Chapter 29 ละทิ้งความหวังซะ!

เวลา 05.01

"จะเรียกอะไรก็แล้วแต่นายเลย เพราะไม่ว่ายังไงมันก็ไม่สำคัญหรอก"

"อย่างนั้นเองหรอ...?" สีหน้าของจินก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง เขานิ่งเฉยกับทุกการกระทำและคำพูดของเฮนรี่ ซึ่งตอนนี้ถูกเจชัวร์ควบคุมอยู่...

"ใช่แล้ว....." พอพูดจบอลิซที่ถูกเขาควบคุมอยู่ก็พุ่งเข้าโจมตีจินอย่างทันที แต่ถึงอย่างนั้นทาง จินเองก็สามารถกระโดดหลบได้อย่างสบาย ซึ่งในเสี้ยววินาทีนั้นจินก็ได้สังเกตเห็นสิ่งที่เหมือนเส้นด้ายที่กำลังผูกโยงกับตัวของอลิซอยู่เหนือศีรษะ เขาจึงรีบทำการตัดมันทิ้งอย่างรวดเร็ว

ร่างกายของอลิซร่วงบนตัวของจินด้วยสภาพที่บาดแผลเต็มไปทั่วทั้งตัว ดวงตาเหมือนถูกควักออก ลิ้นเองก็ถูกตัด แขนขาต่างก็อ่อนปวกเปียกราวกับเหมือนเส้นเอ็นถูกตัด แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ยังมีชีวิตอยู่

"สมแล้วที่เป็นนาย สามารถมองความสามารถเส้นด้ายของฉันได้" เจชัวร์กล่าวชมและตบมืออย่างดีใจ

จินไม่ได้สนใจในคำพูดของเจชัวร์แต่อย่างใด เขาพยายามพยุงร่างกายของอลิซด้วยแขนเพียงข้างเดียว ค่อยวางเธอลง "....ไม่เป็นไรแล้วนะ"

อลิซไม่สามารถแม้แต่พูดตอบอะไรไปได้ มีเพียงแค่เสียงหายใจอันหอบหืดดังอยู่เท่านั้น เธอไม่สามารถมองเห็นได้ว่าสีหนาของจินตอนนี้เป็นอย่างไร แต่ที่รู้ๆเธอพยายามขยับปากอย่างช้าที่จะพูดขอบคุณ

แต่ทันใดนั้นเจชัวร์ก็ทำการกำมือของตัวเอง เพื่อทำลายหัวใจของอลิซด้วยเส้นด้าย เขาทำการฝังมันลงไปในร่างกายของเธอตั้งแต่ก่อนที่จะมาเจอกับจินเสียอีก

เสียงอู้ๆอี้ๆของเธอก็ดังขึ้นมาพร้อมกับท่าทางที่ดิ้นอย่างทุกข์ทรมาน หลังจากนั้นเธอก็นิ่งสงบลง...

หมายเลข 10 อลิส อินเซนต์ ถูกกำจัดแล้ว.....

"นายทำแบบนี้ทำไม?" เสียงที่นิ่งเฉยของจินพูดถามกับเจชัวร์

เจชัวร์ก็พูดขึ้นและหัวเราะออกมาอย่างเยาะเย้ย "ทำไม!? บนโลกนี้มีผู้อ่อนแอย่อมถูกผู้ที่แข็งแกร่งกว่าปกครอง นายเองก็รู้ดี"

จินลุกขึ้นด้วยสีหน้าที่โกรธจัดมองไปยังที่เจชัวร์ที่กำลังหัวเราะอย่างสนุกสนาน....สติของเขาขาดโดยสิ้นเชิง มือข้างขวากำดาบไว้แน่นเล็บจิกเข้าที่ฝ่ามือเริ่มมีเลือดไหลออกมา

"เร็วกว่าที่ฉันคิดไว้ซะอีก นึกกว่าการที่จะทำให้นายสมบูรณ์มันจะใช้เวลามากกว่านี้เสียอีก" แล้วเขาก็บ่นพึมพำกับตัวเอง "...รู้อย่างนี้น่าจะทำเสียตั้งแต่ทีแรก"

"ฉันขอถามอีกครั้ง...จะให้ฉันเรียกนายว่าอะไร?" เสียของจินเริ่มขึ้นเสียงแขนของเขาเริ่มงอกกลับมาอย่างรวดเร็ว

ซึ่งทางเจชัวร์นั้นก็รู้ได้อย่างทันทีเลยว่าจินกำลังใช้แพนโดร่า จึงตอบกลับมา "เรื่องนั้นมันไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว.....!"

