0945 จากไป

ตอนที่ 945 จากไป

เขาไว้ผมสั้นฟูสีดำ สันจมูกสีดำหนา สวมชุดลำลองพอดีตัวกับรองเท้าหนัง

มังกรหุบเหวกลายเป็นชายร่างกำยำขณะตามติดเขาอย่างใกล้ชิด

“นายท่าน ข้าไม่เข้าใจ”

ขณะสนทนา มังกรมารวิ่งเหยาะเพื่อตามให้ทันฝีก้าวของอีกฝ่าย

“เจ้าไม่เข้าใจอะไร” ผู้ชายถามกลับโดยไม่หันหลังมามอง

“ทำไมท่านที่เป็นตัวตนยิ่งใหญ่และสูงส่งถึงลงทะเบียนเป็นนักฆ่าในสมาคมนักฆ่ามนุษย์ด้วย” มังกรมารถามด้วยความระแวดระวัง

“ฮ่าๆ นี่มันไม่ใช่เรื่องที่น่าสนใจมากหรอกหรือ? เจ้าสามารถหาเงินได้ไม่พอ แต่ยังสามารถเดินไปทั่วโลกได้อย่างถูกกฎหมายอีกด้วย” ผู้ชายตอบ

มังกรมารลดเสียงต่ำแล้วกล่าวว่า “นายท่าน หากต้องการเงิน ข้าสามารถรับปากได้ว่าความมั่งคั่งทั้งหมดในทั่วทั้งพื้นที่จ้าวโลกจะเป็นของท่าน”

“เฮ้อ เจ้ายังไม่เข้าใจสินะ สิ่งสำคัญไม่ใช่เงิน แต่เป็นกระบวนการที่น่ายินดีของการฆ่าคนเพื่อเงินต่างหาก อีกอย่าง มีเบาะแสบางอย่างที่ทำให้ข้าอยากเข้าไปในสมาคมนักฆ่า” ผู้ชายหรี่ตาขณะกล่าว

เขาพลันยืนนิ่ง หยิบหนังสือเล่มหนาออกมาจากแขนเสื้อแล้วกางออกตรงหน้า

บนหน้าหนังสือข้างใน มีภาพของชายหนุ่มที่มีดาบยาวสี่เล่มลอยอยู่ในอากาศด้านหลังของเขา

ชายหนุ่มกำลังเผชิญหน้ากับความว่างเปล่าขณะสนทนากับเนบิวลา

ภาพหายไปอย่างช้าๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะมองเห็นได้อย่างชัดเจนอีกต่อไป

“น่าแปลก โชคชะตา เวลาและมิติเริ่มผันผวนอย่างรุนแรงแล้ว แต่หนังสือสังเกตโชคชะตาของข้าไม่ควรถูกความโกลาหลของเวลาบดบังสิ”

ผู้ชายกำลังพูดอยู่ แต่ทันใดนั้นก็ปิดปากอีกครั้ง

เขาเห็นภาพใหม่ปรากฏขึ้นบนหนังสือ

ที่หน้าท้ายๆ ของหนังสือคือวิญญาณกรีดร้องที่มีใบหน้าเป็นผู้ชายกับผู้หญิง

อีกด้านของฉาก เด็กผู้หญิงถือไม้เท้ายาวกำลังซ่อนความแตกตื่นเอาไว้ ขณะที่ผู้หญิงอีกคนกำลังพุ่งขึ้นสู่ท้องนภาที่เต็มไปด้วยดวงดาวก่อนค่อยๆ เข้าใกล้เด็กผู้หญิงที่ซ่อนตัวอยู่

ผู้ชายกล่าวอย่างหงุดหงิดว่า “แค่เพิ่มความโกลาหลเข้าไปก็มากเกินพอแล้ว แม้กระทั่งจุดจบของโลกคู่ขนานยังไม่ได้รับการคลี่คลาย บัญญัติและความโกลาหลก็อดใจรอที่จะปะทะกันไม่ไหวแล้ว”

เขาปิดหนังสือแล้วกล่าวกับมังกรมารว่า “เวลาเล่นหมดลงแล้ว ข้ามีสิ่งสำคัญที่ต้องทำเดี๋ยวนี้”

มังกรหุบเหวนิ่งสักพัก พยายามสุดความสามารถที่จะหักห้ามอารมณ์เอาไว้ในใจก่อนถามว่า “ท่านจะทิ้งข้าไปแล้วหรือ”

“อา ข้าขอโทษด้วย ถ้าไม่ลงมือทำอะไร โลกจะถูกทำลาย จะไม่มีโอกาสได้เล่นอีกในอนาคต…เจ้าต้องพึ่งตัวเองสักพักแล้วล่ะ” ผู้ชายตอบ

“ขอรับ” มังกรมารกล่าว

ผู้ชายพยักหน้าให้เขาก่อนพลันหายไป

มังกรหุบเหวยืนอยู่ที่นั่นสักพัก สีหน้าเศร้าสร้อยเล็กน้อย

จนกระทั่งผ่านไปสิบห้านาที หลังจากมั่นใจว่าอีกฝ่ายไปแล้วจริงๆ…

“ฮ่าๆ!”

