โบราณสถานดึกดำบรรพ์
บทที่ 233 โบราณสถานดึกดำบรรพ์
เมื่อเรือแล่นไปทางทิศตะวันออกมากขึ้น หมอกก็ยิ่งจางลงทุกที ทว่าท้องฟ้ากลับยังคงมืดครึ้ม ราวกับแสงอาทิตย์ส่องไม่ถึงทะเลส่วนนี้
หินโสโครกบริเวณนั้นเริ่มสูงขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเสาหินต้นใหญ่ ไม่รู้เพราะเหตุใดเรือจึงยังแล่นด้วยความเร็วคงที่ได้ทั้งๆ ที่ระดับน้ำกำลังลดลง แม้แต่คลื่นก็มีขนาดเล็กลงมาก ผิวน้ำเรียบนิ่งราวกับทะเลสาบที่ปราศจากลม
“เหตุใดพวกท่านไม่รอให้น้ำทะเลลงจนถึงระดับต่ำสุดก่อนค่อยเข้าไปในเขตชาโดว์เล่า” ทิลลีถามอย่างไม่เข้าใจ “เช่นนั้นหินโสโครกก็จะโผล่ขึ้นมาหมด พวกท่านก็ไม่ต้องกลัวเรือจะชนหินอีกต่อไป”
“เพราะว่าหากรอให้น้ำลงถึงขนาดนั้น พวกกระหม่อมก็จะมองไม่เห็นแม่น้ำโกสต์ชาโดว์เรด ซึ่งเป็นเส้นทางเดียวที่จะนำนักผจญภัยไปสู่โบราณสถาน” ธันเดอร์อธิบาย “เกาะที่หน้าตาเหมือนเสาพวกนี้ไม่ได้อยู่ที่เดิมตลอด ตำแหน่งของพวกมันเปลี่ยนไปทุกครั้งที่น้ำขึ้นหรือลง หรือต่อให้ทำสัญลักษณ์อะไรไว้ส่วนใหญ่ก็ถูกน้ำทะเลชะล้างจนหมด ดังนั้นจึงใช้บอกตำแหน่งไม่ได้”
“แม่น้ำโกสต์ชาโดว์...เรดอย่างนั้นหรือ” เธอพูดซ้ำ
Capítulo Bloqueado
Apoie seus autores e tradutores favoritos em webnovel.com