Chapter 9 END

It was 2 years ago.

Saksi ako sa sakit at lungkot niya, Diko alam bat sinarili niya ang mga bagay na nagpahirap sa kanya, Handa naman kaming makinig pero siya yong ayaw at pilit kaming pinapaalis sa harapan nito.

He is no longer the rence nakilala ko at kapatid ko, nagbago siya nalulung sa inomin at minsan di ka niya nakikilala dahil sa alak at bawal na gamot.

My kuya's life was in missirable, kita mo yon sa bawat araw na dadaan, lasing, galit parati at minsan bigla nalang iiyak.

Ginusto naming iparehab siya, pero inisip namin na kailngan niya lang talaga ng attention.

Days and months pass, unti unti siyang nagbabago, minsan nalang umiinom at minsan ngumingiti narin siya.

Kuya was able to communicate us properly, unti unti na siyang naging okay at hanggang sa bumalik siya sa dati nitong gawain.

Naging masaya kami, para sa kanya lalo pat nakaya nitong bumangon para sa sarili.

Pero sa lahat ng balitang darating sa buhay namin at sa buhay ni kuya ay yon pang masakit at magwasak sa pagbangon nito.

After a year of misserable, we discovered that kuya diagnosed of stage four brain canser.

Kaya pala bigla itong nanghihina at unting lumabo ang mga paningin.

Mas dumagdag ang ginawa nitong pagpapabaya sa sarili.

Kuya show to us na hindi dapat kami malungkot, despite of what happened to him.

Gusto niya masaya kami, At isiping walang ganoong balita na dumating sa amin.

Sinunod namin siya, kahit masakit ay ginawa namin ang kagustohan nito.

Pero minsan hindi mo maiwasang maluha dahil sa nakikita mo ang paginda nito sakit.

Unting-unti bumagsak ang katawan nito, dahil sa wala itong ganang kumain at nahihirapan nading gumalaw At makakita dahil sa naapiktuhan ng canser ang parte ng kanyang utak ang balanse at paningin nito.

Ayaw nitong magpakchemo at magpaopera, dahil sa sawa na daw ito sa buhay niya.

Gustohin man ng mama at tiyo na pa operahan si kuya at ayaw namin nito at baka daw mas lumala ang lagay niya dahil nasa utak ang tumor.

Kuya was happy of what happened to him, he looks okay kahit payat at kita mo na may iniinda itong sakit.

Minsan pa nga sinabi nitong

Nais na niyang magpahinga, at don yong time na puro hagolhol sa kakaiyak ang maririnig mo sa kwarto lalo na si mama.

Subalit mas nagpagulo sa aming isipan ang sabihin nitong Hindi ipaalam ang kalagayan niya kay Mob, dahil sa hindi niya gusto malaman nito, kung di ayaw niya itong bumalik dahil sa naawa ito sa kanya lalo pa't masaya na ito kay junoh.

Makikita mo sa mukha nito ang kasiyahan, Kuya was happy that time ng sabihin niyang ayaw niya ng  awa mula kay mob, kahit may tumotulong luha sa mukha nito ay kita mo parin ang saya.

Matapos ang mahabang pahirap, kusa na rin si kuya bumitaw na ngumingiti at na para bang masaya na ito sa buhay niya.

Prisley was there at rinispito niya ang desisyon ni kuya na wag ipa alam kay mob sa una, pero nang namatay si kuya ay di niya na kayang sabihin ito kay mob.

Pero walang mob na dumating, dahil sa ayaw daw nitong makita ang rence na nakahimlay, dahil sa di nito tanggap na wala na si kuya, baka naglalaro lang daw kami. Pero bakas sa boses nito ang iyak at hagolhol sa tawag lalo pat si mama din ang nagsabi.

Hindi siya dumating ng lamay ni kuya pero dumating ito ng libing na. kita ko sa mga tao ang lungkot at bigat lalo pat naging masayahing tao at mabait si kuya.