เพชรฆาตอารยธรรม  The Murder Wall  

วันสุดท้าย 26 ธันวาคม 2547

ความจริงพร่ามัวไปหมดสำหรับลิน ในห้องสอบปากคำเวลาตีสี่ยี่สิบเจ็ดนาที ลินมีสิทธิ์เข้าไปทวงถามความจริงที่ตัวเองต้องการ เธอได้รับแจ้งว่าจำเลยเป็นโรคหลายบุคลิกซึ่งจะหักล้างกับทุกอย่างที่เธอเคยเรียนมา บรรยากาศที่นี่เหมือนกรงที่ถูกเขย่าทางอารมณ์ตลอดเวลา ชีวิตที่อยู่กับบาดแผลคือคนตรงหน้าลิน ลินมาหาแซมและการเจอแซมทำให้นึกถึงตัวเอง บางทีลินก็ใส่แว่นอันใหญ่และชายตรงหน้าก็ใส่แว่นอันใหญ่เหมือนกัน ที่กั้นเหล็กเลื่อนขึ้นเหมือนม่าน มีกระจกกันอยู่ของทั้งสองคนทุกคำพูดกึกก้องภายในผ่านไมโครโฟนระหว่างกระจก ตอนนี้กรงขังเปิดโล่งทั้งสองด้านสำหรับความคิด

"นายจะสารภาพมั้ยว่าทำทุกอย่างลงไป"

"ไม่ ไม่ ไม่ แน่นอนว่าไม่" เสียงจากแซมตอบ

พนักงานสอบสวนมารอข้างหน้า เวลาเยี่ยมใกล้หมดแล้วบอกว่าลินต้องไปแล้ว

"ผมมีเรื่องต้องบอกคุณ" แซมพูด

ลินหันหลังกำลังจะออกจากประตู

"อย่าพึ่งไป!" เสียงแหบเข้ามาประโยคหลัง

"บิลลี่เหรอ"

"สวัสดี ฉันบอกแล้วว่าเราจะเจอในนรก" บิลลี่ตอบ

"นายต้องการอะไรจากฉัน"

"ต้องการอะไรน่ะเหรอ ถ้าเธอรู้ว่าฉันรอคอยวันนี้มานานแค่ไหน เพื่อวินาทีนี้ ไม่เคยมีใครสนใจฉันเลย ตลอดชีวิต ฉันจะไม่เป็นแบบนั้นอีกแล้วใช่มั้ย ตอนนี้พวกเขาจะจำฉัน พวกเขาจะจำเราทั้งสองคน"

"นานแค่ไหนแล้วที่รู้จักแซม" ลินนิ่งถามตัดบท

"ผมรู้จักเขามาทั้งชีวิต"

"นายคิดจะทำอะไรต่อ แล้วร่างน้องฉันอยู่ไหน นายรู้มั้ย"

"แน่นอนสิ" บิลลี่ตอบอย่างใจเย็นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

"บิลลี่ฉันต้องคุยกับแซมอีกครั้ง" ลินรู้ว่าถ้าเป็นแซมอาจจะได้คำตอบที่เร็วกว่า

"ผมฆ่าหมอนี่ได้นะ ผมสั่งให้นายนี่กินยาได้ สั่งให้ผูกคอตายได้ ตอนนี้เราได้คุยกันแล้วสินะ นี่แหละคือสิ่งที่เราทำ ไถ่บาปและพูดความจริงกับเหล่าคนที่โป้ปด เธอเข้าใจเรื่องนี้ใช่มั้ย การปฏิวัติเริ่มขึ้นแล้ว คนเหล่านี้ช่วยตัวเองจากความตายที่ตัวเองก่อไม่ได้" บิลลี่กำลังพร่ำบ่นให้ลินเข้าใจนี่คือผู้ป่วยหลายบุคลิกที่ลินเจอเป็นครั้งแรก

ลินเงียบสับสนกับสิ่งที่บิลลี่พยายามบอก "นายต้องการอะไรจากฉัน" บิลลี่เดินส่ายหน้าไปมาในห้องอีกด้านหนึ่งของกระจก "ฉันไม่อยากยุ่งด้วย"

"ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ สำหรับพวกเขา เธอเป็นแค่ตัวประหลาดเหมือนฉัน ฉันต้องการเธอตอนนี้ แต่สำหรับคนพวกนี้ ตอนที่เขาไม่ต้องการเธอ เขาจะหางทางไล่เธอออก เหมือนโรคเรื้อน เธอเสียพ่อแม่ไป บางคนอาจจะสิ้นหวังเป็นทุกข์มีแค่หนึ่งในสิบเท่านั้นของคนแบบนี้ที่จะมีแรงฮึดขึ้นมาได้"

ลินไม่เข้าใจที่นี่หรือทั้งหมดที่เขาพูด และไม่อยากเข้าใจเรื่องเกี่ยวกับที่นี่ทั้งนั้น มันเป็นอย่างนี้มาตลอดแต่ลินไม่เคยยอมรับเหมือนกันลินอยากรู้เรื่องเกี่ยวกับน้องจนตัวสั่น "พูดออกมาสิวะ!"