ทันทีที่เสียงของเจชัวร์สิ้นสุดลง แขนข้างซ้ายของเขาก็ขาดและหล่นลงกับพื้น ... "เอ๊ะ!"

จนทำให้เขาร้องเสียงหลงออกมา เมื่อหันกลับไปดูจินก็ย้ายไปอยู่ข้างหลังตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ แต่ที่เขาแน่ใจได้เลยว่ามันเร็วเสียจนมองตามไม่ทัน

ร่างกายของจินนั้นปกคลุมไปด้วยไออากาศร้อนโพยพุ่งออกมาจากร่างกายราวกับตัวเขาเป็นเครื่องจักรไอน้ำ ผิวหนังของเขาก็เริ่มซีดลงทีละนิด ทีละนิด

เจชัวร์รีบทำการใช้พลังเอาแขนข้างที่ขาดเข้าต่อกันและยึดมันด้วยเส้นด้ายอย่างทันที เมื่อทางจินเห็นแล้วว่าทางนั้นกำลังฟื้นตัวจึงรีบพุ่งเข้าอย่างรวดเร็ว แต่เจชัวร์นั้นก็เตรียมรับมือเขากางตาข่ายด้วยเส้นด้ายที่คมจนสามารถตัดเหล็กได้อย่างง่ายดายดักการเคลื่อนไหวของจิน แต่เหมือนว่าสิ่งนั้นจะเป็นภาพตกค้างภายในดวงตาของเขา จินนั้นไปอยู่ข้างหลังของเขาพร้อมกับโจมตีโดยการฟันดาบลงตรงไหล่อย่างแรง

"เปล่าประโยชน์!" เจชัวร์พูดกับจินในตอนที่โดนโจมตีเข้าที่ไหล่ ดูเหมือนว่าในตอนที่จินนั้นได้ฟันลงไปนั้นทางเจชัวร์เองก็จะเตรียมการรับมือในการโจมตีไว้ก่อนแล้ว โดยการนำเส้นด้ายมาทับซ้อนกันหลายชั้นให้เหมือนกับเกาะเพื่อกันการโจมตี หลังจากนั้นเจชัวร์รีบโจมตีสวนอย่างทันที เขาใช้ด้ายฟันเข้าที่ปลายและด้ามดาบจนแน่น ใช้ลังลมห่อหุ้มที่มือข้างหนึ่งให้เหมือนกับสว่าน เข้าโจมตีจินโดยเล็งที่กลางลำตัว

ส่วนทางจินนั้นรีบตัดสินใจอย่างเด็ดขาดปล่อยมืออกจาดาบ ดันมือข้างที่เจชัวร์ใช้พลังห่อหุ้มให้ออกจากตัวได้อย่างเฉียดฉิว ต่อด้วยเข้ากอดคอเขายกเข่าขึ้นเสยเข้าที่ปลายคาง เตะเข้ากลางลำตัวถึงแม้ว่ามันจะไม่ได้ผลนัก แต่อย่างน้อยก็ทำให้ทางเจชัวร์เองก็ล่นถอยออกไปได้ พอจากนั้นจินรีบพุ่งเข้าอย่างรวดเร็วชกเข้าที่ใบหน้า เตะที่ข้อพับในขาแทบล้ม และตามด้วยหมุนตัวเตะเข้าที่คอของเจชัวร์อย่างรุนแรง จนทางนั้นหน้าเกือบจูบพื้น

"........" จินไม่ได้พูดอะไรเพียงแต่มองเจชัวร์ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความโกรธแค้น

"ใช่! แบบนั้นแหละ ที่สมเป็นนายที่สุดเหมือนกับ "ยักษ์!" ไม่มีผิด"

