Chapter 10: Exposed

Qien Zxie Callahan

I begin thinking about what are the things that I can do to escape this sh*t. My body can't move, maybe I have some extra gadgets here that can remove these well-tied ropes around my body. Hmm.

Piniga 'ko nang piniga ang utak 'ko para lamang maka-isip ng gamit na pwede 'kong gamitin para matanggal na ang pagkakatali sa kin. Thinking was quite harder than I thought it could ever be. I can't see anything---just the shady color of the room where I am in.

Aha!

I quickly move my right hand to remove it from the rope---placed near my abdomen. After doing such hurtful moves, my right hand was finally free. After that, the first thing I did was to check if my multi-functional watch is still in good condition.

Nilapit 'ko ang aking kanang kamay sa aking labi at nagsalita. "Agent 022 on the line,"

"Wrong Military password,"

"F*ck," I cursed after realizing that I actually put a password to open the Multi-functional watch. Stupid, Agent. I should not have done that without any necessary reason.

So here we go again---think and think and think and think. Bakit 'ko pa kasi nilagyan 'yon ng password? Minsan 'ko lang naman 'yon gamitin since hindi naman gaano kahirap 'yung mga next mission na napagdaanan 'ko before. But there's an image inside my mind popped up as I ask my self why did I put that freaking password.

That was... My name!

Agad 'kong inalala ang listahan ng military alphabet---gaya ng ng sinabi ng multi-functional watch na 'to, I need to enter a military code for me to use it. hmm. Ano nga ulit 'yung equivalent ng letter L sa military alphabet? Ligo? Laid? Llama? Ah! Lima!

"Charlie, Alfa, Lima, and Alpha." mahinang bulong 'ko dahil baka may makarinig sa akin. Mahirap na, baka marami pala ang bilang ng mga kalaban 'ko. I will be outnumbered by them, I shook my head after thinking about being outnumbered. Nevertheless, I can fight against them by myself, having someone to fight with just bring me excess baggage. They can't help me, because they can be your weakness.

As I whispered the code, my watch suddenly brighten up. There was a holographic image appeared, showing what are the things that this watch can do. hmm. I scrolled down the list of featured capabilities and look for a flashlight. After seeing the word flashlight, I immediately turned it on and look around the room.

I gasp after seeing the whole room, this was totally a prison-like room, or maybe a real prison. Seeing the minimal space of the entire room and the style of the one and only door---a prison-styled door consisting of a solid metal door and a two small hole---the one is in the upper part meanwhile, the other one is on the lower part of the door.

Isang malalim na buntong hininga ang aking pinakawalan, Isang bote ng plastic spray bottle, at isang bote ng natapon na may tatak na "Hydrogen Peroxide", at isang clear sealer na nakabukas, pati na rin ang isang lumang upuan sa tabi nito.

Hay. Ano namang magagamit 'ko rito para makatakas? All of those stuffs are useless! I don't even know what was the use of it. agh.

Naputol ang aking pag-iisip ng biglang dumagundong ang sunod-sunod na paghampas ng metal. Agad 'ko namang pinindot ang isa sa mga button sa suot 'kong electric-themed headband. Agad namang nagsimulang umandar ang dalawa sa mga parte ng headband at saka tumapat sa magkabila 'kong t'enga.

Relief. That was the thing I felt after activating the silencer button. Buti na lang talaga at meron akong ganitong gadget. This band helps me adjust my 5-or more senses. Like what I have did, I made my hearing sense to cool down due to that consecutive loud noises outside.

Naramdaman 'kong papunta ang mga yapak ng paa papunta sa kwarto kung saan ako naroroo, kaya agad 'kong binalikan ang espasyo kung saan akl nakatali kanina at saka ipinatong ang mga naputol na lubid kanina sa katawan 'ko-para na rin hindi nila mapansin na nakatakas na ako, baka masayang lang ang plano 'kong pagtakas kung medyo tatanga-tanga akong mag-isip.

Pinikit 'ko ang aking mata at pinakiramdaman ang bawat yapak ng paang naglalakad sa labas ng kwartong kinapapalooban 'ko.

Nanatili lamang ako sa ganong posisyon hanggang sa mapakaramdaman 'kong tumigil na ang mga yapak ng paa sa tapat ng pintuan dito. Hindi ko na lang din ibinukas ulit ang aking mga mata, at hinintay na makapasok o may ibigay ang taong nasa tapat ng pintuan.

Ilang sandali pa ay nakarinig ako ng tunog ng pagtama ng mga susi. Everything's going just on what was my plan. I smiled.

As the door opened, I just stay on what was my position a while ago-laid down the floor with a fully closed eyes- and wait for the right timing

The person who just entered the room went on my place and stop right after where I was.