มังกรมารระเบิดเสียงหัวเราะออกมา มันตื่นเต้นจนแทบจะหลั่งน้ำตาออกมา

มันคำรามออกมา “หุบเหวอยู่เหนือกว่า…”

“อย่างน้อยข้าก็เป็นอิสระแล้ว!!!”

เมื่อขยับร่างกาย มันจมดิ่งเข้าสู่ความว่างเปล่าก่อนหายไป

…ปาฏิหาริย์ในพื้นที่จ้าวโลกยังไม่ถูกเปิดเผยมาช้านาน ในที่สุดเขาก็สามารถกลับไปเพื่อถูกปฏิบัติในฐานะเทพได้แล้ว

…

อีกด้าน

หุบเหวของเศษเสี้ยวโลกที่แตกสลาย

ยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณลอยอยู่นอกวังวนขนาดใหญ่อย่างเงียบงัน

ชั้นดาดฟ้าเต็มไปด้วยสมบัติแปลกประหลาด

ถึงแม้ฝีมือของกู่ฉิงซานจะยอดเยี่ยม อาหารวิญญาณที่เขาทำไม่ทำให้คนที่กินน้ำหนักเพิ่ม แถมยังฟื้นคืนพลังงานที่ใช้ไปได้อย่างรวดเร็ว แต่ลอร่าคว้าสมบัติมากเกินไป หลังจากนั้น นางดูเหนื่อยล้าเล็กน้อย

ตอนนี้ลอร่ากินอาหารลดน้ำหนักมื้อสุดท้ายก่อนกลับไปนอนในห้องพัก

ตอนนี้ กู่ฉิงซานกลับมาล้างหม้อและจุดไฟอีกครั้งก่อนเริ่มทำอาหาร

หลินมองกู่ฉิงซานผู้กำลังใส่วัตถุดิบทำอาหารอย่างระมัดระวังก่อนกล่าวอย่างจนใจว่า “ข้าจำได้ว่าเจ้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลบางอย่างนะ”

กู่ฉิงซานตอบว่า “ก็ไม่เชิง ข้าต้องเติมเต็มวิชาโลกให้สมบูรณ์น่ะ”

หลินชี้ไปที่หม้อในมือซ้ายและตะหลิวในมือขวาก่อนถามว่า “แต่เจ้ากำลังทำอาหารอยู่นะ”

กู่ฉิงซานไม่ตอบสักพักใหญ่

ขณะรอให้เครื่องเคียงสุก เขาใส่เครื่องปรุงลงไปจานแล้วจานเล่าก่อนวางอาหารที่มีไอกรุ่นไว้บนโต๊ะ

“มาสิ” กู่ฉิงซานเรียก

“เจ้าทำอะไรน่ะ” หลินถามด้วยความสับสน

“ลอร่ากินเสร็จแล้ว ตอนนี้ถึงเวลาที่พวกเราต้องกินข้าวเย็นบ้าง…ถึงเวลามาชิมอาหารฝีมือข้าแล้ว” กู่ฉิงซานกล่าว

“ข้าจำได้ล่ะ เจ้าทำอาหารเก่งจริงๆ” หลินพลันกล่าวขึ้นเมื่อได้กลิ่นอาหาร

นางเดินเข้ามาช่วยกู่ฉิงซานใส่อาหารก่อนนำมาวางบนโต๊ะ

ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะอาหาร

“ดื่มอะไรไหม?” กู่ฉิงซานถาม

“นานๆ ข้าจะดื่มที แต่ปกติแล้วไม่ค่อยดื่มน่ะ” หลินตอบตามตรง

“เจ้าดื่มสุราอะไรได้บ้างล่ะ”

“อะไรก็ได้ แต่ข้าชอบแบบไม่แรงนะ”

กู่ฉิงซานครุ่นคิดสักพักก่อนเปิดขวดสุราระยิบระยับให้นาง

ของเขายังเป็นเครื่องดื่มที่แรงเหมือนเดิม

“ชนแก้ว”

“ชนแก้ว”

ทั้งสองชนเครื่องดื่มก่อนเริ่มกินข้าวเย็น

“มีเบาะแสเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าหรือเปล่า” หลินถามขณะกิน

“อืม พวกเราไปถึงบริเวณที่ใกล้ที่นั่นแล้ว อีกสักพักข้าน่าจะสัมผัสถึงมันได้” กู่ฉิงซานตอบ

“อยากให้ข้าไปกับเจ้าหรือเปล่า”

“ไม่ ไปได้แค่คนเดียวเท่านั้น เจ้าต้องอยู่ที่นี่เพื่อปกป้องลอร่า”

“ไม่มีอันตรายเลยหรือ?”