"เธอรู้จักโครงการแมนฮัตตันโปรเจคใช่มั้ย ขณะที่พวกเขาจะทดสอบระเบิดปรมาณูครั้งแรกออพเพนไฮเมอร์กังวลว่าการจุดระเบิดอาจจะสร้างปฏิกิริยาลูกโซ่ไปทั่วโลก คิดซะว่าเธอคือออพเพนไฮเมอรในยุคของเธอสิชำระหนี้ตามนี้ไซร้ เธอจึงจักเป็นไท ภูเก็ตจะเป็นทะเลเลือด นึกภาพดูสิระเบิดเก้าลูกเกิดแรงเฉือนกับธรณีขนาดนั้นคลื่นจะใหญ่เท่าไหนอาจจะสิบเมตรหรือสามสิบเมตรได้ มันจะฆ่าคนได้เยอะมาก ๆ ทุกคนได้เริ่มต้นใหม่คนเสียภาษีไม่ต้องรับเรื่องเหล่านี้และพูดความจริงใส่กันสักที ตอนนี้กระแสลมเปลี่ยนทิศทางแล้วฉันรอให้เธอมาตรงนี้เพื่อสังเกตดูเหล่าคนบาปด้วยกัน อย่าได้แม้แต่กะพริบตาเชียวหล่ะ ตรงนี้เห็นได้ชัดกับสิ่งที่พวกเรารอคอย" บิลลี่ใจเต้นรัวคึกคักภายในกำลังสั่งสอนลิน "ไม่ต้องห่วงฉันจะบอกเดี๋ยวนี้ นี่เป็นข่าวดีที่ห้ามพลาด แต่เธอต้องเลือกปลายหาดมุกจุดปักธงสีเขียว นี่เป็นราคาแสนแพงที่เราทุกคนต้องจ่ายให้กับความลับที่เก็บงำไว้ เราไม่มีผู้ใหญ่ให้พึ่งแม้เพียงผู้เดียว เด็กอย่างเราไม่มีแม้แต่ที่หลบภัย… มองไปรอบ ๆ สิ ลินประเทศนี้ไม่เหลืออะไรให้กับเด็กอย่างพวกเราอีกแล้ว วิธีทดสอบสิ่งที่ธรรมชาติสร้างขึ้นเอง จัดลำดับอย่างสมบูรณ์ขึ้นแต่เราสามารถล้างหน้าตักนั้นได้ทั้งหมด ทั้งแม่พิมพ์ธนบัตร มันถูกเก็บไว้ที่นี่นี่เป็นวิธีเดียวที่จะล้างบาปที่ผู้ใหญ่ก่อไว้ทั้งหมด"

บิลลี่อธิบายทุกอย่างทั้งหมด ทั้งการระเบิดที่เกิดบริเวณรอยแยกวงแหวนไฟ จนกระทั่งใช้เตาปฏิกรณ์ที่คิปป์ทีมเคยออกแบบปั่นไฟฟ้าไปในพื้นที่น้ำท่วม หลังจากนั้นคนที่อยู่ในน้ำก็จะถูกช็อตกล้ามเนื้อหัวใจเกร็งและเสียชีวิตในน้ำ มันสมบูรณ์แบบทั้งหมดเวลากำลังนับถอยหลังมั้งชีวิตของคนบนหาดและชีวิตของน้องสาวลิน

"การค้นพบว่าเราสามารถทำลายโลกได้แค่ไหน จะเปลี่ยนข้อจำกัดว่าเราเป็นใคร เราจะเปลี่ยนแปลง ใกล้ถึงเวลาสิ้นโลกแล้ว ติ๊ก ต๊อก ติ๊ก ต๊อก หนทางอันทุกข์ยากและยาวไกลเพื่อหลุดพ้นจากนรกสู่แสงสว่าง" บิลลี่พูดไปด้วยกับการเห็นลินวิ่งออกจากห้องไป