The Letter

Pagkabigay ng sulat sa kapatid ay lumabas na si Angel ng silid ni Alex. Dahan-dahan niyang isinara ang pintuan, pero imbes na maglakad palayo ay sumandal siya dito.

Isang buntong-hininga ang pinakawalan niya.

"Please, Dear God, please po. Sana magkaayos na silang dalawa," bulong niya.

Ilang segundo din siyang nanatili sa ganoong pwesto bago naisipang umalis na at pumasok sa sariling silid.

Samantala, ilang sandali ding tinitigan lamang ni Alex ang puting sobreng ibinigay ng kanyang ate. Nagtatalo ang kanyang damdamin kung babasahin nga ba niya ito, o hindi. Sa huli ay naisipan niyang huwag na lang.

Walang anumang inihagis niya ito sa may study table niya. Tsaka siya humiga sa kama patalikod sa nasabing sulat.

Pumikit siya at pinilit mag-isip ng ibang bagay. Pero kahit anong gawin niya ay hindi niya maiwasang maisip ang sulat na nasa pink niyang mesa. Naiinis siyang napabangon. Napatingin siya sa sulat, at ilang saglit pa'y kinuha na rin niya ito.

Gusto niyang isiping naiinis lamang siya, pero hindi niya mapigilan ang sariling ma-excite na mabasa ang nilalaman ng sulat. Pagkatapos bumuntong-hininga ay binuksan niya ang sulat na hindi naman selyado. Tsaka niya binasa ang nakasulat doon.

𝘐𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘧𝘪𝘳𝘴𝘵 𝘥𝘢𝘺 𝘰𝘧 𝘴𝘤𝘩𝘰𝘰𝘭 𝘸𝘩𝘦𝘯 𝘐 𝘧𝘪𝘳𝘴𝘵 𝘴𝘢𝘸 𝘵𝘩𝘦 𝘨𝘪𝘳𝘭. 𝘚𝘩𝘦 𝘤𝘢𝘮𝘦 𝘪𝘯𝘵𝘰 𝘵𝘩𝘦 𝘳𝘰𝘰𝘮 𝘢𝘯𝘥 𝘪𝘵 𝘴𝘦𝘦𝘮𝘦𝘥 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘶𝘯 𝘤𝘢𝘮𝘦 𝘥𝘰𝘸𝘯 𝘢𝘯𝘥 𝘵𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘢𝘭𝘭 𝘰𝘷𝘦𝘳. 𝘚𝘩𝘦 𝘸𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨𝘦𝘭. 𝘐𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘭𝘰𝘷𝘦𝘭𝘪𝘦𝘴𝘵 𝘴𝘤𝘦𝘯𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘐'𝘷𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘴𝘦𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘮𝘺 𝘦𝘯𝘵𝘪𝘳𝘦 𝘭𝘪𝘧𝘦, 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵 𝘸𝘩𝘦𝘯 𝘴𝘩𝘦 𝘸𝘢𝘭𝘬𝘦𝘥 𝘵𝘰𝘸𝘢𝘳𝘥𝘴 𝘮𝘦.

𝘐𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭 𝘵𝘩𝘦 𝘮𝘰𝘴𝘵 𝘮𝘢𝘨𝘪𝘤𝘢𝘭 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘐'𝘷𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘩𝘢𝘥 𝘪𝘯 𝘮𝘺 𝘭𝘪𝘧𝘦.