“อืม การเดินทางนี้เป็นความช่วยเหลือพิเศษจากผู้อาวุโสคนหนึ่งที่คอยดูแลข้า ไม่มีอันตรายหรอก”

เมื่อหลินได้ยินดังนี้ นางก็ผ่อนคลายลง

นางมองแถวสมบัติมีค่ามากมายบนชั้นดาดฟ้า

สมบัติเหล่านี้เป็นข้อพิสูจน์ว่าถึงพลังในการอยู่รอดจากการทำลายล้างของโลก

ลอร่าไม่เพียงแค่ได้รับสมบัติเหล่านี้เท่านั้น แต่ยังสามารถส่งสมบัติเหล่านี้ตรงเข้าสู่สมรภูมิผ่านความสามารถของ “พรจากราชินี” ให้กับผู้ที่ต้องการความช่วยเหลือได้อีกด้วย

นอกจากนี้ นางสามารถปกปิดตัวเองผ่าน “ที่พักพิงหมื่นโลก” จนไม่มีใครสามารถตามหานางเจอได้

“ช่างเป็นเด็กที่มีแนวโน้มดีจริงๆ” หลินกล่าวอย่างมีอารมณ์

กู่ฉิงซานกล่าวว่า “ใครบอกว่าไม่มีล่ะ นางยังเด็ก พละกำลังยังเติบโตไม่มากพอ เมื่อนางเติบโตขึ้นในสักวัน อาจจะทำให้ประหลาดใจก็ได้”

“อืม แต่ข้าคิดไม่ถึงว่าอาหารของเจ้าสองสามจานนี้จะรสชาติดี” หลินกล่าวอีกครั้ง

“ขอบคุณสำหรับคำชม”

“มาดื่มกับข้าหน่อย” หลินยกถ้วยขึ้น

“ชนแก้ว…ทำไมเจ้าไม่ดื่มสุราแรงหน่อยล่ะ ข้าคิดว่าเจ้าควรลองหน่อยนะ” กู่ฉิงซานถาม

หลินอธิบายว่า “ข้าเคยดื่มสุราแรงมาก่อน แต่พอข้าดื่มสุราแรงทีไรก็มักจะดื่มเกินตัวตลอด อาจจะทำให้เสียสติเลยก็ได้”

“เสียสติหรือ?”

“ใช่ข้าจะหาใครบางคนมาสู้ด้วยพละกำลังทั้งหมดที่มีจนกว่าจะตัดสินผลลัพธ์ได้”

กู่ฉิงซานมองดูก่อนวางขวดสุราแรงที่หยิบออกมาจากหลังเก้าอี้อย่างเงียบๆ

เขากล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า “ที่จริง สุราระยิบระยับนั่นไม่แรงหรอก ดังนั้นจึงเหมาะที่จะให้เจ้าดื่ม ลืมเรื่องสุราแรงหรืออื่นๆ ไปได้เลย ยังไงเสีย ข้าก็ต้องไปสักพัก เจ้าต้องดูแลลอร่าและเรือให้ดี มันคือความรับผิดชอบที่ใหญ่หลวงนัก”

“ข้าก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน” หลินเม้มปากแล้วยิ้ม

ระหว่างรับประทานอาหารเย็น

กู่ฉิงซานพลันวางแก้วลง

“จะไปแล้วหรือ?” หลินถาม

“ใช่ ซากปรักหักพังของโลกคู่ขนานได้ปรากฏขึ้นมาแล้ว” กู่ฉิงซานตอบ

“ทำไมข้าไม่เห็นเลยล่ะ?” หลินมองรอบข้างก่อนถามออกมา

“เพราะโลกคู่ขนานนี้ถูกทำลายไปนานแล้ว มีเพียงโลกไม่ยินยอมเท่านั้นที่ยังอยู่ เว้นแต่ว่าจะมีบางอย่างมาทำให้มันรับรู้เท่านั้น ไม่อย่างนั้นก็จะเข้าไม่ได้” กู่ฉิงซานตอบ

ที่ใจกลางหว่างคิ้วของเขา แสงดาราขนาดเล็กค่อยๆ เจิดจ้ามากขึ้น

นี่คือหลักประกันที่ถูกทิ้งไว้โดยวิญญาณแห่งเวลา!

“พอเป็นแบบนี้แล้วเจ้าดูเหมือนฮอร์ครักซ์เลย” หลินพูดติดตลก

“อา ไม่มีทางอื่นน่ะ มีแค่ทางนี้ที่จะทำให้ข้าเข้าไปได้” กู่ฉิงซานกล่าวอย่างจนใจ

“ระวังด้วย”

“อืม”

กู่ฉิงซานเพิ่งตอบรับ ทั่วร่างก็ถูกดึงโดนแรงมหาศาลก่อนหายไปจากยานอวกาศต้นไม้หนามโบราณ

มีเพียงหลินที่อยู่บนชั้นดาดฟ้าของยานอวกาศ

นางเงียบสักพักก่อนยื่นมือออกไปเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบา

ขวดสุราแรงที่ซ่อนอยู่หลังเก้าอี้ของกู่ฉิงซานลอยมาอยู่บนโต๊ะ

หลินรินให้ตัวเองหนึ่งแก้วก่อนดื่มรวดเดียวหมด

“ขี้ขลาดอะไรอย่างนี้…”

นางพึมพำ

........................................