38

CHAPTER THIRTY EIGHT

'Zavan!'

Mas lalo akong kinapos ng hininga matapos kong maalala ang mga bagay na sinabi sa akin ni lola. After all it was fairytale to me back then, I didn't know that such fairytale exist in a harder situation and unexpected time.

Kahit na kapos sa hininga ay sinisid ko ang palalim na palalim na tubig at pilit na inabot si Zavan.

Time became slow, ang pag-abot ko kay Zavan ay mas lalong naging mahirap. Wala itong malay habang bitbit ng dalawang sirenang patuloy na inilalayo sa akin.

Good thing I brought my weapons with me. Kahit na hirap na hirap ay kumuha ako ng pana ay itinutok iyon sa isang sirena.

I aimed my bow and arrow. Naging mabagal ang paggalaw ng arrow sa ilalim ng tubig, ngunit napuno ng pulang likido ang sirenang tinamaan ko. May dugo rin pala sila.

Tila natakot ang kasama nitong sirena kaya naman lumayo ito sa akin. Bago pa ito magtawag ng iba niyang kasamahan ay sinamantala ko ang pagkakataong iyon upang kunin ang walang malay na Prinsipe.

If I'm an opportunist, this would be history. Sino ba naman ang mag-iisip na ililigtas ng isang hampaslupang tulad ko ang isang iginagalang na Prinsipe?

Nang maabot ko ang prinsipe ay malakas ko itong sinampal sa ilalim ng tubig.

'Patawad, kailangan kong gawin ito.'

Hindi ito nagising. Pati ako ay nawawalan na rin ng hininga. Kung hindi pa ako makakalangoy paakyat at pareho kaming mamamatay.

So I clung the prince on my left shoulder and hugged him tight using my left hand. Sinubukan kong lumangoy paitaas gamit ang kanan kong kamay. Hindi naging madali ang lahat, ginamit ko ang buo kong lakas upang makaahon.

Yakap yakap ko ang prinsipe ng marating namin ang itaas ng tubig. Kumuha ako ng isang malaking hangin at ikinawala ito sa ere. Kulang na kulang ako ng hangin.

Hindi ko binitawan si Zavan hanggang sa marating namin ang gilid ng ilog.

"Prince?" Saad ko at sinampal ang prinsipe. Hindi ito kumibo, pakiramdam ko'y hindi na rin ito humihinga.

Bigla akong kinabahan, hindi ko ba naprotektahan ang prinsipe?

I need to save the prince!

I did the CPR. Paulit-ulit kong binigyan ng hangin ang prinsipe ngunit hindi ito nagigising. I didn't lose hope kahit na pagod na pagod ako. Kahit na ako na ang nawawalan ng hangin ay hindi ako huminto.

"Zavan.." pagod na pagod na saad ko.

Bakit hindi siya nagigising? He should be alive now dahil ilang ulit ko na siyang nirerevive.

"Zavan!" I yelled and slapped him again.

Patawarin mo ako ngunit sasaktan kita magising ka lang.

"ZAVAN! Fuck!" I groaned in frustration. Hindi ito pwede. "Hey fucker wake up! Akala ko ba magaling kang prinsipe? Bakit hindi ka mabuhay!" Sigaw ko sa kanya. Wala na akong pakialam sa mga salitang binibitawan ko dahil desperada akong buhayin siya.

"ZAVAN! Wake up! Pag gising mo handa akong salubungin ang mga sermon mo, gumising ka na!" I almost cried in desperation.

Pinaghahampas ko na ang prinsipe ngunit hindi ito nagigising. He's breathing, but he's not waking up.

"Ano? Akala ko ba magaling kang prinsipe! Diba gusto mo laging nasusunod? Sige susundin na kita, gumising ka na!" Singhal ko at muling binigyan ng hangin ang prinsipe. I pumped his chest with all my might.

"ZAVAN!" I cried. He's breathing, he should be awake by now. Nakailang ulit na ako ng paggising sa kanya ngunit hindi ito magising.

Sandali akong napahinto. Dahan dahan akong napatitig sa natutulog na Zavan.

"Forgive me Prince, this is the only thing I know to wake you up." And with that, I gave him a long kiss.

Hindi ko inihiwalay ang aking labi sa kanyang labi hangga't hindi ko nararamdaman ang kanyang paggising.

Taimtim akong nanalangin na sana ay gumana ang paraan na ginawa ko. Noong ikinuwento ito sa akin ng lola ko akala ko masaya kapag nangyari, nakakakilig. Ngunit nagkamali na naman ako dahil nakakatakot, nakakalungkot.

