สิ่งมีชีวิตอื่น Other Lives
วันที่ศุกร์สุดท้ายของปี นี่เป็นวันที่ยาวนานที่สุดของลิน
เรามักจะรอบางอย่างและมันจะทุกทรมานมากขึ้น ๆ และมากขึ้น เราเปลี่ยนจากเรื่องที่จะเล่าเป็นความจริงที่จะเห็น เราเลือกที่จะเห็นความจริงและความจริงยังมีอยู่หลายรูปแบบ วันนี้ศพที่ห้าอยู่ในผับกลางเมือง การเปลี่ยนแปลงภายในเป็นความต้องการที่ไม่มีใครอยากได้ มันทั้งทุกข์ทรมานและน่าเรียนรู้ การเรียนรู้เพื่อการเปลี่ยนแปลงมีผลกับตัวตนมากกว่านั้น การหาเหตุผลในสิ่งที่ไม่ต้องการน่าห่ดหู่
เราเลือกที่จะมีความสุขขนาดนั้นไม่ได้ความทรงจำเหมือนฟ้าผ่าที่ฟันสองด้าน เราเสียความมั่นใจทั้งหมดไปกับความผิดหวังในตัวเองมันกลับกลอกทั้งความจริงและเป็นการผุพังพภายใน เราจะมีลมหายใจด้วยความเจ็บปวดมากขึ้นเท่าที่จะมากได้ การดำรงอยู่คือความเจ็บปวดถ้าในเมื่อชีวิตอาจจะไม่มีความหมาย ทำไมเราถึงต้องอยู่ต่อ ความจริงไม่ได้มีให้ค้นพบการสะท้อนตัวตนห่างหาย เจ็บปวดเกินเยียวยาต่อหลาย ๆ เรื่อง คณิตศาสตร์เป็นศิลปะไร้สี
โน๊ตเกี่ยวกับบีแมน
ลินเรียกเอกว่าบีแมน หลังจากบีแมนสอบติดยูซีแอลเอตอนมัธยมที่ห้าและสอบเทียบผ่าน บีแมนเอาเงินซื้อรถตู้คันเก่าที่บ้านครึ่งราคาและขับรถเที่ยวทุกจังหวัดในประเทศไทยหลังจากสอบติดตอนแรกมันเป็นแค่เป้าหมายส่วนตัวเล็ก ๆ แต่หลังจากที่ไปพบเจอคนที่หลากหลายทั้งบุคลิกภาพและชาติพันธุ์ บีแมนใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการสอนภาษาญี่ปุ่นและภาษาอังกฤษให้กับโรงเรียนชายขอบ และเผ่าม้งในภาคเหนือ บีแมนคิดตลอดเวลาว่าการส่งต่อความรู้เพื่อคนอื่นไปพร้อมกับความเพลิดเพลินในการส่งต่อเมล็ดพันธุ์แห่งความหวังเป็นเรื่องที่ทำได้ก่อนไปต่างประเทศในอีกสามเดือน คลาสปลาวาฬเป็นคลาสก่อนจะเตรียมตัวไปต่างประเทศ
ลินมาดูผู้ต้องเหยื่อสสองคน เรื่องเกิดตั้งแต่เช้าในคลับ มีแจ้งความว่าเห็นชายถือของ แล้วข้อมูลนั้นก็มาแจ้งหน่วยฆาตกรรม เสียงในคลับดังจนแทบไม่ได้ยินเสียงที่ตัวเองคิด
ลินตะโกนคุยพร้อมกับเสียงเพลงในคลับ
"เป็นไง" วิวพยายามถามเรื่องทั่วไป
"ห่วยแตก" ลินตอบตรงไปตรงมาจากที่นอนไม่หลับ
"หมอนี่มีแบบแผน พิถีพิถัน สุดท้ายคือความอดทน" วิวตะโกนบอกลิน
"มันจิตป่วย แค่มีบัตรห้องสมุดไม่ได้ทำให้เขาเป็นปรมาจารย์"
เสียงเพลงในคลับหยุดพอดี ตำรวจได้พาเจ้าของคลับกับคนที่พบอีกคนหนึ่งในการเจอพฤติกรรมใกล้เคียงกับคดีก่อนทั้งวิวทั้งลินมาเพราะมีบางอย่างใกล้เคียงกัน คือการพบศพและไม่พบศพ หมอนี่รอบคอบและทำทุกอย่างด้วยความตั้งใจ
