โลกมนุษย์

ด้านชายแดนของอาณาจักรแห่งหนึ่ง

" กุก กับ กุก กับ กุก กับ "เสียงฝีเท้าของม้าที่กำลังวิ่งเรียบฝั่งชายแดนตอนเช้ารุ่งสางโดยมีชายสวมชุดเกราะพร้อมหอกข้างกายนั่งอยู่บนหลังม้า แต่ทันใดนั้นพวกเขาก็ได้เห็นชายคนหนึ่งที่สวมผ้าคลุมปิดปังใบหน้าพร้อมแบกถุงใบหนึ่งไว้บนบ่ากำลังเดินตามแนวชายฝั่ง พวกเขาจึงได้ควบม้าเข้าไปหาชายคนนั้น เมื่อพวกเขาไปถึงก็ได้หยุดม้าขวางหน้าและล้อมชายคนนั้นเอาไว้ก่อนที่จะนำหอกที่อยู่ข้างกายชี้ไปที่คนน่าสงสัย

ชายคนนั้นรู้สึกตกใจเมื่อมีม้ามาหยุดอยู่ด้านหน้าของตน แล้วก็มีหอกจากคนที่อยู่บนม้าชี้เข้าหาตนเอง เขาจึงยกมือขึ้นแล้วได้กล่าวกับพวกเขาด้วยความตกใจที่ยังเหลืออยู่ว่า " พ พวกท่านโปรดใจเย็นลงก่อน "

"เจ้าเป็นใคร เหตุใดเจ้าถึงมาเดินอยู่บริเวณนี้ หรือว่าเจ้านั้นจะเป็นศัตรู " ชายคนหนึ่งที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้าไได้พูดขึ้นพร้อมขยับปลายหอกเข้ามา

" ข้าเป็นชาวบ้านมาจากเมื่ออื่นมาหางานทำที่เมื่ออื่นเพื่อส่งให้ให้ครอบครัว มิได้มีเจตนาร้ายอันใด " ชายคนนั้นพูดด้วยความกลัวหอกที่อยู่ด้านหน้าเล็กน้อย

" เจ้าเปิดผ้าคลุมของเจ้าออกมาสิ " ชายคนเดิมได้พูดกับชายแปลกหน้าที่ยังดูตกใจและกลัวอยู่

ชายคนนั้นได้เปิดผ้าคลุมออกทำให้เห็นผิวขาวผ่อง นัยต์ตาสีน้ำตาลเข้มและผมสีน้ำตาลอ่อนราวกับคนที่ไม่เคยทำงาน

เมื่อชายคนนั้นได้เห็นก็มีท่าทางไม่เชื่อคนแปลกหน้าคนนี้สักเท่าไหร่เนื่องจากรูปร่างท่าทางที่ดูไม่เหมือนคนที่ทำงาน เขาจึงส่งสัญญาณให้คนอื่นมาค้นตัวชายผู้นั้นเมื่อลูกน้องของเขาได้เดินไปค้นตัวเขาแต่พบแค่เสื้อผ้ากับของใช้จำเป็นเล็กน้อยจึงได้บอกกับชายคนนั้นว่า " ถึงแม้ว่าเจ้าจะไม่มีอาวุธหรือของน่าสงสัยใดๆ แต่เจ้ามาทำตัวลับๆล่อๆแถวนี้ดังนั้นข้าจึงจำเป็ต้องพาเจ้าไปพบกับลอร์ดก่อน เพื่อให้เขาตัดสินใจ "

" ข้าเข้าใจแล้ว แต่ท่านช่วยให้พวกท่านลดหอกลดหน่อยได้หรือไม่ "

" ลดหอกลง " เมื่อชายขี่ม้าชุดเกราะได้ยินก็ได้ลดหอกลงไปไว้ข้างกายดังเดิม

" เจ้าอย่าได้คิดจะตุกตกตอนที่ข้าพาเจ้ากับค่ายด้วยล่ะ เอียน ข้าฝากเจ้าเอาชายคนนี้กลับค่ายด้วย " ชายที่ดูเหมือนหัวหน้าได้พูดกับลูกน้องคนหนึ่ง

" ครับ " เอียน ชายที่ดูเหมือนจะเด็กสุดในกลุ่มนี้ได้ตอบรับด้วยเสียงดังฟังชัด

" เจ้าขึ้นมาบนหลังม้าข้าสิ เราจะได้รีบออกเดินทางกัน " เอียนได้พูดกับชายแปลกหน้าหลังจากตอบชายผู้ออกคำสั่ง

" ค ครับ " ชายชุดคลุมได้ตอบดูความแปลกใจนิดๆก่อนที่จะก้าวขึ้นหลังม้าโดยมีเอียนค่อยช่วยให้ขึ้นมา

" ออกเดินทางกลับค่าย " เสียงชายที่ดูเป็นหัวหน้าได้ออกคำสั่งอีกครั้งก่อนที่จะควบม้านำทาง

" เจ้ามิต้องเกร็จมาหรอกนะ ถึงหัวหน้าจะดูดุดันแต่ท่านนั้นใจดีที่พดกับเจ้าาแบบนั้นก็เป็นเพราะห่วงพวกเรากับคนในค่ายนะ " เอียนได้พูดบอกกับข้าในขณะที่เริ่มเดินทาง

" จะพยายามนะครับ " เขาได้ตอบด้วยอ่อนน้อมจนเอียนผู้ได้ฟังถึงกับหลุดยิ้มออกมาเล็กน้อย

