C็hapter 2.2 เหล่านัมเบอร์ (ต่อ)

"อย่ามาล้อเล่นแบบนี้นะเว้ย! ที่ฉันเสียเวลามาทั้งหมดนี่เพื่อมาฟังเรื่องไร้สาระพรรณนี้หรอ? ทางราชวังคงว่างน่าดูเลยจ้างไอ้คนปัญญาอ่อนมาทำงานเป็นผู้ช่วย" ฟิชั่น ชายที่ไว้ผมทรงสลิกแบ็ก ลุกยืนขึ้นพร้อมชี้ไปที่หน้าของดีลเลอร์

"โหดร้ายจังนะครับ ไม่น่าเชื่อจะออกมาจากปาก "คุณฟิชั่น"เลย มาดเด็กเรียนดีไปไหนหมดละครับ?" เขาพูดจาเหน็บแนมฟิชั่น

"ทั้งที่วันนี้จะได้เรียนปฏิบัติงานจริง แต่กลับมาเสียเปล่าแบบนี้ ฉันขอกลับก่อนล่ะ" เขาลุกออกจากที่นั่นและกำลังจะเดินออกจากห้องในขณะที่มือกำลังจะแตะประตูก็มีเสียงคนหนึ่งพูดออกมา

"เดี๋ยวก่อนไอ้หนู! อย่าพึ่งไปเปิดประตูบานนั้น" แจ็ค ชายสูงใหญ่รูปร่างบึกบึน ผมสีทอง ไว้ทรงเฟด พูดห้ามฟิชั้นที่กำลังจะเดินออกไปนั้น

"อะไรอีกเล่า? อย่ามาห้ามให้ยากเลยลุง ฉันเห็นผลการเรียนสำคัญกว่าเรื่องไร้สาระอีกนะ"

"แกคิดหรือว่า...พวกมันจะปล่อยพวกเรากลับไปง่ายๆขนาดนั้นเลยอย่างนั้นหรอ?"

เมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว ฟิชั่นเลยออกห่างจากประตูอย่างรวดเร็ว

เขายิ้มอย่างชั่วร้ายแล้วปรบมือชื่นชมการคาดการณ์ของแจ็ค "สมกับเป็นทหารเก่า "คุณแจ็ค"คาดการถูกต้องแล้วครับ...เพราะว่าถ้าใครก็ตามที่ไม่ใช่ผมออกจากที่นี่จะถูกยิงโดยคนที่อยู่ข้างๆ ประตูด้วยห่ากระสุนนับร้อยนัด"

เมื่อทุกคนที่ได้ยิน แจ็ค พูดมาดังนั้นแล้วต่างพากันแตกตื่น ยกเว้นแค่เขา และคนอีก 4 คนในห้องนั้น

"นี่แกกะจะฆ่าฉันตั้งแต่แรกแล้วใช่ไหม?" ตอนนี้ฟิชั่นเริ่มขึ้นเสียงโมโหโวยวายออกมา

"ไม่ครับ...ไม่ทำอย่างนั้นหรอก จะเรียกว่าตอนนี้ทำไม่ได้มากกว่า"

"แกกลับมานั่งที่ก่อนไอ้หนู...ถ้ามันจงใจจะฆ่าพวกเราคงตายไปแล้ว แต่ว่านายมีสิ่งที่ยังไม่ได้บอกมาใช่ไหม?" เขาถามดีลเลอร์แล้วสั่งให้ฟิชั่นเข้ามานั่งที่เดิม

ฟิชั่นยอมทำตามแต่โดยดีเนื่องจากตอนนี้ไม่มีทางเลือก...

