Chapter 43: WHOA!

I talked to Lance and thanked him for everything he did. Maging si kuya Ryle ay di mapigilang yakapin sya. "Thanks bro. We need to go. See you. Ingat. " tinapik pa nya ito sa balikat bago ako inakbayan. Gusto ko pa sana syang yakapin at kausapin subalit akay na ako ni kuya. Kaya tinanguan at nginitian ko nalang sya. Ilang minuto pa muna bago sya umalis. Sinilip ko sa bintana ng kami'y pumasok na.

"Go upstairs. Talk to them.." utos agad ni kuya. Pinapanood ako sa pagsilip sa labas.

"Pero.." duda pa rin ako hanggang ngayon. Di malaman kung ano nga ba dapat ang gawin. Ang kausapin nga ba sila o hinde?. Nalilito talaga ako.

"Okay. Let's go.."

"Hija.." halos sabay na sinabi iyon nina tita at kuya Ryle. Pasensya. I'm not used to call her mama. Hindi sa ayaw ko. Sadyang hindi pa ako sanay. Siguro sa tamang panahon. Iyon din. Takdang panahon.

"Joyce.." kalaunan. SI Tito rin ang dumulog sa amin. They glared at kuya at tinanguan ito. "Tawagin mo si tita mo sa taas and Rozen too. We'll clear this all out. " mabilis gumalaw si kuya at umakyat. Maya maya. Nag-unahan sila mommy na bumaba kasama ang kambal.

Nasa sala na kami. Inakay nila ako kanina dahil hanggang ngayon. Nanghihina pa rin ako.

Pinaupo nila ako sa gitna ng mahabang upuan. Tapos tinuro ni tito ang dalawang anak nya na lalaki na maupo sa magkabila kong tabi. They obeyed him diligently. Tapos he sat on the single sofa beside kuya Rozen. Doon rin nakatayo si tita sa tabi nya. Akbay sya. Sa kabila naman. Dahan dahang umupo si mommy. Sa gilid kung saan nakapwesto si kuya Ryle. I wanted to cry on her shoulders but my knees are too weak. They trembled in nervousness. And lastly, lumabas si Denise na mugtong mugto ang mata. Agad dumapo iyon sa akin nang tulungan syang paupuin ni tita sa isang upuan. Sa tabi nila ni tito. Ngayon. Pinagigitnaan na nila ito.

Defeaning silence, kept us.

Walang nangahas nagsalita o nagtanong. Lahat napipi bigla. Mga mukhang maraming gustong sabihin pero walang lakas maghayag ng kanilang mga damdamin sa harap ng mga taong nag-uumapaw ng iba't ibang emosyon ngayon. Maging ako. Ramdam ko ang pag-urong ng aking dila dahilan para hidni ako makapagsalita.

Then finally, tito cleared his throat. Duon din bahagyang nabunutan ng tinik ang mga kasama ko.

"Joyce.." umpisa na nya ngayon. I titled my head up high to face him. I saw mixed emotions there.

"Po?.." gusto ko iyon sabihin ng buo at may kumpyansa subalit binigo ako netong lalamunan ko. Pumiyok na para bang hindi iyon dapat ang sabihin ko.

Maraming tumatakbo sa isipan ko ngunit bigo akong ilabas ang mga iyon. Maghihintay nalang ako ng tamang tanong para doon.

"First of all.." napipiyok na ani tito. Napalunok ako. Naramdaman ko rin ang pagtapik ng isa saking katabi. I don't know who he is. "We're your biological parents.." kumpirmado nya.

Mabagal ko iyong naproseso. Minuto ang lumipas bago ko nakuha ang kanyang sinabi. Biological?. Oh ho! Totoo nga! They are my parents, too.

Hindi ako tumango o umiling. I want to take all what he's trying to say here. Para isahan lang ang ganitong magulong isip ko.