จินไม่สนใจต่อคำพูดใดๆเพียงแค่ดึงดาบที่ติดอยู่บนร่างกายของเจชัวร์ออกแล้วกำลังแทงลงที่หัวอย่างทันที แต่ร่างกายของเขาตอนนี้ก็ไม่สามารถขยับไปไหนได้แม้แต่นิดเดียว ไม่ใช่ผลข้างเคียงจากแพนโดร่า แต่มันเป็นฝีมือของเจชัวร์ต่างหากที่ทำการตรึงเขาไว้ให้อยู่กับที่ ด้วยเส้นด้ายที่แทรกอยู่ตามชั้นผิวหนังของจิน ในขณะที่จินโจมตีเข้ามาเจชัวร์ก็ทำการปล่อยให้เส้นด้ายพวกนั้นเข้าทะลุผิวหนังจินไปเรื่อยจนมันเพียงพอที่จะตรึงร่างกายของจินไว้กับพื้น

"นายประมาทเกินไป! ถ้าตอนแรกนายเข้ามาฟันหัวของฉันจนกระเด็นป่านนี้เรื่องมันก็คงจบไปแล้ว นายก็ยังเป็นนายอยู่วันยังค่ำ ใจอ่อนเกินไป..." เจชัวร์ชัพลังลมหมุนห่อหุ้มเข้าที่ปลายมือแล้วกำลังจะทะลวงเข้าหัวใจของจินเพื่อปลิดชีพ ในขณะที่มือที่หุ้มไปด้วยพลังลมของเจชัวร์พุ่งเข้ามานั้น จินก็รีบกระชากแขนข้างหนึ่งให้ออกจากการตรึงและเอาเข้ามากันไว้ได้ทัน แขนข้างนั้นถูกทะลวง กล้ามเนื้อถูกแรงหมุน กระดูกถูกบดจนละเอียดจนเลือดสาดกระเซ็นไปทั่วบริเวณ ซึ่งทำให้ทางเจชัวร์ตกใจอย่างคาดไม่ถึง เพื่อให้การตรึงสมบูรณ์เส้นด้ายทุกเส้นได้เข้าหลอมรวมไปกับกล้ามเนื้อและกระดูก ซึ่งการที่จะออกจากการตรึงได้นั้นจำเป็นต้องเตรียมใจที่จะรับกับความเจ็บปวดอย่างมหาศาลจนอาจทำให้สลบได้เลย ไม่นานจากนั้นเจชัวร์ก็ได้เห็นจินที่กำลังใช้แรงกระชากแขนอีกข้างให้ออกจากการตรึงได้สำเร็จ ข้างหนึ่งถูกทำให้กระดูกละเอียดอีกทั้งกล้ามเนื้อฉีกขาด ส่วนอีกข้างก็ไม่ต่างกัน แต่ยังสภาพภายนอกยังดีอยู่พรอมกับมือของเขายังกำดาบไว้แน่น

"นายนี่มันบ้าชะมัด รู้ไหม? ว่าการทำแบบนั้นก็มีแต่จะทำได้เพียงแค่ยื้อเวลาตายก็เท่านั้น!" พอเจชัวร์พูดจบก็เตรียมจะทำการยิงกระสุนลมต่อ แต่เหมือนว่าจะมีบางอย่างผิดปกติไม่มีพลังแสดงออกมาแต่อย่างใด "(ดันมาเป็นเอาตอนนี้เสียได้)"

ในตอนที่เจชัวร์กำลังจดจ่อกับที่พลังไม่แสดงออกมานั้นเอง จินก็ได้เข้าพุ่งไปโจมตีด้วยการเหวี่ยงไหล่ในแขนข้างที่ยังกำดาบไว้แน่น ซึ่งทางเจชัวร์นั้นก็สามารถหลบได้ และเขาก็รีบทิ้งระยะออกห่างลอยตัวเองขึ้นไปยืนบนอากาศบนเส้นด้ายที่เตรียมไว้ก่อนหน้านี้ ตอนนั้นเองที่เจชัวร์ได้มองลงไปก็สังเกตถึงบาดแผลที่อยู่ตามร่างของจินนั้นค่อยหายไปอย่างรวดเร็ว จนไม่มีร่องรอยอะไรอยู่บนร่างกายเลย ผมของจินจากที่ค่อยๆเปลี่ยนสีก็กลายเป็นสีขาวทั่วทั้งหัวอย่างฉับพลัน สีผิวก็ซีดลงอย่างเห็นได้ชัด นัยน์ตาตากลายเป็นสีเหลืองทองอร่ามราวกับพลอยบุษราคัมมองขึ้นมาที่เขาด้วยสายตาที่ดูโกรธจัด

"กู่ไม่กลับแล้วสินะ!?" เจชัวร์พูดขึ้นมาพร้อมกับอาการเย็นขึ้นที่หลังราวกับว่าตัวเองดันไปทำให้สัตว์ร้ายตื่นขึ้นมาจากการหลับใหลอันยาวนาน...

