145 โกรธแค้น

บทที่ 145 โกรธแค้น

จี้หลิงเอามือทาบโลงศพ สายตามองไปที่ร่างของท่านอาและร้องไห้อย่างเงียบๆ หมิงเวยเห็นเขาเป็นเช่นนั้นก็รู้สึกสบายใจ

อย่างน้อยตระกูลจี้ก็ยังนึกถึงท่านแม่ พวกเขาก็รู้สึกเศร้ากับนางจากใจจริง

นางยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ “พี่ใหญ่อย่าเศร้าไปเลย ถึงแม้ท่านแม่จะได้รับความไม่เป็นธรรม แต่ตอนนี้ทุกอย่างคลี่คลายแล้วพี่ใหญ่สบายใจได้”

จี้หลิงจะใช้ผ้าเช็ดหน้าของนางได้อย่างไร เขาเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาแล้วพูดว่า “น้องไม่ต้องกลัวหลังจากนี้ยังมีพวกเราอยู่ อยู่ห่างไกลกันมาหลายปี แต่ไม่รู้ว่าท่านอาได้รับความทุกข์ทรมานเช่นนี้ทำให้พวกเจ้าต้องลำบากแล้ว!”

เขาพูดอีกว่า “ท่านอามีชีวิตอย่างยากลำบากเหตุใดถึงไม่บอกพวกเราเล่า ถึงแม้ตระกูลจี้จะตกต่ำ แต่ก็ไม่มีเหตุผลที่จะปล่อยให้บุตรสาวที่ออกเรือนแล้วถูกรังแก!”

หืม...

เขาทำหน้าบึ้งตึง “เรื่องของน้องพี่ได้ยินมาหมดแล้ว น้องยังเด็กเลยหุนหันพลันแล่นเกินไปแล้วยังทำเรื่องนั้นออกไปแล้ว! หลังจากนี้น้องจะไม่สามารถเรียกร้องสิทธิ์ของตนเองเพียงเพราะความสะดวกสบายชั่วขณะโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมาได้อีกแล้วนะ”

เดี๋ยวนะ พี่ใหญ่ ท่านไปได้ยินอะไรมากันแน่