"Such a beautiful creature." A low-toned voice said. In that way, I already know what will be the outcome of the plan I made.

I never let him hold me for a long period of time. Agad 'kong hinawakan ang kaniyang kanang kamay at saka mabilis na kumilos at tumalon mula sa kinahihigaan 'ko papunta sa kaniyang likod.

Nang makarating ako sa kaniyang likuran ay hinablot 'ko ang kaliwang kamay niya.

"f*ck," I hissed.

Nabitawan 'ko ang kaniyang kamay matapos lumabas ang mga matutulis na tusok mula sa kaniyang suot na bracelet.

Isang ngisi naman ang nakita 'kong sumilay sa labi ng long hair na lalake. Disgusting. Napangiwi ako ng nagsimula ng umepekto ang hapdi ng mga sugat.

"Humans... stupid, as always." Napawi ang hapdi na aking nadarama saka siya binigyan ng isang nakakamatay na tingin.

Bigla naman akong napa-atras ng makita'yon. He was a robot-more likely, a half robotand a half Human. Sa Kalahati ng kaniyang mukha o ang human-face nito makikita ang isang patagilid na pilat sa mukha. At ang kabilang parte naman ng kaniyang mukha makikita ang isang artipisyal na isang mata, kalahating ilong, at tenga. Namangha naman ako ng makita 'ko ang parte ng kaniyang robot-face kung saan nakadikit ang mga itim na buhok na para bang tunay ito. Amazing.

Huh? What was thag compliment for? Stupid, self! I shouldn't compliment my enemy.

"seems like you are also stupid, am I right?" Ngumiti ako ng matalim at saka itinuro ang kaniyang human-face.

"Half stupid," ani naman niya.

"Is that a joke?" Taas kilay 'kong tanong dito.

"My brain's better than any other else."

"So? Do I need to be scared or to be amazed?" gatong 'ko sa kaniya. Tss. Hindi por que iba ang utak na mayron siya, ay matalino na, baka naman nagsisinungaling lang 'tong lalakeng 'to? Arg.

Hindi na sumagot pa ang lalake bagkus, inilagay niya ang kaniyang kamay sa likuran na tila may kinukuhang gamit doon.

Shoot! Tama nga ang hinala 'ko, he took his weapon, a baseball bat filled with barb wires and... Blood!

"Meet Jynx, my apprentice." Dahan-dahan itong naglakad papunta sa sa aking direksyon, agad naman akong tumalima at dahan-dahang umatras.

Fudge. Thing's going on the wrong way. It's not my plan to have a catfight with this sh*t!

This man gives me a pain in the ass. I can't think any other way because of the blood tirring down from my wounds. Arg.

"Scared now, little kitten?" He teased with a half smile.

"And why would I?" I stated, trying to make him thinks that I am half-scared, still walking through the opposite direction.

"Because you ain't got any weapon! Stupid!" And now, he's getting angrier as he was. I smirked after realizing that thing.

Nang marating ko na ang dulo, napa-tigil ako at saka napatingin sa aking baba ng aking likuran. Do'n 'ko nakita ang butilya ng hydrogen peroxide at katabi naman nito ang isang clear metal sealer.

wait! I remember something that I can use of this two! Ang alam 'ko, itong dalawa ang ilan sa mga kemikal na ginagamit para magkaroon ng kalawang ang isang bakal sa loob lamang ng lima hanggang sampung minuto.

Right! I should have think of that before!

Nang dalawang metro na lamang ang layo niya mula sa akin, agad akong umupo at pasimpleng kinuha ang dalawang 'yon.

"Want to beg for your life?" He asked. Akala siguro nito, luluhod ako. In his dreams! I'll never do that, and I'm jot stupid to do that thing!

Isang metro na lamang ang layo niya mula sa akin, inihanda niya na ang kaniyang pamalo at saka muli siyang nagsalita. Ang daldal naman nito!

"Maybe you need to die earlier no-"

"Wait!" I shouted and that made him stopped on track. "Before you'll do it, can I ask something?"

"You alread did."

"I mean, a new one. Now, can I ask you?" Balik 'ko rito.

"What is it? Make it fast." Tugon naman niya at saka ibinaba muna ang kaniyang pamalo na si Jynx.

"Why do you want to kill me? As far as I remember, I never did something bad to you. So why?" Dire-diretso 'kong tanong sa kaniya.

"Because you are here-in Metropolitant City, and this city is one of our territory. We, need to protect all of our projects as well as our territories for the other people not to know about it." He explained to me. Agad naman akong naka-isip ng isa pang tanong.

"Projects? What do you mean by that?"

