0962 ซากแขน
ตอนที่ 962 ซากแขน
ชายชราหัวล้านกล่าวว่า “ไม่เหมือนกับการร่ายรำเดี่ยว การร่ายรำหมู่มีจังหวะและเสน่ห์เป็นของตัวเอง ดังนั้นเจ้าต้องเตรียมร่างกายและจิตใจให้ดี”
“เมื่อโอกาสมาถึง ข้าจะใช้พลังการร่ายรำขั้นที่สอง พลังนี้จะทำให้เจ้าได้เรียนรู้สเต็ปการร่ายรำชุดนี้ ด้วยวิธีนี้ ถึงแม้จะเป็นครั้งแรกที่เจ้าได้ร่ายรำชุดนี้ แต่ความน่าจะเป็นที่เกิดปัญหาไม่สูงมากนัก ไม่ว่าจะอย่างไรเจ้าต้องกระทำอย่างระมัดระวัง จังหวะและการเคลื่อนไหวจะผิดพลาดไม่ได้”
“เข้าใจแล้ว” กู่ฉิงซานพยักหน้า
ถึงแม้สีหน้าของชายชราจะจริงจัง แต่เสื้อแขนสั้นลายดอก กางเกงชายหาดและรองเท้าแตะสีชมพูหนึ่งคู่ทำให้กู่ฉิงซานไม่สามารถรู้สึกถึงความวิตกได้เลย
กู่ฉิงซานได้แต่จำคำพูดของอีกฝ่ายเงียบๆ
“เอาเถอะ ข้าขอตัวก่อน ต้องเก็บพลังงานไว้ล่วงหน้าด้วย” ชายชรากล่าว
“ท่านต้องการพลังงานเช่นกันหรือ” กู่ฉิงซานถาม
“แน่นอน เมื่อโอกาสมาถึง ข้าจะไปกับเจ้า”
หลังจากชายชราหัวล้านกล่าวจบ เขาพยักหน้าให้อีกฝ่าย
ร่างของเขากลายเป็นแสงขนาดเล็กก่อนพุ่งเข้าไปในคิ้วของกู่ฉิงซานอีกครั้ง
ภาพของชายผู้แข็งแกร่งที่สุดในเผ่าพันธุ์มนุษย์โบราณหายไปจากตรงหน้ากู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานเช็ดเหงื่อตรงหน้าผากก่อนจมสู่ความคิด
ดนตรีประกอบล่ะ
ไม่ใช่คอนเสิร์ตสักหน่อย จะมาคิดเพื่ออะไร
เขาไม่ได้สังเกตว่าประตูห้องพักเปิดออก หลินมองฉากเมื่อครู่ด้วยสีหน้าซับซ้อน
กู่ฉิงซานส่ายหน้า หันหลังแล้วไปอาบน้ำก่อน
เขาเปลี่ยนเป็นชุดแห้งก่อนกลับชั้นดาดฟ้า
อืม…
กินมากขึ้น สำรองพลังกายภาพมากขึ้น…
เมื่อคิดดังนี้ กู่ฉิงซานแตะถุงเก็บของ หยิบหม้อและกระทะออกมาก่อนเริ่มทำอาหาร
มือเท้าของเขายุ่งกันพัลวัน
ผ่านไปสักพัก ชุดงานเลี้ยงอาหารวิญญาณก็พร้อมแล้ว
ลอร่าและหลินถูกกลิ่นหอมของอาหารวิญญาณเรียกมาได้พักใหญ่แล้ว ครั้งนี้พวกนางเครื่องเรือนก่อนช่วยจัดโต๊ะ
กู่ฉิงซานหยิบขวดวิญญาณให้หลินหลังเพิ่งกลับจากซากปรักหักพังของโลก แต่เขาเห็นหลินดื่มขวดวิญญาณที่ถูกทิ้งเอาไว้
“ดื่มอะไรน่ะ” เขาถาม
“โอ้ ไม่นานหลังจากกินมื้อแรกไป ตอนนี้ข้าต้องกินมื้อที่สองอีก ขืนเป็นแบบนี้ได้อ้วนแน่”
หลินถอนหายใจ หยิบสุรามารินให้ตัวเองแล้วจิบเล็กน้อย
กู่ฉิงซานเลือกหยิบน้ำผลไม้อีกขวดมาผสมให้ลอร่าก่อนส่งไปให้
“รับไป น้ำผลไม้ของเจ้า” เขากล่าว
ลอร่าหยิบน้ำผลไม้จากกู่ฉิงซานแล้วจิบ จากนั้นหลินกล่าวว่า
“จริงๆ เลย การอยู่กับคนทำอาหารอย่างกู่ฉิงซานมีแต่จะทำให้เสียรูปร่างได้ง่าย ช่วงนี้ข้าต้องลดน้ำหนักด้วยสิ ถ้าเกิดอ้วนเกินไป ข้าคงรู้สึกไม่ดีตอนมองกระจกแน่ๆ”