ในห้องสัมภาษณ์คนที่หนึ่ง เจ้าของคลับ เลยมาครึ่งทางของคำถามว่าผู้หญิงที่โดนกระทำเชาเราในคลับหายตัวไปไหน มีพยานหลักฐานอยู่บ้างแต่นั้นไม่เพียงพอต่อการเข้าใจและสรุปคดี
"ชอบสิ่งที่เห็นมั้ยล่ะ"
"ไม่ คุณจะบอกฉันให้เอาหูไปนาเอาตาไปไร่ แล้วใช้ชีวิตสันโดษโดยไม่ต้องยุ่งกับใคร แล้วมันจะโชคดีงั้นเหรอ"
"ผมจะไม่พูดแบบนั้น"
"ฉันไม่ได้ทำแบบนั้น ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฆาตกรรม"
"ฆาตกรรมใคร" ตำรวจสงสัย
"ฟังนะผมเป็นเจ้าของกิจการ แต่ลูกค้ามาทำอะไรที่นี่มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับฉัน บอกให้อย่างนะ เธอเป็นใครไม่รู้แต่เธอเซ็กซี่มาก" เจ้าของคลับใช้มือดันรูปผู้หญิงกลับไป เหยื่อที่มีร่องรอยและหลักฐานแต่ไม่มีร่างอยู่ในที่เกิดเหตุ สำหรับคนพวนี้ไม่ได้มีใครให้สนใจอยู่ดี ยิ่งอยู่ในระบบยิ่งไม่จำเป็นต้องไยดีกับความรู้สึก
ในห้องสัมภาษณ์คนที่สอง เหยื่ออีกคน
"เธอนั่งอยู่บนเตียง เขาใช้ปืนกรรโชกจ่อหลังศรีษะเพื่อให้ผมยิงเธอ ผมไม่ได้อยากยิง ขอร้องหล่ะ ช่วยผมด้วย" เสียงสั่นต่อเนื่องตอบ
"ผู้หญิงนั้นอยู่ไหน" ตำรวจในห้องสอบปากคำถาม
"ใครนะ ใครกัน ผมเสียใจ"
"ศพอยู่ไหน" คำถามที่ทุกคนอยากรู้คำตอบ ต่อให้ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นอยู่ไหนแล้วตอนนี้ คำตอบจะสร้างรูปแบบทางพฤติกรรมเพื่อทำให้เข้าใจพฤติกรรมของผู้ล่ามากขึ้น
ลินมองทะลุผ่านกระจกด้านเดียวไปในห้องสอบปากคำ
ลินรู้ว่าวิวอ่านเคสที่เกิดขึ้นในจังหวัดและในประเทศเป็นจำนวนมาก "เธอเคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อนมั้ย"
"ไม่เคย" วิวตอบ
ลินนิ่งคิดก่อนจะเดินออกไป "แกเป็นตำรวจที่ดี" ลินกลายเป็นคนบาปแห่งเยรูซาเลม เป็นจิตใจที่กำลังร่วงหล่น ลินต้องควบคุมและเก็บอาการทั้งหมด 'เรื่องนี้จบไม่สวยแน่' เป็นสิ่งที่ลินคิดแต่ไม่ได้พูดออกไป
"เธอรู้มั้ยเรามีอำนาจน้อยแค่ไหน" วิวบอกลิน
"รู้สิ" ลินรู้คำตอบดี
ห้าทุ่มของวัน ลินมาจัดเรียบเรียงหลักฐานเข้าทั้งหมดที่รถบ้านของตัวเอง รถบ้านจอดอยู่ในโกดังเช่าที่นี่มีทุกอย่างทั้งรูปแบบทรัพย์สินและความมั่งคั่งที่ลินสร้าง ลินคลั่งไคล้หลักฐานจนนอนไปไม่หลับอาการปวดหัวเริ่มอีกครั้งหลังจากพ่อตาย ทั้งศพของพ่อตัวเอง ศพของผู้หญิงที่พบในป่า ทั้งศพที่หายไปในคลับ และร่างกายของเอ็ม
'พายุกำลังมา' เป็นคำตอบของการเรียบเรียงความบาปทั้งหมด บาปที่เกิดจากพ่อ บาปที่เกิดจากความโดดเดี่ยว บาปที่เกิดจากการถูกทิ้ง บาปจากการไม่แยแส และบาปของความบันเทิงทางเพศ อีกไม่นานจะมีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นหลังจากพรุ่งนี้จะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป