Chapter 1

Freya Jane Morales' POV

Today is New Year's Eve.

Malungkot.

Nag-iisa.

Nagmumukmok.

Tulog.

Kain.

Tulog.

Kain.

Haist.

Paulit-ulit na lang ang ginagawa ko. Nakakapagod na. And sometimes, no, almost all of the time, I freakingly talking to myself. Baliw na ata ako. Oh my! Oh no.

Nagkukulong sa napakagandang bahay ko. At malaking bahay ko.

Seriously?

May time pa ba ako para magbrag?! Pero totoo naman talaga yun.. Napakalaki ng bahay ko para sa akin. Ako lang kasi mag-isa. What's the used all of this, kung nag-iisa lang naman ako? What's the used all of this, this if I have nothing to share with? Hindi ko naman pwedeng ibenta o iiwan ang bahay na to kasi pinaghirapan ito ng parents ko. Halos mapaluhang sabi ko sa isip ko. Remembering my parents. The only remembrance that I have with them, the memories with them left in this big house.  Our home. And again, talking to myself. I must be insane. Oh no! Kanina natatawa pa ako pero ngayon naiiyak na ako--naiiyak na ako sa sobrang tahimik ng lungga ko. At saka walang fireworks dito. Alam nyo na Davao City to kaya mas lalong nakakabored dito.

Nakahiga ako ngayon sa loob ng aking kwarto. Nakatihaya to be exact nakatingin lang sa kisame, sa kawalan. Its already 10pm in the evening, two hours before midnight, that midnight is New Year's Day.. Sa kapitbahay ko naman maingay syempre bonding sila kasama buong pamilya nila tawanan, hiyawan, kantahan at nag-uusap ng masasayang bagay. Mabuti pa sila. Eh ako, nag-iisang anak. Kamag-anak? I don't know if there is-- I mean meron naman talaga siguro pero hindi ko naman sila kilala. Knowledgeably, my parents we're so in love in each other but both sides of their family ay against sa relasyon nila. Well, the typical one, Romeo and Juliet, you and me against the world, magkaaway sa negosyo ang family nila, and that's the main reason why they shouldn't be together but they fought for their love lumayo sila, they eloped then there's me. Nagsettled sila dito sa Davao, both of my parents are tagapagmana ng mga negosyo ng kanilang pamilya. And up to now, wala akong kakilala sa pamilya ng parents ko. At siguro hindi nila alam na both of my parents are long gone. Nakakalungkot isipin na namatay sila na hindi man lang nagkakaayos pero kahit ganun ang nangyari na lumayo parents ko sa family nila, nagsumikap sila na magtrabaho, utang dito, utang doon, in short baon sila sa utang noon pero hindi sila nawalan ng pag-asa  hanggang sa nakaipon, nagtayo ng negosyo, and boom here it is now. But something's missing, my parents. 😥

Siguro tatambay nalang ako mamaya sa rooftop, manonood ng mga bituin sa langit. Ganito naman palagi ginagawa ko kapag nag-iisa lang ako.

Then something crossed my mind, and I thought this should be another milestone of our relationship, but look what happened, iniwan nya ako, a few days ago before our second year anniversary, he left me heartbroken. Yes, New Year's Day should be the date of our anniversary, pero yon nga iniwan ako. And the next day after he broke up with me, I saw him holding hands with another girl, ang sakit, sakit! Parang dinudurog ang puso ko. I cried silently staring at them. Now I know why he broke up with me. That jerk asshole, is a cheater! That bastard grr! He should never show his face to me, or I'll cracked his face! Hmmpf! I'm so furious when I think of it. I'm angry, of course I am but there's nothin I can do kung ayaw na nya. Then someone gave me a handkerchief, ni hindi ko man lang sya nilingon o napasalamatan man lang, busy ako kakatingin sa kanila na umiiyak pero siguro naman naiintindihan ng taong yun kung bakit hindi na ako nakapagsalita. Thanks for the comforting handkerchief. I'm kinda relieved, a random person is concerned. Basta iyak lang ako ng iyak, pahid ng luha pati sipon sa panyo infairness sa panyo nya napakabango. Amoy na amoy ko kahit sinipon na ako kakaiyak. Manly ang amoy pero hindi masakit sa ilong.

Tinitigan ko ang panyo may burda ito na initials, S.K.B. ano nga kaya ibig sabihin nito? Di bale na, siguro naman hindi ko na makikita pa yung nagbigay ng panyo. Itatago ko na lang. For remembrance.