สองสาววางเครื่องดื่ม หยิบจานและตะเกียบแล้วเริ่มชิมอาหาร
“หืม จานนี้อร่อยจัง พี่สาว ลองดูสิ”
“อืม…ไม่เลว ลอร่า เจ้าลองกินปลานี่สิ คิดว่ามันเหมาะกับเจ้านะ”
“ใช่เลย ปลานี่ทั้งสดและนุ่ม ถือว่ามาตรฐานดีมากเลยล่ะ”
สองสาวสนทนาขณะกิน ตะเกียบขยับไปมาในอากาศ ทำเอาผู้คนตาลาย
กู่ฉิงซานอดที่จะรู้สึกสับสนเล็กน้อยไม่ได้เมื่อมองสองสาวกินอาหาร
ทำไมพฤติกรรมกับคำพูดของผู้หญิงถึงได้สวนทางกันบ่อยนัก
“หืม กู่ฉิงซาน ทำไมเจ้าไม่กินล่ะ” ลอร่าถามด้วยน้ำเสียงแปลกประหลาด
“ข้า จริงด้วย ลืมนับตัวเองไปสนิทเลย”
กู่ฉิงซานไม่คิดมากอีกต่อไป
ตอนนี้เขาต้องเตรียมตัวสำหรับขั้นที่สองของระบำสังเวยชีพ ต้องกินให้มากเข้าไว้
เขาหยิบชามกับตะเกียบก่อนเริ่มกิน
หลังกินมื้อเย็น
หลินและลอร่าทำความสะอาดจานกับตะเกียบด้วยกันก่อนนั่งลงอีกครั้ง
ยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณยังอยู่ในกระแสความว่างเปล่าไม่มีสิ้นสุดขณะบินไปตามทางอย่างมั่นคง
ทั้งสามดื่มชา สนทนาเป็นครั้งคราว บางครั้งก็แวะดูของแปลกที่ผ่านทางนอกยานอวกาศ
ลอร่ากล่าวชม “กู่ฉิงซาน ข้ารู้ว่าฝีมือทำอาหารของเจ้าดีมาก แต่ไม่คิดเลยว่าการร่ายรำของเจ้าจะดีด้วยเช่นกัน”
กู่ฉิงซานคิดถึงการร่ายรำเมื่อครู่จนรู้สึกหวาดกลัวพักใหญ่
เขากล่าวอย่างจริงจังว่า “ลอร่า ถ้าข้าร่ายรำแบบนั้นอีกในอนาคต เจ้าอย่าเข้ามาอีกเป็นอันขาด”
“ทำไมล่ะ” ลอร่าถาม
“การร่ายรำนี้อันตรายมาก บางครั้งก็ฆ่าคนได้” กู่ฉิงซานอธิบาย
“ว่าอะไรนะ! ฆ่าคนอย่างนั้นหรือ”
ลอร่าผงะ!
“ใช่ นี่คือการร่ายรำฝั่งแปลกประหลาด คาดเดาไม่ได้ เจ้ารู้จักฝั่งแปลกประหลาดหรือเปล่า” กู่ฉิงซานถาม
“ฝั่งแปลกประหลาด…ข้าจำคลังสมบัติที่เต็มไปด้วยสมบัตินับไม่ถ้วนได้ แต่ของฝั่งแปลกประหลาดนี่มีอยู่ที่เดียว ดูเหมือนจะเป็นฝั่งที่หายากที่สุดในระบบลี้ลับแล้ว” ลอร่ากล่าว
“ใช่ ดังนั้นเจ้าต้องระวัง”
“แต่การร่ายรำนี้ก็มอบวิชาให้ข้าเช่นกัน จังหวะหนักแน่นมาก ข้าอยากตามดูต่อ” ลอร่ากล่าว
กู่ฉิงซานอ้าปากกำลังจะพูด แต่ทันใดนั้นก็หยุดนิ่ง
เดี๋ยวก่อนนะ
ขั้นที่สองของระบำสังเวยชีพคือการร่ายรำหมู่
ไม่เหมือนคนอื่น ลอร่าถึงกับได้รับความสามารถจากการร่ายรำนี้
หรือว่านางจะเหมาะกับการร่ายรำนี้
เมื่อคิดได้ดังนี้ กู่ฉิงซานเกิดลังเลเล็กน้อย
“อย่างไรก็ตาม ข้าย้ำให้ฟังแล้ว เจ้าต้องระวังด้วย อย่าหัวเราะยามอยู่ต่อหน้าการร่ายรำนี้ นี่เป็นเรื่องสำคัญมาก” กู่ฉิงซานกล่าวทิ้งท้าย
“เข้าใจแล้ว!”