𝘐 𝘥𝘪𝘥 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘨𝘦𝘵 𝘤𝘭𝘰𝘴𝘦 𝘵𝘰 𝘩𝘦𝘳. 𝘐 𝘥𝘪𝘥 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘮𝘢𝘬𝘦 𝘩𝘦𝘳 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘮𝘦, 𝘵𝘰𝘰. 𝘞𝘦 𝘩𝘢𝘥 𝘣𝘦𝘢𝘶𝘵𝘪𝘧𝘶𝘭 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵𝘴 𝘵𝘰𝘨𝘦𝘵𝘩𝘦𝘳. 𝘔𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵𝘴 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘢𝘳𝘦 𝘧𝘶𝘭𝘭 𝘰𝘧 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘢𝘯𝘥 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘪𝘯𝘦𝘴𝘴. 𝘐𝘵 𝘸𝘢𝘴 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘢 𝘥𝘳𝘦𝘢𝘮 𝘤𝘰𝘮𝘦 𝘵𝘳𝘶𝘦, 𝘣𝘦𝘤𝘢𝘶𝘴𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘯𝘪𝘨𝘩𝘵 𝘴𝘩𝘦 𝘪𝘴 𝘵𝘩𝘦 𝘰𝘯𝘦 𝘐 𝘥𝘳𝘦𝘢𝘮 𝘰𝘧.

𝘞𝘦 𝘧𝘰𝘶𝘨𝘩𝘵 𝘧𝘰𝘳 𝘰𝘶𝘳 𝘭𝘰𝘷𝘦. 𝘞𝘦 𝘴𝘵𝘳𝘶𝘨𝘨𝘭𝘦𝘥 𝘢𝘯𝘥 𝘵𝘳𝘪𝘦𝘥 𝘰𝘶𝘳 𝘣𝘦𝘴𝘵 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘩𝘢𝘱𝘱𝘺 𝘬𝘢𝘩𝘪𝘵 𝘯𝘢 𝘢𝘭𝘢𝘮 𝘯𝘢𝘮𝘪𝘯 𝘯𝘢 𝘮𝘢𝘩𝘪𝘳𝘢𝘱, 𝘯𝘢 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘵𝘢𝘮𝘢. 𝘞𝘦 𝘴𝘵𝘪𝘭𝘭 𝘵𝘳𝘪𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘮𝘢𝘬𝘦 𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨𝘴 𝘳𝘪𝘨𝘩𝘵. 𝘈𝘯𝘥 𝘐 𝘵𝘩𝘰𝘶𝘨𝘩𝘵, 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘸𝘢𝘴 𝘨𝘰𝘪𝘯𝘨 𝘰𝘯 𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘸𝘦𝘭𝘭. 𝘞𝘢𝘭𝘢 𝘢𝘬𝘰𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘳𝘢𝘮𝘥𝘢𝘮𝘢𝘯 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘸𝘢𝘴 𝘴𝘵𝘢𝘳𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘧𝘢𝘭𝘭 𝘢𝘱𝘢𝘳𝘵.

𝘉𝘶𝘵 𝘪𝘵 𝘥𝘪𝘥 𝘧𝘦𝘭𝘭 𝘢𝘱𝘢𝘳𝘵...

𝘈𝘯𝘥 𝘐 𝘮𝘪𝘴𝘴 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘨𝘪𝘳𝘭. 𝘐 𝘮𝘪𝘴𝘴 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘩𝘦𝘳. 𝘐 𝘮𝘪𝘴𝘴 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘶𝘴. 𝘐 𝘥𝘰𝘯'𝘵 𝘬𝘯𝘰𝘸 𝘩𝘰𝘸 𝘪𝘵 𝘤𝘢𝘮𝘦 𝘶𝘱 𝘵𝘰 𝘵𝘩𝘪𝘴. 𝘐 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘩𝘶𝘳𝘵 𝘩𝘦𝘳. 𝘐 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘴𝘦𝘦 𝘩𝘦𝘳 𝘤𝘳𝘺, 𝘦𝘴𝘱𝘦𝘤𝘪𝘢𝘭𝘭𝘺 𝘣𝘦𝘤𝘢𝘶𝘴𝘦 𝘰𝘧 𝘮𝘦. 𝘐 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘵𝘰 𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘩𝘦𝘳 𝘶𝘱, 𝘢𝘯𝘥 𝘐 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘸𝘢𝘯𝘵𝘦𝘥 𝘩𝘦𝘳 𝘵𝘰 𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘶𝘱 𝘦𝘪𝘵𝘩𝘦𝘳.