Namatayan na nga ako ng pamilya, nawalan pa ako ng taong minamahal wala man lang excuses hindi man lang ako hinanda, pinagsabay pa grabe hindi ko alam ang gagawin ko nahimatay pa nga ako nun eh sa burol nila.

Kung kaya tuwing ganito may holidays, celebration nalulungkot ako.

I lived alone now. My parents died in an accident, a car accident, nasa kolehiyo pa ako nun, they're going to attend a business meeting when suddenly they have this car accident that lead them to their death. I thought hindi ko kakayanin ang nangyari dahil hindi ako sanay mag-isa. I don't have a siblings, only child ako. I left alone, and need to survived the tragedy, coz that's the right thing to do, to be strong.

Now my parents left me with this last will testament. I don't know kung alam ba nila kung kelan sila mamamatay dahil napaghandaan na nila lahat. I have money, houses, beach resorts, resthouse and a business to carry on. Iyak lang ako ng iyak nang malaman ko na isa na akong ulila.. na wala na sila.. ang hirap tanggapin, na hindi ko na sila makikita pa ulit, mahalikan at mayakap.. but life goes on.. as they said it, though it's easy to say it than doing it. Pero kakayanin ko at kinakaya ko. Natakot ako, oo, sino bang hindi? Nagkulong ako ng tatlong araw pagkatapos nilang mailibing. I don't know what to do. I don't where or how to start my life again without them, it's really hard.

Noong una napakahirap patakbuhin ang business dahil wala akong alam, ngayon ko lang napagtanto kung bakit management accounting ang gusto nilang aralin ko at hindi ako nagsisisi na sinunod ko ang gusto nila after all sa akin pala mapupunta ang lahat ng ito buti na lang mapagkakatiwalaan ang mga taong nagtratrabaho sa shoe business namin. The business name derived from my name, Freya Shoes. So nice of my parents di ba?! They love me that much. Ang totoo before pa ako nabuo Freya na ang name ng business namin, sabi ni mama, feel nya raw na babae ang magiging anak nila, at hindi nga sya nagkamali. And now I am quite busy attending the factory. From factory to shops. Lahat ng transaction at mga papeles na kailangan pirmahan ay ako na ang gumawa lahat, sa tulong na din ng attorney na ang totoo ay ninong ko sa binyag, isa sya sa mga kaibigan ng parents ko na mapagkakatiwalaan. Matyaga akong tinuruan ni ninong sa pasikot-sikot ng business namin.. Lahat ng kailangan kong malaman ay binigyan nya ako ng copy.. Ako naman binasa ko lahat ng binigay nya sa akin na impormasyon, documents.. anything related to our business.

Ngayon mag-isa akong nagcecelebrate ng Bagong Taon. I'm not actually, literally living alone kasi andyan naman si Nana Mercy, sya na ang halos nagpalaki sa akin. Nanay na ang tingin ko sa kanya, mula pagkabata hanggang sa nagtratrabaho na ako ay palagi sya ang kasa-kasama ko. Sya ang naging sandalan ko nang mamatay ang mga magulang ko, she's the one who helped me to cope up with my situation, kung saan-saang lugar nya ako dinala para lang maibsan ang pagkamiss ko sa mga magulang ko, pero yun nga lamang pinauwi ko sya sa probinsya nila ayaw pa nga nya sana umuwi eh at inalok pa nga ako na sumama na lang sa kanya doon pero tumanggi ako kasi madami pa akong kailangan na ayusin sa business namin. Alam din nya na naghiwalay na kami ng boyfriend ko, I mean ex, nakwento ko kasi sa kanya. Sabi ko nga second mother ko na sya kaya halos wala akong maitago sa kanya.

Now I decided that my top priority should be the shoe business.. Wala munang lovelife.. Mahahanap naman yan, pero itong business namin ay dapat mas palaguin hindi lang para sa akin at sa legacy ng magulang ko kundi para din sa mga empleyado ng business na to na nangangailangan ng trabaho.

One more hour..

Nagutom ako.

May niluto naman akong spaghetti, carbonara, umorder ng pizza sa Shakey's, red wine ang dami pala tapos mag-isa lang ako. Loka! Pero nilantakan ko parin bahala na! Nag-e-exercise naman ako eh matutunaw din tong taba na to. Lol. Biglang bumuhos ang malakas na ulan, kidlat at kulog. Why sudden? OA ah mag nyu-new year na eh bumuhos ka pa talaga buti na lang nadalaw ko na mga magulang ko kanina.. ayyy.. I miss them so much. Hindi ko na mahintay ang alas dose, I'll sleep na lang.

To be continued..