ลอร่าตอบรับด้วยรอยยิ้ม ศีรษะก้มต่ำ เปิดกระเป๋าใบเล็กออกเพื่อค้นหาบางสิ่ง
“แม้กระทั่งราชินีผู้นี้ยังมีของทางฝั่งแปลกประหลาดเพียงชิ้นเดียว มันอยู่ที่ไหนกันนะ…”
นางครุ่นคิดอยู่สักพัก สุดท้ายก็หยุดมือ
“เจอแล้ว!”
ของสิ่งหนึ่งถูกลอร่านำออกมา
กู่ฉิงซานและหลินมองหน้ากัน
เขาเห็นว่ามันคือซากแขน สีแดงเข้มถูกระบายทับ มีดวงตาที่หลับอยู่ตรงหลังมือ
“สิ่งนี้ดูน่าอึดอัดชะมัด แถมน่าขนลุกด้วย” หลินขมวดคิ้ว
“ที่จริง ข้าไม่ชอบของสิ่งนี้เหมือนกัน จะมีผู้หญิงที่ชอบของแบบนี้จริงหรือ” ลอร่าพูดแบบเดียวกัน “ฝั่งแปลกประหลาดลึกลับเกินไปแล้ว พ่อข้าเคยบอกว่าของสิ่งนี้หายากมากในประวัติศาสตร์ แต่ทันทีที่มันปรากฏขึ้น มันจะอยู่ในสภาพที่ไม่สมบูรณ์”
ลอร่าโบกซากแขนแล้วกล่าวว่า “สิ่งนี้สามารถใช้ได้เพียงสองครั้ง ตอนข้าได้มันมา มันถูกใช้ไปแล้วครั้งหนึ่ง ตอนนี้ใช้ได้อีกเพียงหนึ่งครั้ง”
“มันใช้ทำอะไรได้ล่ะ” กู่ฉิงซานถาม
ตอนนี้ ซากแขนขยับเอง
ดวงตาบนซากแขนลืมขึ้นก่อนจ้องมาที่ลอร่า
“สาวน้อย เจ้าอยากกลับอาณาจักรตัวเองจริงๆ สินะ แต่ข้าต้องบอกก่อนว่าเจ้ากำลังตกอยู่ในอันตราย”
ซากแขนส่งเสียงแหบพร่า
ลอร่าอธิบายให้กู่ฉิงซานและหลินฟังว่า “มันสามารถตรวจจับสิ่งที่ผู้ใช้อยากทำและสภาพแวดล้อมที่ผู้ใช้จะเผชิญในช่วงเวลาหนึ่งในอนาคต หากสภาพแวดล้อมอันตราย มันจะช่วยให้ผู้ใช้ค้นหาผู้ช่วยเหลือร่วมกัน”
“แล้วมันจะตรวจสภาพแวดล้อมได้อย่างไรล่ะ มันเชื่อถือได้หรือ” หลินถาม
“ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน” ลอร่าหันมาที่ซากแขน “นี่ อันตรายที่เจ้าพูดถึงมันคืออะไร”
ซากแขนตอบว่า “ยอดฝีมือจำนวนมากกำลังมา พวกมันจะมาลักพาตัวหรือไม่ก็ฆ่าเจ้า นี่คือคำสั่งที่พวกมันได้รับมา”
ทั้งสามเงียบ
สีหน้าของกู่ฉิงซานและหลินค่อยๆ เคร่งขรึมขึ้นมา
ใครบางคนต้องการลงมือกับลอร่า
ต่อให้ต้องเผชิญกับอำนาจของอาณาจักรหนาม ต่อให้ต้องเผชิญหน้ากับต้นไม้หนามโบราณ อีกฝ่ายก็ยังกล้าลงมือ
อีกฝ่ายต้องไม่ใช่คนธรรมดาแน่ๆ
ลอร่าเห็นสีหน้าของกู่ฉิงซานและหลิน จึงกล่าวอย่างไม่มั่นใจว่า “เป็นไปไม่ได้ ยานของพวกเราล่องหน เว้นแต่ว่ามันจะมีวิธีตามรอยพวกเราแบบพิเศษ”
ซากแขนตอบว่า “ใช้วิธีนั้นนั่นแหละ”
ลอร่าจะถามอีก แต่กู่ฉิงซานส่งสัญญาณว่าอย่าได้กังวล
เขาถามซากแขนด้วยตัวเองว่า “ใครสั่งให้พวกมันมา”
“ข้าไม่รู้ ข้ารู้เพียงว่าจะเผชิญกับอันตรายขณะถือข้าไว้นั้นคืออะไร ข้าไม่รู้รายละเอียดของอันตรายนั่น” ซากแขนตอบ
กู่ฉิงซานถามว่า “เจ้าหมายความว่าไงที่พูดถึงผู้ช่วยเหลือร่วมกันเมื่อครู่”
“ยังมีอีกความเป็นไปได้ที่จะใช้อุปกรณ์ชิ้นนี้ สาวน้อยสามารถกระตุ้นพลังของอุปกรณ์ชิ้นนี้เพื่อช่วยใครบางคนที่ไม่รู้จักก่อนมาได้ คนคนนั้นจะมาช่วยสาวน้อยในอนาคต นี่แหละคือผู้ช่วยเหลือร่วมกัน”
กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักแล้วถามว่า “ทำไมถึงมีตัวตนอย่างผู้ช่วยเหลือร่วมกันล่ะ”
“กฎของอุปกรณ์ชิ้นนี้มันก็เป็นอย่างนี้ แต่ไม่มีหลักประกันว่าหลังจากช่วยอีกฝ่ายแล้ว อีกฝ่ายจะต้องมาช่วยอย่างแน่นอน ใครล่ะจะสามารถคาดการณ์สิ่งนี้ได้” ซากแขนตอบ
กู่ฉิงซานถามอีกว่า “จะเกิดอะไรขึ้นกับเจ้าเมื่อสิทธิ์ในการใช้สองครั้งถูกใช้”
ซากแขนตอบว่า “ข้าต้องตามหาร่างอยู่แล้ว ข้าเป็นเพียงแค่ซากแขนนี่นะ ”
ทั้งสามเงยหน้าขึ้นแล้วสบตากัน
“ใช้มัน ลอร่า ไม่ใช่เรื่องแย่ที่จะช่วยใครสักคน บางทีคนคนนี้จะสามารถช่วยเจ้าได้ในอนาคตจริงๆ” กู่ฉิงซานกล่าว
ลอร่าเอียงศีรษะแล้วครุ่นคิดสักพัก แต่หลังจากนั้นกลับยัดซากแขนนั่นไปที่มือของกู่ฉิงซาน
กู่ฉิงซานมองนางด้วยความไม่เข้าใจ
ลอร่าสูดหายใจเข้าแล้วกล่าวด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มว่า “ข้าไม่จำเป็นต้องช่วยใครทั้งนั้น”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะถ้าข้าเผชิญกับอันตรายอะไร ข้ายังมีเจ้า กู่ฉิงซาน เจ้าคือท่านเอิร์ลแห่งอาณาจักร เจ้าจะไม่ปล่อยให้ข้าถูกฆ่าใช่หรือไม่”
“แน่นอนสิ ข้าจะต้องช่วยเจ้าอยู่แล้ว”
“แบบนั้นก็ดี ข้าไม่ต้องการสิ่งนี้ แต่เจ้าอาจจะเผชิญอันตรายมากกว่าข้า เพราะฉะนั้นเจ้าควรจะใช้มัน”
กู่ฉิงซานนิ่งไปสักพัก ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร
ตอนนี้เอง ลอร่าเริ่มถามซากแขนแล้ว
“นี่ เจ้าอยู่ในมือของเขาแล้ว เขาถือว่าปลอดภัยใช่หรือเปล่า”
“ปลอดภัยหรือ”
ดวงตาบนซากแขนลืมขึ้นก่อนตะโกนว่า “สิ่งที่เขาต้องการทำมันทรงพลังเกินไป เกรงว่าจะไม่มีช่วงเวลาปลอดภัยอีกแล้ว”
……………………………………