เจชัวร์เริ่มทำการเปิดฉากโจมตีก่อน หลอมรวมเส้นด้ายกลายเป็นลูกตุ้มขนาดใหญ่เข้าทุบจินที่ อยู่บนพื้นซึ่งเป็นที่แน่นอนว่าไม่เป็นผลใดๆ จินนั้นหลบได้อย่างง่ายดาย พอเห็นว่าเป็นดังนั้นเจชัวร์จึงทำการหลอมรวมให้เส้นด้ายทุกเส้นนั้นมีลักษณะที่แหลมคมยื่นออกไปเป็นรยางค์ราวกับขาแมงมุมนับไม่ถ้วนกระหน่ำเข้าโจมตีจิน รยางค์ที่เข้ามาโจมตีนั้นทั้งรุนแรง รวดเร็วและก็แหลมคมเป็นอย่างมาก มันสามารถเจาะทะลุพื้นถนนได้อย่างง่ายดาย แต่ที่พื้นนั้นกลับว่างเปล่า ไม่ปรากฏแม้กระทั่งเงาของจินอยู่เลย

ในตอนนั้นเองที่จินก็จู่โผล่มาที่ตรงหน้าเจชัวร์พร้อมกับกำลังง้างดาบฟันเข้าที่คอของเขา เมื่อเห็นดังนั้นเขาจึงรีบเอารยางค์เข้ากันการโจมตีนั้นได้อย่างทันท่วงทีแล้วใช้รยางค์อีกอันโจมตีสวนกลับไป แต่จินเองก็ไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียแล้ว พอมารู้ตัวอีกที่จินก็โผล่เข้ามาข้างหลังและกำลังพุ่งดาบเข้าแทงที่หัวใจ ทางเจชัวร์จึงรีบห่อหุ้มตัวเองด้วยเส้นด้ายจำนวนมากจนมันหลอมรวมกลายเป็นก้อนกลมๆคล้ายกับลูกบอลและหลังจากนั้นก็เริ่มมีหนามแหลมพุ่งออกจากรอบๆลูกบอลเข้าโต้ตอบทางจิน แต่โชคยังดีที่จินนั้นใช้ขาข้างหนึ่งของตนเองดันออกมาได้ทันแต่ก็ต้องแลกกับที่ตนเองก็ได้รับบาดเจ็บที่เท้าเช่นกัน หลังจากนั้นเจชัวร์ก็ทำการคลายลูกบอลที่ห่อหุ้มตัวเองออกก็เห็นจินที่จ้องมองเขาด้วยสายตาที่เครียดแค้นจากด้านล่าง

"ด้วยสายตาแบบนั้นที่มองมานายไม่ลังเลที่จะฆ่าฉันแล้วสินะ ใจร้าย....! ไม่นึกถึงความหลังที่พวกเราเคยเป็นเพื่อนกันหน่อยเลยหรือ?"

"...."

"ไม่กะจะพูดกันหน่อย...." ไม่ทันได้พูดจบทางของจินนั้นก็เริ่มทำการที่จะฟันเข้าที่คอของเขาอย่างทันที "ชิบ-!" ในช่วงนั้นเขาคิดได้แค่ว่าต้องตายแน่ๆ

แต่ทันใดนั้นร่างกายของจินก็ร่วงลงบนพื้น เขาเริ่มอาเจียนออกมาเป็นเลือด กองใหญ่อยู่บนพื้น เขาเริ่มดิ้นทุรนทุรายจนสลบไป

"กลัวซะแทบแย่... แต่ดูเหมือนว่าฝั่งนายจะถึงขีดจำกัดก่อนสินะ?" พอเห็นว่าทางจินนั้นหมดสติแล้วจึงรีบชิงโอกาสนั้นโจมตีกลับด้วยรยางค์ "ลาก่อน....เพื่อนคนสำคัญของฉัน" รยางค์พุ่งเข้าโจมตีอย่างรวดเร็ว

.....แปะ!