"ใช่ครับ! แต่ว่าก่อนอื่นขอเชิญทุกท่านมารับประทานอาหารกันก่อนดีกว่า พวกเราได้ทำการคัดสรรเซฟฝีมือดีจากในประเทศ ได้มารังสรรค์อาหารชั้นยอดให้พวกท่านแล้ว...เชิญ~"

อาหารมากมายกำลังค่อยๆ เข้ามาเสิร์ฟตรงหน้าของทุกคน ถึงแม้ว่าจะมีอาหารที่หรูหราแต่กลับไม่มีใครกินอาหารเลย พอดีลเลอร์เห็นดังนั้นแล้วจึงพูดขึ้นมา

"ไม่แปลกใจหรอกครับ ที่ทุกท่านจะกังวล ไม่ต้องห่วงพวกท่านทุกคนที่อยู่ที่นี่ล้วนเป็นแขกของเรา ถ้าท่านไม่ออกไปจากที่นี่ก่อนที่งานจะจบอะนะ" เขาพยายามพูดให้ทุกคนสบายใจว่าในอาหารไม่มีพิษ

"จะให้กินยังไงวะ? ถ้ามือของฉันยังถูกล่ามอยู่อย่างนี้" บันพูดขึ้นมาพร้อมกับแสดงกุญแจมือให้เขาดู

"ขอประทานอภัยอย่างยิ่ง ที่ไม่ทันได้สังเกต (เสียงดีดนิ้ว)" หลังจากที่เขาดีดนิ้ว ก็มีตำรวจคนหนึ่งได้เข้ามาในห้องพร้อมกับไขกุญแจมือให้ทันที ในตอนที่ทุกคนต่างมองไปทางนั้นเหมือนเห็นสิ่งที่เหมือนปากกระบอกปืนนับร้อยรออยู่ข้างนอก

"เดี๋ยวก่อนเถอะ!! ถ้างั้นพวกเราทุกคนไม่แย่กันพอดีหรอ? นั่นมันนักโทษเลยนะ ถ้าไม่มีโซ่คอยล่ามไว้มันจะคอยไปไล่กัดคนอื่นกันพอดี" อลิส หญิงสาวผมสั้นประบ่าใส่ชุดพนักงานที่สุภาพ ทุบโต๊ะและลุกขึ้นยืนชี้หน้าบัน

"ไม่ต้องห่วงครับ "คุณอลิส" เพราะว่าเขาไม่กล้าทำอะไรพลีพลามแน่นอน" ดีลเลอร์พูดยืนยัน

"ใช่แล้ว!...คุณผู้หญิง จะกลัวอะไรขนาดนั้น ขนาดคนที่นั่งข้างๆผมยังไม่เห็นบ่นอะไรเลย ใช่ไหม? พี่ชาย"

ไท ชายหนุ่มทรงผมสกินเฮด สูงใหญ่ร่างกายที่บึกบึนนั่งกอดอกตอบกลับมาอย่างไม่เกรงกลัว

"ฉันไม่ประมาทตั้งแต่เห็นแกใส่ชุดนั้นแล้ว หรือต่อให้แกจะเข้ามายังไงก็เอาชนะฉันไม่ได้ ต่อให้แกจะใช้มีดหั่นเนื้อนั่นเป็นอาวุธก็เถอะ"

"เอ่อ...คือว่า ผมกลัวครับ ใครก็ได้โปรดแลกที่นั่งกับผมด้วยครับ" จินเป็นอีกคนหนึ่งที่นั่งข้างๆบัน เขานั่งด้วยท่าทางเรียบร้อยแล้วยกมือขึ้นอย่างกล้าๆกลัวๆ

"คนอย่างนาย...กลัวไอ้สวะอย่างนี้ด้วยหรือ?" ไท ถามด้วยความสงสัย

"กลัวสิ!!! แต่เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ?"

"ชิ! จำไม่ได้แล้วสินะ"

"(จำไม่ค่อยได้เลยว่าไปรู้จักคนที่ดูหน้ากลัวแบบนั้นด้วย ตอนไหนกันนะ)"

(เสียงตบมือ)....

"ถ้างั้นทุกท่านที่มารวมกันที่นี้ เชิญรับประทานอาหารตามอัธยาศัย"