"Hmm. Seems like you're asking too much." Agad namanG nanginig ang tuhod 'ko sa sinabi niya. Not now. I need to know all the things first.

"But I'll kill you later, anyway. So Let me explain it first to you." Naka-hinga naman ako ng maluwag at para bang mabunutan ng tinik dahil sa sinabi nito.

"We are the Foxtrox Organization, and our only vision is to make a new world, and we are the only one who can rule." He started.

"Humans and citizens here on Planet Arbanil tend to do such disappointment things, toxicity, plasticity amd other issues that made us build the F. Organization." Dagdag pa niya.

"Masyado ng pullted ang mundo, kaya naisipan naming gumawa ng bago. Mundo kung saan kami ang masusunod, kami ang kokontrol, at kami ang mamumuno. We will prove to the whole world, that we can make a world of perfections where everything's okay." pagtatapos niya. Tumango na lamang ako sa kaniya at saka hindi na nagtanong pa.

May point naman ang sinabi niya, pero hindi niya ba kayang tanggapin na wala naman talagamg perpekto sa mundo? Yes he's correct about the cruelty of humans, but the thought of making a world full of perfection? In his dreams!

"I think, I should end your life now!" Sigaw niya at saka akmang ihahampas na ang kaniyang pamalo sa akin. Mabilis naman akong umalis sa aking pwesto at saka pumunta sa kaniyang likuran.

Agad 'kong nilagyan ng hydrogen peroxide at clear metal sealer ang kaniyang robotic-part. Gawa sa metal ang mga robot dahil sila ay good insulator ng kuryente. Kaya sigurado ako na kakalawangin ang parte niyang 'yon.

Lumayo ako at pumunta sa kabilang parte ng kwarto saka naghanap ng bagay na maari 'kong gamiting panlaban sa higanteng 'to. Kailangan 'ko ng matibay at magandang klase na armas. Hindi naman ako maka-labas dahil naka-kandado ang pintuan.

Arg. Matalino nga pala 'to! I should not minimize this type of man. Mukhang pinag isipan niya talaga ang mga bagay na pwede 'kong gawin bago siya pumasok dito.

"Running again?" Tanong niya habang naka-taas ang kaliwang kilay nito.

"I'm just taking care of myself, stupid!" Singhal 'ko. Bigla namang umusok ang kaniyang ilong at nalukot ang kaniyang noo. Looks like he's getting angrier than before. Ha! Ha!

"You shouldn't called me like that!" Malakas na sigaw niya at saka tumakbo ito papunta sa aking direksyon habang naka-taas ang kaniyang pamalo.

Naghanap ako ng opening na pwede 'kong daan para maka-takas mula sa kaniya. Hindi ako pwedeng mamatay! I need to accomplish this mission first.

Inikot 'ko ang aking mga mata hanggang sa makita 'ko ang naka bukas na pagitan ng kaniyang dalawang mga paa. Pwede akong magpadulas sa sahig at dumaan do'n! Maybe it is one of his mistakes while trying to kill me.

Isa at kalahating metro na lamang ang pagitan namin kaya mabilis akong nagpadulas sa sahig papunta sa opening ng kaniyang mga paa.

Nang maka-lagpas ako ay sumunod din ang tunog ng isang malakas na pagka-wasak. Lumingon naman ako at doon nakita ang wasak na upuan at nagkalat na debris nito.

Hindi agad ako naka-recover at hindi 'ko namalayang hawak niya na pala ako. Nakalagay ako sa kaniyang likutan at ang mga paa 'ko ay nasa kabilang kamay niya.

"Trying to escape huh?"

"F*ck you!" I hissed at sinubukang tanggaling ang dalawa 'kong kamay na hawak-hawak niya.

"You won't escape anymore!" kumuha siya ng tali sa kaniyang bulsa at saka mahigpit na tinali ang aking mga kamay. Ibinalibag niya ako sa isang sulok.

Napa-pikitna lamang ako dahil sa sakit ng aking likuran. Fudge. I'm not used to physical pain!

Dahan-dahan itong lumapit sa akin at akmang hahampasin ulit ako. "Good bye!"

Pumikit na lamang ako at saka naghintay na tumama ang kaniyang pamalo sa akin. Kung mamatay na talaga ako ngayon, sana napasalamatan 'ko ang mga team mates 'ko kahit na wala pa silang nagagawang mabuti sakin. Sana pala, nakahingi ako ng patawad-

Wait, bakit parang tagal naman atang tumama ng baseball bat na 'yon? I should be hit by now. so why?

Dahan-dahan 'kong iminulat ang aking mga mata. Nang makapag adjust na ang vision 'ko ay nagulat ako sa aking nakita.

To be continued...