เสียงตบมือปริศนาดังขึ้น ปรากฏเป็นไทที่กำลังอุ้มจินด้วยแขนข้างเดียวอยู่ข้างหลังของเจชัวร์

"ถ้าเป็นไปได้ช่วยอย่ามาขวางจะได้ไหมครับ?" เจชัวร์พูดกับไท

"โทษทีพอดีฉันมีธุระส่วนตัวกับเจ้าหมอนี่นะ คงจะให้นายฆ่าเขาตอนนี้ไม่ได้หรอก" พอพูดจบเขาก็เอาร่างของจินขึ้นพาดไหล่ใช้แขนข้างนึ่งคอยพยุง

"ใจดีจังนะครับ"

"ก็นะ...! ขืนให้เจ้าหมอนี่ใช้แพนโดร่าไปมากกว่านี้มันได้ตายก่อนแน่"

"คุณกับเขานี่ช่างเหมือนกันจริงนะ ไม่เพียงแค่นิสัยแต่ยังรวมไปถึงการกระทำ"

"ให้เหมือนกับเจ้านี่ไม่เอาด้วยหรอก!"

"ฮะฮ่าฮ่าฮ่า...คุณนี่น่าสนใจจริงๆเลย มาร่วมมือกับผมไหมครับ? มาร่วมกันสร้างประเทศที่สมบูรณ์กว่านี้กัน"

"สมบูรณ์?"ไทสงสัยในสิ่งที่เจชัวร์พูดขึ้นมา

"ใช่ครับ! คงรักษาเฉพาะสิ่งที่ดีงาม การทำผิดเท่ากับว่ามีตำหนิซึ่งเป็นบาปจะต้องถูกกำจัด ผมจะทำประเทศที่เน่าเฟะนี้ให้มันเข้ารูปเข้ารอย มาร่วมมือกันเถอะครับ!?" เจชัวร์พูดขึ้นชักชวนไทที่อยู่ด้านล่าง

"โทษที แต่ฉันไม่ใช่พวกที่ชอบคอยควบคุมคนอื่นขนาดนั้น และอีกอย่างบนโลกนี้ไม่มีสิ่งใดที่สมบูรณ์ไปเสียซะทุกอย่างหรอก การที่มีตำหนิบ้างบางทีนั้นแหละคงจะเป็นสิ่งที่สมบูรณ์ที่สุดแล้วก็ได้" ไทตอบปฏิเสธไปอย่างไม่ลังเล

"น่าเสียดาย....ถ้าอย่างนั้น" ทันทีก็มีตาข่ายลวดเกิดขึ้นที่ข้างๆตัวของไททั้งสองข้าง "ถ้าจำไม่ผิด พลังของคุณน่าจะเป็นการสลับตำแหน่งของสิ่งสองสิ่งสินะ ส่วนเงื่อนไขคือการประกบมือทั้งสองข้าง ในตอนแรกที่เห็นคุณสองคนสู้กันผมก็รู้ได้อย่างทันที แต่ตอนนี้ในมือข้างหนึ่งคุณนั้นถือสัมภาระที่ชิ้นใหญ่อยู่ ฉะนั้นคุณต้องเลือกแล้วล่ะ....!"หลังจากนั้นตาข่ายเส้นลวดทั้งสองก็เข้าประกบกันอย่างรวดเร็ว...แต่กระนั้นก็ไม่มีไทอยู่ตรงนั้นแต่อย่างใดเป็นพื้นโล่งๆเปล่าที่ไม่มีอะไร เป็นเพียงแค่พื้นโล่งแจ้งว่างเปล่าเท่านั้น

เจชัวร์พูดออกมาอย่างใจเย็นหลังจากที่โจมตีพลาดไป "ช่างเถอะ...! ถือซะว่าทางนี้ก็จะได้พักเหมือนกัน" เขาค่อยโรยตัวลงจากบนอากาศอย่างช้าๆ พร้อมกับเดินไปยังที่ที่หนึ่ง

ในเวลาที่ไล่เลี่ยกัน...

