Chapter 1

Biyernes, Disyembre 20

 Ang paglilitis ay hindi na mababawi; lahat ng masasabi ay nasabi na, ngunit hindi siya nag-alinlangan na matatalo siya. Ang nakasulat na hatol ay ibinaba sa 10:00 ng Biyernes ng umaga, at ang natitira na lang ay isang pagbubuod mula sa mga reporter na naghihintay sa koridor sa labas ng korte ng distrito.

 "Carl" Nakita sila ni Mikael Blomkvist sa may pintuan at binagalan ang kanyang hakbang. Wala siyang gustong pag-usapan ang hatol, ngunit hindi maiiwasan ang mga tanong, at alam niya-sa lahat ng tao- na kailangan itong itanong at sagutin. Ganito pala ang pagiging kriminal, naisip niya. Sa kabilang side ng microphone. Umayos siya ng tayo at sinubukang ngumiti. Ang mga mamamahayag ay nagbigay sa kanya ng magiliw, halos nahihiyang pagbati.

 "Tingnan natin...Aftonbladet, Expressen, TT wire service, TV4, at...saan ka galing?...ah oo, Dagens Nyheter. Dapat celebrity ako," sabi ni Blomkvist.

 "Bigyan mo kami ng sound bite, Kalle Blomkvist." Ito ay isang reporter mula sa isa sa mga papeles sa gabi.

 Si Blomkvist, nang marinig ang palayaw, ay pinilit ang kanyang sarili gaya ng lagi na huwag iikot ang kanyang mga mata. Minsan, noong siya ay dalawampu't tatlo at nagsimula pa lamang sa kanyang unang trabaho sa tag-init bilang isang mamamahayag, si Blomkvist ay nakatagpo ng isang gang na

nakabunot ng limang pagnanakaw sa bangko sa nakalipas na dalawang taon. Walang duda na ito ay ang parehong gang sa bawat pagkakataon. Ang kanilang trademark ay humawak ng dalawang bangko nang sabay-sabay nang may katumpakan ng militar. Nagsuot sila ng mga maskara mula sa Disney World, kaya't hindi maiwasang lohika ng pulisya na tinawag silang Donald Duck Gang. Pinangalanan sila ng mga pahayagan ng Bear Gang, na mukhang mas masama, mas angkop sa katotohanan na sa dalawang pagkakataon ay walang ingat silang nagpaputok ng mga babala at nagbanta sa mga mausisa na dumadaan.

 Ang kanilang ikaanim na outing ay sa isang bangko sa Östergötland sa kasagsagan ng kapaskuhan. Isang reporter mula sa lokal na istasyon ng radyo ang nagkataong nasa bangko noong panahong iyon. Nang makaalis ang mga magnanakaw ay pumunta siya sa isang pampublikong telepono at idinikta ang kanyang kuwento para sa live broadcast.

 Si Blomkvist ay gumugugol ng ilang araw kasama ang isang kasintahan sa summer cabin ng kanyang mga magulang malapit sa Katrineholm. Eksakto kung bakit niya ginawa ang koneksyon na hindi niya maipaliwanag, maging sa pulisya, ngunit habang nakikinig siya sa ulat ng balita naalala niya ang isang grupo ng apat na lalaki sa isang summer cabin ilang daang talampakan sa kalsada. Nakita niya silang naglalaro ng badminton sa bakuran: apat na blond, athletic type na naka-shorts na naka-shirt. Malinaw na sila ay mga bodybuilder, at mayroong isang bagay sa kanila na nagpamukha sa kanya ng dalawang beses- marahil ito ay dahil ang laro ay nilalaro sa nagliliyab na sikat ng araw sa kung ano ang kinikilala niya bilang matinding nakatutok na enerhiya.

 Walang magandang dahilan upang maghinala na sila ang mga magnanakaw sa bangko, ngunit gayunpaman ay nagpunta siya sa isang burol na tinatanaw ang kanilang cabin. Parang walang laman. Mga apatnapung minuto bago umandar ang isang Volvo at pumarada sa bakuran. Nagmamadaling lumabas ang mga kabataang lalaki, at bawat isa ay may dalang sports bag, kaya maaaring wala na silang ibang ginawa kundi ang bumalik mula sa paglangoy. Ngunit ang isa sa kanila ay bumalik sa kotse at naglabas ng isang bagay na dali-dali niyang tinakpan ng kanyang jacket. Kahit na sa medyo malayong observation post ni Blomkvist ay masasabi niyang isa itong magandang lumang AK4, ang riple na naging palagi niyang kasama sa taon ng kanyang paglilingkod sa militar.