𝘊𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘺𝘰𝘶 𝘱𝘭𝘦𝘢𝘴𝘦 𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘨𝘪𝘳𝘭 𝘣𝘢𝘤𝘬 𝘵𝘰 𝘮𝘦?

Ilang patak ng luha ang dumaloy mula sa mga mata ni Alex.

𝘐 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘩𝘦𝘳 𝘣𝘢𝘤𝘬. 𝘐 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘣𝘢𝘤𝘬. 𝘔𝘢𝘺𝘣𝘦, 𝘐 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘭𝘺 𝘥𝘪𝘥 𝘮𝘦𝘴𝘴 𝘶𝘱. 𝘐 𝘥𝘪𝘥 𝘴𝘰𝘮𝘦𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘸𝘳𝘰𝘯𝘨 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘩𝘶𝘳𝘵 𝘩𝘦𝘳 𝘧𝘦𝘦𝘭𝘪𝘯𝘨𝘴. 𝘉𝘶𝘵, 𝘧𝘰𝘳 𝘮𝘦 𝘐 𝘸𝘢𝘴 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘵𝘳𝘺𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘯𝘪𝘤𝘦. 𝘐 𝘸𝘢𝘴 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘵𝘳𝘺𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘰 𝘣𝘦 𝘢 𝘨𝘰𝘰𝘥 𝘱𝘦𝘳𝘴𝘰𝘯. 𝘠𝘰𝘶 𝘤𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘴𝘪𝘮𝘱𝘭𝘺 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘮𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘥𝘰𝘯'𝘵 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘮𝘦 𝘩𝘢𝘯𝘨𝘪𝘯𝘨 𝘢𝘳𝘰𝘶𝘯𝘥 𝘒𝘪𝘮. 𝘠𝘰𝘶 𝘤𝘩𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘮𝘦 𝘧𝘳𝘰𝘮 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘦𝘨𝘪𝘯𝘯𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘸𝘩𝘢𝘵 𝘐'𝘮 𝘥𝘰𝘪𝘯𝘨 𝘪𝘴 𝘯𝘰𝘵 𝘩𝘰𝘸 𝘐 𝘴𝘩𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘣𝘦 𝘢𝘤𝘵𝘪𝘯𝘨. 𝘠𝘰𝘶 𝘴𝘩𝘰𝘶𝘭𝘥 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘮𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘸𝘦𝘳𝘦 𝘩𝘶𝘳𝘵𝘪𝘯𝘨.

𝘠𝘦𝘴, 𝘐 𝘢𝘥𝘮𝘪𝘵 𝘐'𝘮 𝘢 𝘧𝘰𝘰𝘭. 𝘐 𝘢𝘥𝘮𝘪𝘵 𝘐 𝘢𝘮 𝘴𝘵𝘶𝘱𝘪𝘥. 𝘉𝘶𝘵, 𝘤𝘰𝘶𝘭𝘥𝘯'𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘵𝘰𝘭𝘥 𝘮𝘦 𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘪𝘵? 𝘕𝘢𝘨𝘢𝘭𝘪𝘵 𝘬𝘢 𝘯𝘢 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘯𝘢, 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘨𝘴𝘢𝘣𝘪𝘩𝘢𝘯 𝘮𝘰 𝘢𝘬𝘰 𝘯𝘢 𝘭𝘢𝘺𝘶𝘢𝘯 𝘯𝘢 𝘴𝘪 𝘒𝘪𝘮. 𝘏𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘪𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘴𝘢𝘣𝘪𝘣𝘪𝘯 𝘮𝘰 𝘭𝘢𝘩𝘢𝘵 𝘬𝘢𝘱𝘢𝘨 𝘸𝘢𝘭𝘢 𝘯𝘢, 𝘬𝘢𝘱𝘢𝘨 𝘵𝘢𝘱𝘰𝘴 𝘯𝘢 𝘢𝘵 𝘴𝘶𝘮𝘶𝘬𝘰 𝘬𝘢 𝘯𝘢.

