Prologue

He knows that his heart is not for falling in love, nor she does not believe that she could fall for him. It was just a typical assignment or even a particular mission to accomplish. Indeed, it was supposed to be objective but it ended up subjective.

"Kapag lumingon ka, akin ka." Iyon ang nasa utak ni Esaac habang nakatitig sa isang magandang dilag na nakasuot ng salamin sa mata.

He definitely attended a boring party of a celebrant who just turned 18 tonight. He never liked gatherings like this since he is not outgoing. He does not even love to mingle with anyone. Maybe VESTIGE is the group of friends that he always want to go with.

Patuloy pa rin ang pagtitig niya sa dalagang may kaarawan ngayon. Simple subalit elegante kung maituturing ang dilag. Sa kabila ng maamo nitong mukha, walang gustong lumapit sa kaniya, walang gustong makipag-usap.

It is her birthday and she is supposed to be happy but she looks the complete opposite of it. Melancholy can be noticed through her eyes. The way she observes her surroundings, desolation could be reflected.

"Ayaw ko ng kaibigan," she thought as she drank the liquor from her glass.

Maybe it is really her. She never wanted friends. She never had real friends. All of what she had before, they were all gone that is why she was left having herself, only herself. She is not an introvert rather she is the kind of person allergic to interactions. She loves to be alone.

Tuluyan niyang nilagok ang natitirang inumin sa kaniyang baso. Sa unang tingin, hindi niya naman talaga alam kung anong lasa niyon pero nahihikayat na lamang siya sa itsura nito.

She looked towards the man's place. He raised his glass on her then smiled. She rolled her eyes and tried finding another side to look at. "Weirdo," she thought.

Makailang minuto pa ang lumipas at patuloy siyang nabagabag sa mga tingin ng lalaki. Palinga-linga siya sa pwesto nito at patuloy niyang nakikita ang mga mata nitong nakatitig sa kaniya. She felt strange about his stare. Nakakatakot nga namang makapansin ng taong nakatingin lang sayo lalo na't estranghero pa.

He may look gorgeous but he stares like a weirdo. Unti-unti na siyang kinikilabutan habang hindi pa rin maalis ang tingin nito sa kaniya. She could see him on her peripheral view and indeed, he looks so creepy.

Dahil sa pangangatog at panlalambot, tumapon sa kaniya ang inuming hawak. Tuluyan nang nabaling ang atensiyon niya sa nabasang kasuotan. Agad niya itong pinunasan at ilang sandali pa, lumingon muli siya sa kinaroroonan ng lalaki subalit wala na ito doon. Kinabahan siyang bigla dahil nawala sa paningin niya ang lalaki.

"Here." Napaigtad siya sa gulat nang biglang lumitaw sa harap niya ang isang panyo. Tinignan niya ang may hawak nito at doon niya napagtanto na ito ang lalaking nakatingin sa kaniya kanina. Nakakatakot mang isipin subalit nandiyan na siya sa puntong iyan na pinili niyang harapin.

"Don't move," she ordered. Hindi nga gumalaw sa puwesto niya ang binata. Tila ba naestatwa ito sa kinaroroonan niya. "Damn it!" she exclaimed.

Napataas ng kamay ang lalaki habang hawak pa ang panyo. Napakunot naman ang noo ng dalaga sa kaniya. Nagpapalagayan kung anong magiging sunod na hakbang, nagtama ang mata nilang dalawa. Agad na sinimangutan ng dalaga ang binata.

"What? You told me not to move," he said with a shock on his eyes. "Look, I am offering you this handkerchief for that wetted gown of yours. To refuse is an insult so get it."

Wala na lang siyang nagawa kundi tanggapin ito. "Salamat." She was not in a good mood. Hindi matatapos sa isang salamat ang paghuhumarentado niya. "But you don't have to lend me some kind of cheap clothe to wipe off my wet thousand worth dress," mataray niyang dagdag.

Nagtitigan pa sila ng matagal hanggang sumuko na ang isa. "Fine, okay!" He raised his hands up high. "You're forgiven."

Agad niyang nilingon nang may pagkainis ang lalaki. "Did I ask for your forgiveness?" tanong niya rito na para bang may hinanakit. Sasagot sana siya kay Charity subalit agad siyang pinutol ng dalaga. "And why do you have to forgive me in the first place?"

Tinatantiya pa niya ang babae kung muling magsasalita. Mukha siyang nang-aasar subalit hindi mawari. "Okay na?" He jokingly asked. "Can I talk now?" She signaled her hand permitting him to talk but definitely, she would not listen. "First, you just insulted me by not accepting this handkerchief of mine. Then, now, you're not listening to me," anang lalaki.

"Yeah, whatever."

Tumayo siya at naglakad papalayo rito. Agad siyang naghanap ng ibang pwesto sa loob ng bahay nila nang hindi siya makita ng kahit sino. Ayaw niya talaga ng magarbong kaganapan para sa pagdiriwang ng kaniyang kaarawan. Mas gusto pa niyang magkulong na lang sa kwarto at gawin ang mga hilig niyang gawin.

Watching the stars above, Charity found freedom and tranquility. She wishes to become who she wants to be someday. She wishes to help herself accomplish her dreams. She wishes to find her mission and release the binding chains on her feet.

Sa gitna ng pagmumuni-muni, biglang tumunog ang yero at laking gulat niya na lang nang lumitaw sa harap niya ang binata kanina. Hindi niya inaasahang matatagpuan siya nito sa bubong ng kanilang bahay. Halos madulas na lang siya pababa sa bubong nila nang hinarap siya nito.

"You know what, baka mahulog ka." Tila isang pasaring o parinig ang mga sinabi niya sa dalaga. "Come near me and feel safe."

Nadulas ng bahagya si Charity dahil sa suot niyang sapatos na may takong. " Oh my! You almost made me fall," anang dalaga.

Agad siyang inalalayan ng binata upang makatayo ng mabuti. "I hope so," bulong ng binata sa sarili.

Nakuha ng mahinang tunog ng bulong ng binata ang atensyon ni Charity. "What did you just say?" She asked for confirmation.

In return, he just smiled and enjoyed the gorgeous view of Charity's face. The sparkle in their eyes overpowered the darkness that surrounds them. Biglang bumigat ang paghinga ni Charity dahil sa nangyayari.

Hanggang sa ilang segundo ang lumipas, "Ma'am Charity, tawag ho kayo ng inyong Daddy," tawag ng isang kasam-bahay nila.

Bumalik sa wisyo sina Charity mula sa isang maikling pananaginip ng gising. "Manang, bakit daw po?" Charity asked.

"May naghahanap daw po sa inyo. Ms. Red ang pangalan."

"Ah, sige po, susunod na."

Muling nabaling ang tingin ng dalaga sa binata dahil sa bigat ng pagtitig nito sa kaniya. Ngumiti ang binata at siya namang biglang iwas ng tingin ng dalaga sa kaniya.

There, Esaac was left alone, watching the lady with eye glasses as she went away from him. He smiled with contentment and started creating dreams with her in his mind.