 Tumawag siya sa pulisya at iyon ang simula ng tatlong araw na pagkubkob sa cabin, blanket coverage ng media, kasama si Blomkvist sa isang upuan sa harapan at nangongolekta ng malaking bayad mula sa isang panggabing papel. Itinayo ng pulisya ang kanilang punong-tanggapan sa isang caravan sa hardin ng cabin kung saan tinutuluyan ni Blomkvist.

 Ang pagbagsak ng Bear Gang ang nagbigay sa kanya ng star billing na naglunsad sa kanya bilang isang batang mamamahayag. Ang downside ng kanyang celebrity ay hindi napigilan ng ibang panggabing pahayagan ang paggamit ng headline na "Kalle Blomkvist solves the case." Ang kuwento ng dila sa pisngi ay isinulat ng isang matandang babaeng kolumnista at naglalaman ng mga sanggunian sa batang detektib sa mga aklat ni Astrid Lindgren para sa mga bata. Ang masaklap pa, pinatakbo ng papel ang kuwento na may butil na litrato ni Blomkvist na nakabuka ang bibig kahit na itinaas niya ang hintuturo upang ituro.

 Walang pagkakaiba na hindi kailanman ginamit ni Blomkvist sa buhay ang pangalang Carl. Mula sa sandaling iyon, hanggang sa kanyang pagkadismaya, binansagan siyang Kalle Blomkvist ng kanyang mga kapantay-isang epithet na ginamit sa pag-uuyam na pagpukaw, hindi hindi palakaibigan ngunit hindi rin palakaibigan. Sa kabila ng kanyang paggalang kay Astrid Lindgren-na ang mga aklat na mahal niya-nasusuklam siya sa palayaw. Inabot siya ng ilang taon at mas mabibigat na mga tagumpay sa pamamahayag bago nagsimulang maglaho ang palayaw, ngunit nanginginig pa rin siya kung ginamit ang pangalan sa kanyang pandinig.

 Sa ngayon ay nakamit niya ang isang mapayapang ngiti at sinabi sa reporter mula sa panggabing papel: "Oh sige, mag-isip ka ng isang bagay. Karaniwan mong ginagawa."

Ang kanyang tono ay hindi hindi kasiya-siya. Kilala nilang lahat ang isa't isa, higit pa o mas kaunti, at ang pinakamasamang kritiko ni Blomkvist ay hindi dumating nang umagang iyon. Ang isa sa mga mamamahayag doon ay minsang nagtrabaho sa kanya. At sa isang party ilang taon na ang nakararaan ay muntik na niyang makuha ang isa sa mga reporter-ang babae mula sa She sa TV4.

 "Talagang natamaan ka diyan ngayon," sabi ng isa mula sa Dagens Nyheter, malinaw na isang batang part-timer. "Ano ang pakiramdam?"

 Sa kabila ng kalubhaan ng sitwasyon, ni Blomkvist o ng mga matatandang mamamahayag ay hindi makakatulong sa pagngiti. Nakipagpalitan siya ng tingin sa TV4. Ano ang pakiramdam? Itinulak ng half-witted sports reporter ang kanyang mikropono sa mukha ng Breathless Athlete sa finishing line.

 "I can only regret that the court did not come to a different conclusion," he said a bit stuffily.

 "Three months in gaol and 150,000 kronor damages. Medyo matindi iyon," ani She mula sa TV4.

"Mabubuhay ako."

"Hihingi ka ba ng tawad kay Wennerström? Kamay ka?" "Sa tingin ko hindi."

"So sasabihin mo pa rin na manloloko siya?" Dagens Nyheter.