ทางด้านของทางอูลที่ยังดูการถ่ายทอดสดอยู่ด้านนอกเซนเตอร์

"...ดูเหมือนว่าจะรอดไปได้นะครับ" อูลดูโล่งอกมากหลังจากที่เห็นว่าทางจินนั้นหนีไปได้

"...นั่นสินะ เรียกได้ว่าโชคช่วยเต็มๆเลยคราวนี้ แต่ทำไมทางของฝั่งตัวแทนของตระกูลทอรัสถึงเข้าช่วยฝั่งนี้ล่ะ?" เซร่าหันกลับไปถามกับโลแกนที่กำลังดูการถ่ายทอดสดอย่างใจจดใจจ่ออยู่

โลแกนไม่ได้ตอบกลับมาเพียงแค่บ่นพึมพำกับตัวเองเบา"....งดงาม....งดงามมาก....นี่หรอ? สภาพที่แท้จริงของเขา..."

เมื่อเซร่าเห็นดังนั้นเลยพยายามจะเรียกช้ำ "หัวหน้าคะ?"

"เฮ้ย!! หัวหน้า.....!" จิลเลยเข้าไปเขย่าตัวของโลแกนแรงๆจนเขารู้สึกตัว

"อ่ะ... โทษทีพอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อย" เขาหันกลับมาพูดกับเซร่า "ถ้าถามว่าทำไม...จากที่ดูแล้วเขาไม่น่าจะทำเพื่อใครหรอก แต่เพื่อตัวเขาเอง ในอดีตเขาสองคนนั้นเคยสู้กันในหอคอยบาเบลมาก่อน"

"แล้วเรื่องนี้คุณจินรู้หรือเปล่า?" อูลพูดขึ้นอย่างสงสัย

"ฉันบอกเขาไปแล้ว แต่ทางนั้นก็บอกมาแค่เพียงว่า...ปล่อยให้ฉันจัดการเอง ไม่ต้องห่วง"

แต่ต่อให้โลแกนจะพูดมาอย่างไรเซร่าก็อดห่วงไม่ได้ "หวังว่าหมอนั่นจะไม่ทำอะไรที่มันฝืนตัวเองอยู่หรอกนะ..."

ในอาคารแห่งหนึ่ง...

ไทที่ทำการหลบหนโดยที่แขนข้างหนึ่งกำลังอุ้มจิน ซึ่งตอนนี้อยู่ในสภาพสลบอยู่ หลังจากนั้นเขาก็ทำการโยนจินลงกับพื้นราวกับถุงขยะ แล้วทิ้งตัวเองนั่งลงกับพื้น

จินที่เริ่มได้สติขึ้นมาก็เห็นไทนั่งอยู่ใกล้เลยถามไปว่า "นายเข้ามาช่วยฉันทำไม?"

"ฉันไม่ได้ทำเพื่อตัวนายสักหน่อย แต่ฉันทำเพื่อตัวฉันเอง" แล้วไทก้หยิบช็อกโกแลตแท่งออกมาจากกระเป๋าพร้อมกับยื่นให้จิน "หน่อยไหม?"

"ไม่ล่ะ" จินส่ายหน้าปฏิเสธ

หลังจากที่จินปฏิเสธไปแล้ว ไทก็แกะซองช็อกโกแลตกินอย่างทันที เขาก็แสดงสีหน้าแปลกใจออกมาหลังจากที่กินช็อกโกแลตแท่งนั้น แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป "นายดูไม่แปลกใจเลยนะ ที่เห็นเพื่อนของนายเป็นแบบนั้น"

"เรื่องของหมอนั่นฉันเองก็พึ่งจะรู้เมื่อสามวันก่อนการคัดเลือกจะเริ่มเอง...จากแม่ของหมอนั่นเอง เธอบอกข้อมูลโดยแลกกับที่ฉันจะต้องให้หมอนั่นมีชีวิตรอดออกไปให้ได้"

"แล้วยังไงต่อนายก็เผลอปากสัญญาไปสินะ แบบที่นายเคยทำเหมือนอย่างเคยทำ" ไทลุกขึ้นเดินเข้ามาใกล้พร้อมกับดึงคอเสื้อพูดกับจินต่ออีกว่า "การที่ตัวนายใจดีเกินไปมันไม่เพียงจะทำร้ายตัวเองเท่านั้น แต่คราวนี้ถ้าเกิดปล่อยให้ไอ้หมอนั่นขึ้นเป็นราชานายรู้ไหม? มันจะเกิดอะไรขึ้นกับประเทศนี้!? คนที่นายรู้จักคนที่รอนายให้กลับไปหา คนที่ไม่รู้เรื่องนี้ทุกๆคนจะต้องเจอกับอะไรนายเคยคิดบ้างไหม!?"

