Jin (Chapter 63)

MARAMING araw ang lumipas at napansin ni Jin na lumalayo na naman sa kanya si Daniel. Kahit ano ang gawin niyang pansin dito ay umiiwas talaga sa kanya. Pero napag-isip-isip niyang pabayaan na muna ang nakakabatang pinsan. Ipinagkibit-balikat na lamang niya ang lahat.

Mga ilang araw ring nagpabalik-balik siya sa parlor ni Jovena para magpachupa lang. Sa tuwing ginagawa niya iyon ay naiibsan ang pangungulila niya kay Marian. Parang ang kanyang kasintahan na rin ang chumuchupa sa kanya nang mga panahong iyon.

"Hi pogi," napalingon si Jin sa bumati. Isang bakla iyon na may kasamang tatlo pang bakla. Nginitian niya ang mga ito. Pero hanggang doon lang at nagpatuloy lang siya sa paglalakad.

Napansin niyang ang dami talagang humahanga sa kanyang estudyante sa pamantasang iyon. Maaaninag sa mukha ng mga babae at bakla ang kilig habang pinagmamasdan siya. Sa totoo lang ay ikinakatuwa naman niya iyon. Siya ang nagpapatunay na puwede ring maging heartthrob ang mga katulad niyang probinsiyano.

Kasama niya noon si Rey. Kakatapos lamang niyang magpa-enroll nang araw na iyon sa isang pamantasan na malapit lang sa kanilang tinitirhan. Walang pagsidlan sa labis na saya ang puso niya dahil isang ganap na naman siyang estudyante.

"Type mo ang mga baklang 'yon, Jin?"

Kumunot ang noo niya sa katanungang iyon ni Rey. Halos dumikit na ito sa kanya habang naglalakad sila palabas ng gate. Pauwi na sila noon. Naaasiwa siya dahil baka may mag-isip nang masama sa sobrang dikit nila ng kanyang tiyuhin. Pakiwari niya ay gustong ipamukha ni Rey sa lahat na ito ang nagmamay-ari sa kanya. Napapailing na lamang siya noon. Naka-police uniform pa naman ito.

"Po?" maang niyang tanong dito.

Tiningnan lang siya saglit ni Rey. Halata sa mukha nito ang pagseselos. Napansin pala nito ang pagngiti niya sa mga bakla.

"Sa pogi mong 'yan, hindi malayong maraming bakla ang magkakainteres sa 'yo. Baka nga pati pa instructors, e," mariing turan nito.

Napahinga siya nang malalim sa sinabi ng kanyang tiyuhin.

"Ano'ng punto mo, tito?" tanong niya. Sa totoo lang ay naiinis siya sa inaakto ni Rey.

"Jin, hindi ako tanga. Alam kong pinagbibigyan mo rin si Rodel. Matanong nga kita, Jin." Tumigil sa paglalakad si Rey kaya tumigil din siya. Hinarap siya nito.

Matiim siya nitong tinitigan. Seryosong-seryoso ang mukha. May galit. Hindi siya umimik. Naghintay lamang siya ng itatanong nito.

"Jin, hindi ka pa ba kontento sa akin? Hindi ba puwedeng ako lang ang magmay-ari ng katawan mo?"

Napalunok siya ng laway sa mga binabato nitong salita. Hindi siya makapaniwalang naririnig niya ang mga iyon mula sa bibig ng kanyang tiyuhin. Parang kinilabutan siya nang mga sandaling iyon. Hindi niya mawari kung ano ang itutugon dito.

"Kalimutan mo ang sinabi ko, Jin. Umuwi na tayo," mayamaya ay sabi ni Rey na nagpatuloy sa paglalakad.

Bigla siyang kinabahan sa kanyang naiisip no'n. Pakiwari niya ay nahuhulog na ang loob ni Rey sa kanya. Pero hindi niya lubos maisip kung totoo nga ang kanyang naiisip no'n.

Mga ilang araw ring hindi siya pinapansin ng mag-amang Rey at Daniel. Nalilito na siya sa kanyang gagawin nang mga sandaling iyon. Tanging si Lea lamang ang kanyang nakakausap. Nakokonsensiya si Jin dahil tingin niya sa kanyang tita ay nahuhumaling na rin sa kanya. Lagi itong gumagawa ng paraan para makaniig lamang siya nito. Hindi niya alam kung paano ito sasawayin at kung paano mahihinto ang kanilang pagkakasala.

Isang gabi ay tumawag si Marian. Napaiyak siya noon habang nag-uusap sila. Labis na ipinagtaka ng kanyang kasintahan iyon.

"Yap, ano'ng problema mo?" nag-aalala nitong tanong.

"Wala 'to, yap. Namimiss ko lang ang pamilya ko sa probinsiya. Gustong-gusto ko ring makasama ka ngayon," pahikbi-hikbi niyang tugon. Mas lalong bumigat ang kanyang kalooban dahil wala man lang siyang mapagsibahan nang totoong nararamdaman.

"Yap, gusto ko ring makapiling ka ngayon. Magkita kaya tayo. Gagawa ako ng paraan para makalabas pa ako rito."

