Chapter 81: Maybe

They didn't tried to ask me about what had happened two days ago. Ngunit ramdam ko ang kilos nila na para bang gusto nilang magtanong subalit nagdadalawang isip sila. I don't know. Iniisip siguro ang nararamdaman ko o ewan. Iyon ang nararamdaman ko sa ngayon. Maybe!. Maybe not!. Di ko alam. Mahirap paniwalaan ang bagay na wala pang kasiguraduhan.

"Nak.." after our dinner. Kumatok si mama sa aking silid. Andun ako sa may nook. Nagbabasa ng libro. Tumayo ako't pinagbuksan sya.

"Bakit po ma?.." binaba ko ang hawak na libro bago ako sumunod sa pag-upo nya sa inuupuan ko kanina. Tabi mismo ng bintana ito. Kung saan sa gabi ay puno nang mga bituin ang kalangitan na matatanaw mula rito.

"Kamusta ka?.. ayos ka lang ba?.." she said while caressing my not so long curly hair.

Pinagdikit ko ang aking labi kasabay nang pagtango. "Bumalik daddy mo kanina.."

"Ayoko po syang kausapin.." nag-iwas ako ng tingin sa kanya. Ayokong malaman nya ang nasa isip ko. Bumagal ang paghaplos nya sa buhok ko at dinungaw ang aking mukha.

"But he is still your daddy anak.."

I know!. Ang tanong. Anak pa kaya ang turing nya sakin?. That's my biggest point. Lalo na ngayong hindi pala sya ang biological father ko. Who knows diba?.

"I'm sorry ma pero ayoko po talaga.. hindi ko po kaya.. baka masaktan ko lang po sya kapag nakaharap ko pa sya ulit.." maybe soon when everything is right. Not today but on the day when time is perfect.

Hindi na nya ulit pinilit pa ang kausapin ko si daddy. But she said na iyon raw ang kagustuhan ni mommy after she left me. Gusto nyang magkasama ulit kami ni daddy kahit wala na sya. What's her point?. Ayaw nya ba ako rito?. I thought gusto na nya akong mag-aral dito sa Antipolo?. I'm damn confused! Ano ba talaga?.

"Mama.." it's my time to speak up. Gusto kong malaman kung papayagan nya ba akong mamuhay nang mag-isa o hinde. Para alam ko ang gagawin.

"Hmm.."

"May sinabi po sakin si papa.."

"About what?.." now. She's attentive again. Hinawakan ang braso ko. Hinaplos iyon dahilan para magsitayuan ang mga balahibo ko sa buong katawan. Kinilabutan ako.

"Gusto ko po sanang sa Cagayan mag-aral ng college.." direkta kong sabi. Ano pang saysay kung magpaliguy ligoy pa ako kung iyon naman ang punto ko diba?.

Hind sya gumalaw. Nahinto rin ang paghaplos nya sa aking braso. Tapos tumitig na sa mukha ko. Nailang ako kaya nagbaba ako ng tingin. Duon binasa ang labi bago nagpatuloy. "Kaya ko naman po ang sarili ko.." wala pa man syang sinasabi ay inunahan ko na sya. "Mabilis lang naman po ang apat na taon Ma.."

"Bakit ayaw mo rito anak?.." sa dami nang sinabi ko. isang tanong pa ang isinagot nya.

"Ma, hindi sa ayaw ko po.. but I'm used to stay there po.." nahihiya kong sambit. Sa baba muli tumingin. I don't even know what's she's thinking right now about me, pero bahala na. Basta nasabi ko ang gusto ko. Sana payagan!.

"Ayaw mo ba kaming kasama?.." napaangat ako ng tingin sa kanya tapos umiling nang mabilis. "Then why you don't want to stay with us?. marami namang school dito for pre med?. why there?.."

Because I want to live my own life. I want to be independent. Itinago ko na lamang ang bagay na iyon sa aking isip. Unti unti na rin kasing nagsasalubong ang dalawa nyang kilay. Hudyat na di na nya nagugustuhan pa ang opinyon ko.

"We'll talk about this with your Papa tommorow.." iyon lamang at tumayo na sya. Humalik sa noo ko bago nagpaalam para sa pagtulog.

I'm thorn between doing what I really want than doing what is right for everyone.

Gusto kong maging independent para makilala ko pa ng husto ang aking sarili. To be a good one. For the betterment of the future. But what should I do?. Choose to live alone but not lonely or to be lonely but not alone?

Sa dami nang inisip ko. Hindi ko na itinuloy pa ang pagbabasa. Walang pumapasok sa utak ko kanina pa. I need to atleast breathe and take a break sa lahat ng nangyayari ngayon. Kinapa ko ang cellphone ko sa may side table saka inopen ang Instagram app. My way of diversion from all my problems.

I sat down to my favorite spot. Still on the nook book sofa while scrolling down every picture that was posted. Namamangha ako sa mga lugar na puno nang likas na kalikasan. Napapamaang ako. Kulang nalang talaga ay liparin ko ang bawat lugar na nakikita sa kagandahan nila. Kagubatan. Karagatan. Kabundukan. Kapatagan. Lahat nang bagay na nagbibigay sakin ng relaxation ay kinababaliwan ko.

But one video got my attention. Maingay ang hiyawan ng mga tao. Maging ng background music nila. Medyo madilim rin ang paligid. Nagsasayawan sila sa isang bar habang hawak ang wine glass sa kamay. Isang babae at lalaki ang nasa gitna ng kumpulan ng mga taong di matigil sa kantyawan. Mukhang nagsisiyahan sila. Parang may kailangang icelebrate. Baka nga! Sila? Nang babae at lalaki?. Gosh! Biglang sumakit ang dibdib ko sa naiisip. Lalo pang sumikip ang daloy ng hangin dahil sa nakikita. Hawak ni lalaki ang baywang ni babae habang nakakawit naman sa batok ni lalaki ang kamay ni babae. Nagtatawanan sila na para bang nagsasaya sa di ko alam na dahilan.

Sa paninitig at pag-ulit ulit ko ng video ay isang luha ang tumakas sa kaliwa kong mata. Hindi ko man lang iyon naramdaman. Saka ko lang nalaman nang pumatak iyon sa screen ng aking cellphone. Sa mismong kamay ni Lance na nasa baywang nang magandang babae. Balingkitan ito at kapuri puri nga talaga ang ganda.

Ito ba?. Kaya ba, malimit syang tumawag sakin ngayon?. Marami pa naman akong gustong sabihin sa kanya. Sya lang ang tanging taong napagsasabihan ko ng lahat tapos ngayon?. What the hell!... May pinagkakaabalahan na pala syang iba?. Mas maganda pa sa akin?. Babaeng nababagay sa isang Lance Eugenio?. Damn it! DAMN IT!!

Mapait akong ngumiti. Totoo ba ito o nananaginip lang ako?. Maybe!

Sa gulo ng aking isip. Naghalo halo lahat ng emosyon. Di ko na napigilan pa ang aking mga daliring magkumento. Gaya ng karamihan sa comment section. Ganun rin ang isinulat ko. "Wow! Congrats!.." tears rolled down on my cheeks like a broken river dam.

I don't know what to say. Iyon na ang pinamadaling sabihin sa lahat.

Congrats is my way of letting him go.. without him knowing it!