𝘉𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘬𝘢 𝘴𝘶𝘮𝘶𝘬𝘰? 𝘎𝘢𝘯𝘰𝘰𝘯 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘢 𝘬𝘢𝘥𝘢𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘴𝘶𝘬𝘶𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘭𝘢𝘩𝘢𝘵?

𝘞𝘢𝘭𝘢 𝘣𝘢𝘯𝘨 𝘩𝘢𝘭𝘢𝘨𝘢 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘴𝘢 𝘪𝘺𝘰 𝘪𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘭𝘢𝘩𝘢𝘵 𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘯𝘨𝘺𝘢𝘳𝘪 𝘴𝘢 𝘢𝘵𝘪𝘯? 𝘐𝘺𝘰𝘯𝘨 𝘭𝘢𝘩𝘢𝘵 𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘨𝘴𝘢𝘮𝘢𝘩𝘢𝘯 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯? 𝘈𝘭𝘢𝘮 𝘬𝘰 𝘪𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘶𝘸𝘢𝘯 𝘱𝘢 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘺𝘰𝘯, 𝘱𝘦𝘳𝘰 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭𝘢𝘨𝘢 𝘯𝘢 𝘴𝘢 𝘢𝘬𝘪𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘣𝘢𝘸𝘢𝘵 𝘴𝘢𝘯𝘥𝘢𝘭𝘪 𝘯𝘰𝘰𝘯. 𝘏𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘬𝘰 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘯𝘨𝘩𝘪𝘩𝘪𝘯𝘢𝘺𝘢𝘯𝘨𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘴𝘢𝘯𝘥𝘢𝘭𝘪𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘨𝘴𝘢𝘮𝘢𝘩𝘢𝘯 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯. 𝘒𝘢𝘺𝘢 𝘣𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘬𝘢 𝘴𝘶𝘮𝘶𝘬𝘰? 𝘉𝘢𝘬𝘪𝘵, 𝘈𝘭𝘦𝘹?

𝘈𝘭𝘢𝘮 𝘬𝘰𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘴𝘢𝘬𝘵𝘢𝘯 𝘬𝘢, 𝘢𝘵 𝘴𝘪𝘨𝘶𝘳𝘰 𝘪𝘺𝘰𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘥𝘢𝘩𝘪𝘭𝘢𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘣𝘢𝘬𝘪𝘵 𝘯𝘢𝘴𝘢𝘣𝘪 𝘮𝘰 𝘯𝘢 𝘢𝘺𝘢𝘸 𝘮𝘰 𝘯𝘢. 𝘕𝘢 𝘯𝘢𝘩𝘪𝘩𝘪𝘳𝘢𝘱𝘢𝘯 𝘬𝘢 𝘯𝘢. 𝘕𝘢 𝘴𝘶𝘮𝘶𝘴𝘶𝘬𝘰 𝘬𝘢 𝘯𝘢. 𝘗𝘦𝘳𝘰 𝘢𝘭𝘢𝘮 𝘬𝘰, 𝘥𝘪𝘺𝘢𝘯 𝘴𝘢 𝘱𝘶𝘴𝘰 𝘮𝘰, 𝘯𝘢 𝘩𝘪𝘯𝘥𝘪 𝘵𝘰𝘵𝘰𝘰𝘯𝘨 𝘴𝘶𝘮𝘶𝘴𝘶𝘬𝘰 𝘬𝘢 𝘯𝘢. 𝘈𝘭𝘢𝘮 𝘬𝘰, 𝘳𝘢𝘮𝘥𝘢𝘮 𝘬𝘰 𝘯𝘢 𝘬𝘢𝘵𝘶𝘭𝘢𝘥 𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨𝘱𝘢𝘱𝘢𝘩𝘢𝘭𝘢𝘨𝘢 𝘬𝘰, 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭𝘢𝘨𝘢 𝘥𝘪𝘯 𝘱𝘢𝘳𝘢 𝘴𝘢 𝘪𝘺𝘰 𝘢𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘯𝘢𝘨𝘴𝘢𝘮𝘢𝘩𝘢𝘯 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯. 𝘈𝘵 𝘢𝘭𝘢𝘮 𝘬𝘰𝘯𝘨 𝘢𝘵 𝘵𝘩𝘦 𝘣𝘢𝘤𝘬 𝘰𝘧 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘮𝘪𝘯𝘥, 𝘺𝘰𝘶 𝘢𝘭𝘴𝘰 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘵𝘰 𝘩𝘢𝘷𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘤𝘩𝘢𝘯𝘤𝘦 𝘵𝘰 𝘧𝘪𝘹 𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨𝘴 𝘶𝘱.