ระหว่างทางเขานั้นได้คิดถึงเรื่องราวก่อนหน้าที่เขาจะมาถึงที่นี้ หลังจากเขาออกมาจากวิหารกลางข้าก็กลับจักการงานของตนที่เหลือไว้ให้เรียบร้อยก่อนการเดินทางลงโลกมนุษย์ในอีก 2 วันข้างหน้าเพื่อทำภารกิจ เมื่อถึงวันออกเดินทางถ้าได้หยิบของที่เตรียมไว้ในการเกินทางก่อนที่ข้าเทพเอธานอสจะปลี่ยนรูปร่างภาพลักษณ์ภายนอกเพื่อให้เหมือนกับคนทั่วไปและได้ใช้ชื่อตัวเองว่า นอริส

พอข้าเดินทางมาถึงประตูเชื่อมต่อโลกมนุษย์ก็ได้เห็นเพื่อนทั้ง 2 ของข้ารอข้าอยู่ก่อนแล้ว คนแรกชื่อว่า คีร่า เป็นเทพแห่งพงไพร ผู้ที่มีหน้าตาสะสวยพอควรแต่นิสัยกลับแก่นแก้ว ใจกล้าและบ่าบิ้นราวกลับผู้ชาย ส่วนอีกคนชื่อ ซาเรเมีย เทพแห่งสงคราม เป็นผู้ชายผิวแทนร่างกายกำยำ ผมสีเพลิงแดงหน้าตาหล่อเหลาชอบที่จะชอบหยอกล่อแกล้งพวกข้าอยู่บ่อยครั้งนับว่าเป็นคนคอยสร้างสีสันให้กลุ่มของเรา ด้วยนิสัยของซาเรเมียจึงมักมีเรื่องถกเถียงกับคีร่าบ่อยๆ จนบางครั้งก็คิดว่าข้าก็คิดว่าเรานั้นกลายมาเป็นเพื่อนสนิทกันได้อย่างไร

ระหว่างที่ข้าเดินเข้าไปหาคีร่ากับเซราเมียที่เหมือนกำลังถกเถียงกันอยู่เมื่อครู่ เมื่อเห็นข้าก็ได้หยุดการถกเถียง

" ทางนี้ ทางนี้ " เซราเมียได้โบกมือไปมาพร้อมตะโกนเรียกข้าด้วยความร่าเริง

" เจ้าแค่โบกมือเอธาก็เห็นแล้วน่า " คีร่าบอกเซราเมียที่กำลังโบกมือให้ข้าอย่างเสียงดัง

" ข้าก็แค่กลัวเอธาไม่เห็นพวกเรานิ เจ้าทำไมต้องดุข้าด้วย " หลังจากพูดก็ได้ทำหน้าง้องอนเดินมาหลบหลังข้าแล้วบอกว่า " เอธาเจ้าดูสิคีร่าดุข้า " ด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อยและแสร้งปาดน้ำตา

" หนอยแหนะเจ้า แน่จริงอย่างหลบอยู่หลังเอธานอส " คีร่าได้พูดตอบเซราเมียเมื่อท่าทางที่เซราเมียทำ

" ข้าจะตีเจ้าให้ตายเลย " คีร่าได้พูดแล้วมาวิ่งไล่จับเซราเมียที่หลบหลังข้าแล้ววิ่งไล่จับรอบข้าเหมือนข้าเป็นจุดศูนย์กลางของการทะเละครั้งนี้

" พวกเจ้าหยุดกันได้แล้ว ข้าให้มาส่งไม่ได้ให้มาตีกัน " ข้าด้วยความเหนื่อยหย่ายใจ

เมื่อทั้งสองได้ยินได้หยุดวิ่งไล่กันแล้วเดินมาหาข้าแล้วเซราเมียก็พูดว่า " เอาน่าสีสันกลุ่มเรา " พร้อมคล้องคอข้าแล้วคีร่าก็ได้พูดสมทบต่อว่า " ใช่ๆ อย่าซีเรียสเลย "

" เฮ้อ " ข้าถอนหายใจพร้อมสาหน้าด้วยความเหนื่อยหน่ายกับทั้งสองคน

"แล้วครั้งนี้เป็นงานไม่ยากมาก เจ้าน่าจะกลับมาเร็วใช่ไหม " คีร่าได้ถามขึ้นมาพร้อมกับเซราเมียที่อยากรู้คำตอบเหมือนกัน

" ข้าก็ไม่มั่นใจเพราะอาจจะมีเรื่องแอบแฝงในงานนี้ ถ้าราบรื่นก็น่าจะกลับมาเร็วอยู่ " ข้าได้ตอบกลับด้วยเสียงจริงจัง

"งั้นเจ้าก็ต้องระวังตัวด้วยนะ " คีร่าได้พูดด้วยความเป็นห่วง

"งั้นเจ้าระวังตัวแล้วรีบกลับมาล่ะ เสร็จภารกิจแล้วเรามาฉลองกัน "เซราเมียได้พูดด้วยความร่าเริงและตื่นเต้น

ข้ากับคีร่าได้มองหน้ากันและคิดเหนื่อยหย่ายใจกับเซราเมียเหมือนกันพร้อมกับส่ายหัวไปมาด้วยรอยยิ้มนิดๆกับนิสัยของเซราเมีย

" ถึงเวลาที่เจ้าควรลงไปได้แล้วนะ " คีร่าได้พูดเมื่อได้มองไปเห็นฟ้าที่เริ่มสว่าง

" จริงด้วย คุยกันเพลินเลย " เซราเมียได้ตอบกลับ

" งั้นข้าไปแล้วนะ "ข้าได้บอกกับเพื่อนทั้งสองก่อนที่จะเดินไปที่ประตู

" ไปดีมาดีนะ "คีร่ากับเซราเมียได้พูดพร้อมโบกมือลา

" อืม "ข้าได้ตอบรับก่อนเดินเข้าประตูไป