0148-ความรู้สึกที่คุ้นเคย

บทที่ 148 ความรู้สึกที่คุ้นเคย

เมื่อจางซิงชิงเห็นเกาเผิงกับดัมมี่เดินเข้าไปในโรงแรม เขาก็รีบกดเบอร์โทรศัพท์ทันที

“เขาว่ายังไงบ้าง?” ปลายสายถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ดูเคร่งเครียด

“เขาปฏิเสธข้อเสนอครับ” จางซิงชิงตอบอย่างสิ้นหวัง เขาได้ใช้ทุกวิถีทางที่จะเกลี้ยกล่อมเด็กคนนี้แล้วแต่สุดท้ายมันก็ไม่ได้ผล

อีกฝ่ายเงียบไปสักพักก่อนจะพูดขึ้นมา “อืม ฉันเข้าใจแล้ว”

จางซิงชิงกดวางสายและก็ยักไหล่ ไม่รับรู้กับสิ่งที่จะเกิดกับเด็กคนนั้น

เขามีหน้าที่แก้ไขปัญหาผ่านการเจรจาเท่านั้นแต่ดูเหมือนว่าลูกค้าของเขาจะไม่ใช่

จะเกิดอะไรขึ้นมันก็ไม่ใช่เรื่องของเขาอยู่แล้ว ต่างคนต่างต้องไปตามทางของตัวเอง ไม่ว่าทางจะดีหรือร้ายก็ตาม

เขายังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจว่าโลกใบนี้มันโหดร้ายแค่ไหน

จางซิงชิงส่ายหัว เขาเก็บของและเดินออกจากคาเฟ่

ทันทีที่เขาก้าวพ้นธรณีประตูไป ประตูก็ปิดไล่หลังเขาดัง

‘ปัง’

มันเสียงดังจนจางซิงชิงต้องหันมามอง เขาเห็นว่าไฟในร้านปิดสนิททันที

เมื่อหันมาดูรอบๆ บริเวณนี้ไม่มีแม้คนเดินผ่านมันร้างผู้คนโดยสมบูรณ์

ลมพัดเศษหนังสือพิมพ์ปลิวว่อน