𝘒𝘢𝘺𝘢 𝘯𝘢𝘮𝘢𝘯 𝘈𝘭𝘦𝘹, 𝘵𝘩𝘦𝘳𝘦'𝘴 𝘰𝘯𝘦 𝘵𝘩𝘪𝘯𝘨 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘐 𝘸𝘢𝘯𝘵 𝘺𝘰𝘶 𝘵𝘰 𝘥𝘰. 𝘕𝘦𝘹𝘵 𝘍𝘳𝘪𝘥𝘢𝘺, 𝘢𝘧𝘵𝘦𝘳 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘭𝘢𝘴𝘵 𝘦𝘹𝘢𝘮, 𝘐 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘸𝘢𝘪𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘧𝘰𝘳 𝘺𝘰𝘶 𝘴𝘢 𝘴𝘵𝘶𝘥𝘦𝘯𝘵 𝘭𝘰𝘶𝘯𝘨𝘦 𝘯𝘨 𝘚𝘔𝘚. 𝘐 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘣𝘦 𝘸𝘢𝘪𝘵𝘪𝘯𝘨 𝘧𝘰𝘳 𝘺𝘰𝘶 𝘩𝘢𝘯𝘨𝘨𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘨𝘴𝘢𝘳𝘢 𝘢𝘯𝘨 𝘶𝘯𝘪𝘷𝘦𝘳𝘴𝘪𝘵𝘺 𝘢𝘵 𝘱𝘢𝘭𝘢𝘣𝘢𝘴𝘪𝘯 𝘯𝘪𝘭𝘢 𝘢𝘬𝘰. 𝘐'𝘮 𝘨𝘪𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘺𝘰𝘶 𝘦𝘯𝘰𝘶𝘨𝘩 𝘵𝘪𝘮𝘦, 𝘦𝘯𝘰𝘶𝘨𝘩 𝘵𝘪𝘮𝘦 𝘵𝘰 𝘧𝘰𝘤𝘶𝘴 𝘧𝘪𝘳𝘴𝘵 𝘰𝘯 𝘺𝘰𝘶𝘳 𝘦𝘹𝘢𝘮𝘴, 𝘢𝘯𝘥 𝘵𝘩𝘦𝘯 𝘵𝘩𝘪𝘯𝘬 𝘢𝘣𝘰𝘶𝘵 𝘩𝘰𝘸 𝘺𝘰𝘶 𝘳𝘦𝘢𝘭𝘭𝘺 𝘧𝘦𝘦𝘭. 𝘐'𝘮 𝘨𝘪𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘺𝘰𝘶 𝘵𝘪𝘮𝘦 𝘵𝘰 𝘳𝘦𝘤𝘰𝘯𝘴𝘪𝘥𝘦𝘳.