จินจับที่มือของไทกำมันจนแน่นพูดด้วยความรู้สึกที่ตนเองอัดอั้นเอาไว้ "คิดสิ! คิดอยู่จนหัวแทบจะระเบิดออกมาแล้ว ที่ฉันทำทุกอย่างนี้ก็เพื่อไม่ให้มันเกิดขึ้น เพื่อที่จะให้มันไปได้ดี! ฉันถึงพยายาม พยายาม พยายามแล้ว พยายามจนตอนนี้แม้แต่ตัวฉันเองยังไม่รู้เลยว่าที่ฉันทำไปทั้งหมดมันเพื่ออะไร! ทุกครั้งที่ทำเหมือนกับยิ่งห่างไกลจากอุดมคติเรื่อยๆ ....ตกลงแล้วฉันควรจะทำอะไรต่อดี?"

ไทโมโหเลยชกเข้าที่หน้าของจินไปหนึ่งหมัด "คิดบ้าคิดบออะไร!? พยายามแล้วอย่างนั้นหรอทั้งหมดนี่แกบอกว่าพยายามแล้วหรอ!? ทำเพื่อคนอื่นบ้างแหละ ทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำก็เพื่อคนอื่นมีความสุข! อย่ามาตอแหลหน่อยเลย!!! ถ้าการที่แกพยายามจะเป็นคนดีเพื่อให้คนทุกคนมีความสุข ต่อให้ตัวแกเองจะสูญเสียสักเท่าไหร่ก็ตามคิดว่ามันถูกแล้วหรอ? สิ่งที่แกต้องการจริงๆ ไม่ใช่การเสียสละที่ไร้สาระ แต่สิ่งที่ตัวแกต้องการที่จะเห็นหลังจากนี้มันคืออะไร!? เคยถามตัวเองบ้างไหม!?" หลังจากนั้นไทก็ปล่อยมือออกจากจิน "ทิ้งมันไปซะ! ไอ้คำสัญญาพรรณนั้น ทิ้งความหวังของคนอื่นไปซะ! ทิ้งมันไป..เหลือเพียงแค่สิ่งที่ตัวเองต้องการก็พอ"

"...." จินไม่ได้ตอบอะไรกลับไป มือของเขาเอื้อมลงไปล้วงที่กระเป๋ากางเกงหยิบกระดาษหนึ่งแผ่นที่อยู่ในนั้น สภาพของมันในตอนนี้นั้นเต็มไปด้วยคราบเลือดและเละจนตัวหนังสือบางตัวนั้นแทบอ่านไม่ออก แต่เขาก็ยังจำมันได้ขึ้นใจ คำคำนั้นที่ได้เขียนไว้

...กลับมาให้ได้ล่ะ!...

มันเป็นคำที่เขียนโดยเซร่าที่มอบให้กับจินก่อนที่เธอจะเดินทางออกจากเซนเตอร์ไป...

จินทำการขยำกระดาษนั้นแล้วเก็บมันเข้าที่เดิม มองไปที่ไทด้วยสายตาที่มุ่งมั่น ซึ่งทางไทเองก็สัมผัสได้ถึงแรงมุ่งมั่นเลยพูดกับเขาว่า "ฉันยังไม่ลืมความอัปยศที่นายได้ให้ไว้กับตัวฉัน ไม่มีวันลืม เพราะงั้นแล้ว...จนกว่าจะถึงตอนนั้น อย่าตายล่ะ!"

จินพยักหน้าตอบไปพร้อมกับแบมือแล้วยื่นออกไป "..."

บรรยากาศเงียบเชียบลง ไทเองก็ไม่เข้าใจว่าทางจินนั้นต้องการที่จะสื่ออะไรกันอยู่แน่ "อะไรของนาย?"

"มีเหลือไหม? ช็อกโกแลต..."

"ตะกี้เป็นแท่งสุดท้าย...."