Napapasinok na si Jin noon. Umiiyak talaga siyang parang bata. "Sigurado ka, yap?" napangiti niyang tanong. Para siyang nabuhayan ng dugo.

"Oo, yap. Gagawa ako ng paraan. Wait lang, tatawagan agad kita kapag pinayagan pa akong makalabas."

"Sige, yap," sabi niyang napatingin sa relong pambisig. Alas diyes na.

Pagkababa ng cellphone ay nagbihis agad si Jin. Kampante siyang magagawan ng paraan ni Marian ang gabing iyon para magkita sila. Tumahan na siya at napuno ng pananabik ang puso niya.

Humiga siyang muli at naghintay ng tawag ni Marian. Ilang sandali lang ay tumunog na ang cellphone. Sabik siyang dinampot iyon at sinagot nga ang tawag ng kasintahan.

"Yap, magbihis ka na riyan," tuwang-tuwang sabi ni Marian sa kabilang linya.

"Kanina pa ako bihis, yap. Iyon nga lang hindi ako presko ngayon, e. Kaninang umaga pa ako naligo," sabi niya. Abot hanggang tenga ang kanyang ngiti.

Natawa si Marian sa kanyang sinabi. "Ano ba? Lagi ka namang mabango, e. Yap, gusto kong makipagtalik sa 'yo ngayon. Namimiss na talaga kita, yap. Alam mo bang lagi akong nagpi-finger tapos ikaw ang iniisip ko?"

Natawa si Jin sa sinabi nito. "Ako rin naman, yap. Lagi kitang pinagsasalsalan."

Sabay silang nagtawanan ni Marian. Pero bigla rin siyang nalungkot nang maisip ang pagpapagamit niya ng katawan sa iba.

"Paano pala tayo magkikita, yap?" mayamaya ay tanong niya.

"Yap, hindi ako puwedeng lumayo. Ang paalam ko lang kina mommy at daddy, sa classmate lang ako pupunta. Ang gawin mo, maghanap ka ng taxi at magpahatid ka sa Muñoz subdivision dito sa Makati. Doon kita hihintayin," tugon ni Marian.

"Sige, sige, yap."

"May pera ka ba pamasahe mo?"

"Mayro'n, yap," mabilis niyang tugon. Hindi na talaga nawala ang ngiti niya sa labi nang mga sandaling iyon.

Pagkatapos nilang mag-usap ay lumabas na nga si Jin. Dala niya ang cellphone. Pinaloadan pa ni Marian iyon para siya na mismo ang tumawag kapag dumating na sa tagpuan. Hindi na niya nagawang magpaalam pa at diretso lamang siyang lumabas.

"Hi, Jin..."

Napalingon siya sa tumawag. Si Jovena pala iyon. Ni hindi man lamang niya napansing nasa tapat na pala siya ng parlor nito.

"Oy... Jovena, magandang gabi," bati niya rito. Mas lalo siyang sumaya nang makita ito. Nginitian siya ni Jovena nang matamis at si Marian na naman ang nakikita niya noon.

"Kakasara ko lang ng parlor. May lakad ka ba?" tanong nitong humakbang papalapit sa kanya.

"Oo, may pupuntahan ako. Kailangan ko nang umalis," tugon niya.

Tuluyan na ngang nakalapit sa kanya ang baklang parlorista. Inilagay nito ang kanang kamay sa kanyang dibdib at hinimas ang parteng iyon.

"Pasok muna tayo sa loob ng parlor, Jin. Kahit sandali lang," sabi nitong naglakbay ang kamay sa kanyang katawan pababa sa harap ng kanyang pantalon. Ni hindi man lang niya ito sinaway at hinayaan lang.

Hindi agad siya nakasagot. Naramdaman niya ang paghimas nito sa nakabukol niyang pagkalalaki. Tuluyan nga nitong napatigas iyon.

"Jin, namimiss ko na 'to, pasok tayo, sandali lang," paanas nitong sabi. Naging marahas na ito sa pagdama ng kanyang pagkalalaking nasa loob pa ng pantalon at brief.

Huminga siya nang malalim at napapikit. Subalit sa pagpikit niya ay nakita niya si Marian. Ang totoong Marian at hindi ang ilusyon lamang.

Hinawakan niya ang kamay ni Jovena at inalis sa kanyang harapan. Nakita niya ang pagkadismaya sa mukha nito.

Nginitian niya si Jovena. "Sa susunod na lang. Kailangan ko na talagang umalis. Nagmamadali ako, e," wika niya.

Ngumiti rin sa kanya si Jovena. "Sige, asahan ko ang susunod na 'yan, ha."

Matapos nang tagpong iyon ay tuluyan na nga niyang iniwan si Jovena. Kasabay nang pag-iwan niya sa baklang parlorista ay ang pangakong hinding-hindi na siya muling magpapagamit pa rito. Napag-isip-isip niyang nag-iisa lamang si Marian sa buhay niya. Hindi siya dapat humanap ng ibang taong ipantakip sa kasintahan para lang maibsan ang kanyang pangungulila.