𝘈𝘭𝘦𝘹, 𝘶𝘮𝘱𝘪𝘴𝘢 𝘱𝘢 𝘭𝘢𝘯𝘨 𝘢𝘭𝘢𝘮 𝘯𝘢 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯 𝘯𝘢 𝘮𝘢𝘩𝘪𝘳𝘢𝘱 𝘪𝘵𝘰𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘱𝘢𝘴𝘶𝘬𝘪𝘯 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯. 𝘠𝘰𝘶'𝘳𝘦 𝘢 𝘔𝘢𝘳𝘵𝘪𝘯𝘦𝘻 𝘢𝘯𝘥 𝘐'𝘮 𝘢 𝘘𝘶𝘪𝘯𝘵𝘰. 𝘔𝘢𝘨𝘬𝘢𝘢𝘸𝘢𝘺 𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘱𝘢𝘮𝘪𝘭𝘺𝘢 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯. 𝘗𝘦𝘳𝘰 𝘮𝘢𝘱𝘪𝘱𝘪𝘨𝘪𝘭𝘢𝘯 𝘣𝘢 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘮𝘨𝘢 𝘱𝘶𝘴𝘰 𝘯𝘢𝘵𝘪𝘯 𝘯𝘢 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭𝘪𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘪𝘴𝘢'𝘵 𝘪𝘴𝘢? 𝘒𝘢𝘺𝘢 𝘯𝘨𝘢 𝘴𝘢𝘯𝘢, 𝘩𝘶𝘸𝘢𝘨 𝘮𝘰𝘯𝘨 𝘱𝘪𝘨𝘪𝘭𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘴𝘢𝘳𝘪𝘭𝘪 𝘮𝘰𝘯𝘨 𝘮𝘢𝘩𝘢𝘭𝘪𝘯 𝘢𝘬𝘰. 𝘉𝘪𝘨𝘺𝘢𝘯 𝘮𝘰 𝘢𝘬𝘰 𝘯𝘨 𝘤𝘩𝘢𝘯𝘤𝘦 𝘯𝘢 𝘢𝘺𝘶𝘴𝘪𝘯 𝘬𝘶𝘯𝘨 𝘢𝘯𝘰 𝘮𝘢𝘯 𝘢𝘯𝘨 𝘯𝘢𝘨𝘢𝘸𝘢 𝘬𝘰𝘯𝘨 𝘱𝘢𝘨𝘬𝘢𝘬𝘢𝘮𝘢𝘭𝘪.

𝘗𝘭𝘦𝘢𝘴𝘦 𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘮𝘦 𝘢𝘯𝘰𝘵𝘩𝘦𝘳 𝘤𝘩𝘢𝘯𝘤𝘦, 𝘢𝘯𝘥 𝘥𝘰𝘯'𝘵 𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘶𝘱 𝘫𝘶𝘴𝘵 𝘭𝘪𝘬𝘦 𝘵𝘩𝘢𝘵. '𝘊𝘢𝘶𝘴𝘦 𝘐'𝘮 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘨𝘪𝘷𝘪𝘯𝘨 𝘶𝘱. 𝘐 𝘸𝘪𝘭𝘭 𝘯𝘦𝘷𝘦𝘳 𝘨𝘪𝘷𝘦 𝘶𝘱 𝘰𝘯 𝘺𝘰𝘶.

𝘙𝘪𝘤𝘩𝘢𝘳𝘥

Hindi na makahinga si Alex dahil sa pag-iyak. Parang pinipiga ang puso niya sa binasa. Sa bawat salitang nakasulat sa papel na iyon, ramdam niya ang paghihirap ng kalooban ni Richard. Ramdam niya ang sakit na naidulot niya sa lalaki. At lalo lamang siyang nasasaktan dahil doon.

He doesn't deserve her. He doesn't deserve her jealousy. He deserves someone better. Someone like Kim Agustin who never gets insecure and thus never gets jealous. Her heart was crushed with the thought.

Ayaw niyang pahirapan pa si Richard. Ayaw niyang mahirapan pa ito sa pagkakaroon ng minamahal na masyadong selosa. Pero kaya ba niyang tuluyang isuko ang lahat? Kaya ba niyang balewalain ang katotohanang handa siyang ipaglaban ni Richard kahit gaano pa ito kahirap gawin?

Akala niya naiiyak na niya ang lahat ng luha niya, pero nang mga sandaling iyon, ibayong bugso ng mga luha ang umagos kasabay ng pag-agos din ng mabigat na pakiramdam sa kanyang dibdib.