I thought my first kiss will be the most memorable one. It will be one of my happiest moments.

Ngunit habang ibinibigay ang aking pinakaunang halik sa Prinsipeng pinangarap ng lahat ay nakakaramdam ako ng takot, pangamba at lungkot.

What if it won't work?

Basa kaming pareho, ngunit naramdaman ko ang init ng aking mga luha na tumulo ng dahan-dahan patungo sa pisngi ng prinsipe.

I felt the prince smiled.

What?

Dahan-dahan akong lumayo ng bahagya kay Zavan na ngayon ay nakadilat habang titig na titig sa akin.

"How you doing naive girl?" Mahina at nanghihinang tanong nito. Sa sobrang tuwa at gulat ko ay niyakap ko siya, wala akong pakialam kung ano ang isipin niya.

Ang saakin lang ay natutuwa ako dahil nailigtas ko siya!

Good Lord!

"So, you wanna know how great I am?"

Lumayo ako ng bumangon ito. Namimilog ang mga mata ko ng masilayan ang ngiti sa labi nito.

Am I really seeing this?

His wet hair made him look more aesthetic. His golden eyes are burning and is staring at me intently.

I wouldn't get what he said, hanggang sa naramdaman ko ang kamay nitong pumatong sa likod ng aking ulo at pinaglapit ang mga labi namin.

I didn't move. Tila huminto ang paligid, kinapos rin ako ng hininga. At tuluyan ngang huminto ang aking paghinga.

Pakiramdam ko'y may kung anong mga maliliit na bagay ang lumipad sa tiyan ko. Hindi na ito paru-paro, agila na ito! Do I need to poop?

Mas lalong idiniin ni Zavan ang kanyang labi sa aking mga labi. Ang nanlalamig kong katawan ay biglang uminit.

Bakit ba ang init na? Kanina lang halos maging yelo ako sa lamig.

Bahagyang lumayo si Zavan sa akin at muli akong tinitigan sa aking mga mata.

"You'll be damned and not be able to walk if I show you the best of me, stupid." Bulong nito sa aking tainga. "Don't ever ask me to show the best of me if you're not prepared. I'm not a smooth Prince, I'm a rough and hard one." He said while smirking. Namilog ang mga mata ko, ano bang pinagsasabi niya?

Nagsitaasan ng wala sa oras ang mga balahibo ko. Sana hindi tama ang iniisip ko, masyadong madumi ang iniisip ko.

"Thanks by the way." Ani Zavan atsaka tumayo.

Kahit na nanghihina ay tumayo rin ako. Bakit ngayon ay ako na nanghihina? Hindi ako pwedeng matumba dahil nakakahiya.

Gumising kang babae ka. Wala kang pag-asa sa prinsipe.

"Witch." Tawag nito sa akin. Sa isang kisapmata lamang ay nasa harapan ko na itong muli. "Thank you for saving me." Saad nito at ngumiti.

Biglang tumambol ng napakalakas ang aking puso. Gusto kong tumambling sa tuwa. Dinig na dinig ko ang mabilis nitong pagtakbo. Oras na lumiwanag ang paligid ay paniguradong nasusunog na ang mukha ko sa sobrang pula nito.

Napaluha ako.

Wala akong naalalang taong nagpasalamat sa akin ng ganito.

No one ever thanked me this way. Kaya naman biglang nanubig ang aking mga mata. Hindi ko inakalang sa isang kagalang-galang na tao ko pa iyon maririnig.

Do I deserve his thanks?

I smiled. Pagkangiti ko ay saktong tumama sa mukha ng prinsipe ang liwanag na nanggagaling sa kalangitan.

"Mag-uumaga na." Saad nito. Sabay kaming napalingon sa maliwanag na batong hawak niya.

Literal akong napatalon sa tuwa. He found two stones! He is indeed a prince! How could he get two stones at one time.

Sina Greyson at Chrysler ay may nakuha na rin, pati si Nathalia. Maaring si Corinthians ay ganoon rin, ako na lamang ang hindi!

"You found the stones!"

"A Chrysolite and a Chrysoprase." Sagot ni Zavan. "I wouldn't get this without you." Dugtong pa nito.

Ang kaninang luhang lumitaw sa aking mga mata ay tuluyang nang bumagsak.

He wiped my tears away, and in an unexpected moment he kissed me again.

The prince kissed me for the 3rd time.

----

We've been this far Berries. Thank you so much for your support! This chapter is dedicated to @Simplebutspecial. Thankyou so much darling♥️

*****

A/N: Please leave a vote and comment before you proceed to the next chapter. And please let me know your thoughts. Thank you so much.