป็นแน่”

หมิงเวยตอบ “พี่ใหญ่เป็นคนปกติเจ้าค่ะ”

หยางชูเหล่มอง “แล้วข้าไม่ใช่คนปกติงั้นหรือ”

หมิงเวยร้องฮึ นางขี้เกียจตอบเขา ตัวฝูมองพวกเขานางรู้สึกกลัวคนแปลกหน้านิดหน่อย “คุณหนูเจ้าคะ...”

ตอนนี้ความสัมพันธ์ของพวกเขาเป็นแบบไหนนางไม่เข้าใจ! กลางดึกเช่นนี้ คุณชายหยางปีนหน้าต่างเข้ามา...ระหว่างพวกเขายังมีการป้องกันตัวเองระหว่างชายหญิงอยู่หรือไม่

หมิงเวยมองแล้วพูดออกไป “ท่านอย่าทำให้ตัวฝูกลัวเลย พูดธุระของท่านมาเถิด!”

หยางชูคล้อยตามนางเขาเงยหน้าขึ้นแล้วถามออกไป “ท่านมั่นใจหรือว่าคนพวกนั้นจะมาที่นี่คืนนี้ พวกเราเพิ่งออกจากตงหนิงได้เพียงหนึ่งวันซึ่งไม่ใช่เวลาที่ดีเท่าไร”