"Hindi ka namin pinamigay ng basta nalang.." huminga sya ng malalim. Pinag-iisipan ang susunod nyang sasabihin. "We really don't want you to leave us but, we need to.. we have to.." hirap nyang paliwanag. "Sorry.." habol nya pang sabi ngunit pabulong nalang.

"They have to, because I begged them.." mommy interrupted. I sigh and look at her. Nagbaba sya ng tingin ng magtama kalaunan ang aming mga mata. "Hiniling kong magkaroon noon ng anak. After our marriage with your daddy.." hindi nya pa mabigkas ang huling salitang binanggit. Ang sakit lang pakinggan na humantong nga sa ganito ang lahat. "We tried to have our own children.. but I failed..." Hindi ko ito alam. Wala syang kinukwneto sakin na ganito. Damn!. Bakit di nya sinabi noon pa?. Bakit?. Anong ibig sabihin nya sa 'failed'?

No one tried again to speak. Walang nagbigay ng opinyon o kahit na ano. Tahimik ang lahat. Tanging ang impit na iyak lang ni mommy ang naririnig ko. Oh gosh!. Mahina kong bulong. Tumayo ako pero she stopped me using her palm. Not wanting to go near her. Pagod na naman akong umupo. My two kuya's caressed my back. Sumisindi na ang init sa gilid na aking mata.

"I always asked an apologies to your daddy because I can't afford to give him of his offsprings.." umiiyak na sya. "I'm a barren wife anak. " she's sobbing now. Damn!. Bakit di ko alam?. Kung ganun pala iyon. E di sana, di na ako nagtatanong pa ng ganito. Ayoko syang saktan eh. She's still my mommy.

"Mommy.." di ko na rin mapigilan ang humikbi para sa kanya.

She continued kahit na panay na ang kanyang hikbi. "Kaya ko hiniling sa kapatid ko at sa mapagmahal nyang asawa ang isa sa inyo ng kakambal mo.."

Whoa!!!

What!

Kakambal mo?

Like seriously?!!

"What!?.." si Denise ito. Hindi rin naniniwala sa narinig. Tinitigan lamang sya ni mommy bago tinanguan.

Denise then, looked at our/ my biological parents. Asking what's going on. I don't know what to say.

"Amazing!.."

"That's cool.." dinig kong bulong nina kuya Rozen at Ryle.

"I thanked them so much kasi, binigay ka nila sa akin, sa amin.. ng walang kapalit anak.." mommy looked at me with tears flowing in her eyes. Agad akong tumayo. Di na nag-isip. Nilapitan sya't niyakap ng mahigpit. Bagay na kanina ko pa gustong gawin at ibigay sa kanya.

No matter what. I still love her. And my daddy.

"Mommy.." subsob ang ulo ko sa balikat nyang puno ng buhok nya. Sabog ang luha ko saking mata. I cried like a dam who then exploded due to unending rainfalls.

"Walang may kasalanan dito.. kundi ako lang.."

"Mommy, no.." pigil ko sa kanya. Tama naman syang walang may kasalanan, minus the word of her own. Wala syang kasalanan. Di nya naman choice ang hindi magkaroon ng mga anak. Hindi nya iyon ginusto o kahit na sino ay hindi gugustuhin ang bagay na iyon. It's just that she's with it and she has no other choice but to adopt. "I adopted you to.. to save our wrecking marriage.."

I didn't know!! Mommy!

"Ma, totoo ba to?. Come on?.." si Denise. Tumayo sa gitna nila tita. Namaywang at hindi maipinta ang mukha. "Naguguluhan na ako!.." reklamo pa nya.

"Anak.. calm down please.." tito talked to her. She calmed down but still waiting for their answers. Me too. I need the confirmation from them.

"Identical twins.. Your kuya's and you, both of you.." si tito pa rin. Sabay turo nya sa amin matapos ang dalawang naunang anak.

"What the hell!!.." mura ni Denise. I don't know. Ramdam ko ang pagkayamot at pagkauyam nya sa nalaman. I wonder why.

What the heck!

Kailan ito matatapos?