 Ang korte ay nagpasiya na ang Blomkvist ay naglibell at sinisiraan ang financier na si Hans-Erik Wennerström. Tapos na ang paglilitis at wala siyang planong mag-apela. Kaya ano ang mangyayari kung uulitin niya ang kanyang paghahabol sa mga hakbang sa courthouse?

Nagpasya si Blomkvist na ayaw niyang malaman.

 "Akala ko may magandang dahilan ako para i-publish ang impormasyon na nasa akin. Ang korte ay nagpasya kung hindi man, at dapat kong tanggapin na ang proseso ng hudisyal ay natuloy na. Kaming mga kawani ng editoryal ay kailangang talakayin ang hatol bago tayo ang magdedesisyon kung ano ang gagawin natin. "Ngunit paano mo nakalimutan na ang mga mamamahayag ay talagang kailangang i-back up ang kanilang mga pahayag?" Galing siya sa TV4. Ang kanyang ekspresyon ay neutral, ngunit naisip ni Blomkvist na nakita niya ang isang pahiwatig ng pagkabigo na pagtanggi sa kanyang mga mata.

 Ang mga reporter sa site, bukod sa batang lalaki mula sa Dagens Nyheter, ay pawang mga beterano sa negosyo. Para sa kanila ang sagot sa tanong na iyon ay lampas sa naiisip. "Wala akong idadagdag," ulit niya, ngunit nang tanggapin ng iba ang TV4 na ito ay pinatayo siya sa mga pintuan ng courthouse at nagtanong sa kanya sa harap ng camera.

 Siya ay mas mabait kaysa sa nararapat sa kanya, at may sapat na malinaw na mga sagot upang masiyahan ang lahat ng mga reporter na nakatayo pa rin sa kanyang likuran. Ang kuwento ay magiging sa mga headline ngunit pinaalalahanan niya ang kanyang sarili na hindi nila pakikitungo ang kaganapan sa media ng taon dito. Nakuha na ng mga reporter ang kailangan nila at bumalik sa kani-kanilang newsroom.

 Naisipan niyang maglakad, ngunit ito ay isang mabangis na araw ng Disyembre at siya ay nilalamig na pagkatapos ng pakikipanayam. Habang naglalakad siya sa hagdan ng courtroom,

nakita niya si William Borg na bumaba sa sasakyan niya. Siguradong nakaupo siya doon noong interview. Nagtama ang kanilang mga mata, at saka ngumiti si Borg.

 "It was worth going down here just to see you with that paper in your hand." Walang nasabi si Blomkvist. Sina Borg at Blomkvist ay magkakilala sa loob ng labinlimang taon. Nagtrabaho silang magkasama bilang cub reporter para sa financial section ng isang morning paper. Marahil ito ay isang katanungan ng kimika, ngunit ang pundasyon ay inilatag doon para sa isang habambuhay na awayan. Sa mga mata ni Blomkvist, si Borg ay isang third-rate na reporter at isang maligalig na tao na iniinis ang lahat ng tao sa paligid niya sa pamamagitan ng masasamang biro at gumawa ng mga mapang-abusong komento tungkol sa mas may karanasan, mas matatandang mga reporter. Parang ayaw niya sa mga matatandang babaeng reporter lalo na. Nagkaroon sila ng kanilang unang away, pagkatapos ay ang iba, at anon ang antagonism ay naging personal.

 Sa paglipas ng mga taon, regular silang nagkakasundo, ngunit hanggang sa huling bahagi ng nineties sila ay naging seryosong magkaaway. Si Blomkvist ay naglathala ng isang libro tungkol sa pamamahayag sa pananalapi at sumipi nang husto ng ilang mga idiotic na artikulo na isinulat ni Borg. Si Borg ay nakilala bilang isang bonggang asno na nabaligtad ang marami sa kanyang mga katotohanan at nagsulat ng mga parangal sa mga kumpanya ng dot-com na nasa bingit ng pagbagsak. Nang pagkatapos noon ay nagkataon silang nagkita sa isang bar sa Söder ay nagkagulo sila. Umalis si Borg sa pamamahayag, at ngayon ay nagtrabaho siya sa PR-para sa isang mas mataas na suweldo-sa isang kumpanya na, para lumala pa, ay bahagi ng impluwensya ng industriyalistang HansErik Wennerström.