Chapter twenty-eight

"Why do stars fall down from the sky

Everytime you walk by?

Just like me, they long to be

Close to you."

---Close to you, The Carpenters

*SOMEONE'S POV*

Tatlong araw na ang nakakalipas nang magtagpo ulit ang landas ni Mlaire at Andrew Wilton. Sa hindi inaasahang pagkakataon, muling naramdaman ni Mlaire ang kakaibang tibok ng kanyang dibdib.

It was unexpected and she cannot utter a single word very well. Hindi niya alam kung ano ang gagawin niya ng mga oras na 'yon. Parang gusto niyang yakapin ito nang masilayan niya ulit ang binata sa hospital.

Sa isang banda, hindi pa rin malimot limot ni Andrew Wilton ang kanilang pagkikita ni Mlaire. Parang sabik na sabik siyang yakapin ito ng mahigpit pero wala siyang karapatan dahil galit at poot ang nasa puso ng dalaga. Isa pa may boyfriend na ito.

He did everything para lang maiwaksi sa kanyang isipan ang mukha ni Mlaire pero kahit ata iuntog pa niya ang kanyang ulo sa pader talagang walang epek.

Nagtataka na nga minsan si Alexia kapag nagiging tulala at palaging malalim ang iniisip ni Andrew. Nagkakaroon tuloy ng kaba si Alexia kaya minsan nagiging away nila si Mlaire.

Mas lalo pa atang nadagdagan ang kaba ni Alexia ng tumawag ang isang kasosyo ni Andrew sa negosyo. Parang kinakabahan siya na ewan.

"Hello, Mr. Wilton?" Lumayo saglit si Andrew ng makatanggap ng tawag mula sa sekretarya ng kasosyo nito.

"Yes, Andrew Wilton's speaking." Sagot ng binata.

"Sir, pwede po bang pumunta kayo ngayon sa hospital may gustong sabihin po kasi si Mr. Perez." Aniya sa kabilang linya.

"Ah yes, I'm coming." Pinatay ng binata ang kanyang telepono at mabilis na kinuha ang suit nito at mabilis na isinuot.

Hindi nagtagal at nakarating na ang binata sa hospital at mabilis na hinanap ang room ni Mr. Perez. Nang mahanap niya ang room nito kumatok muna siya bago pumasok.

"Come in." Aniya ni Mr. Perez.

"Mr. Perez, how are you?" Tanong ng binata sa mayamang matanda na naka higa sa mamahaling kama.

"I'm fine. I have a favor Andrew and I hope you will say yes." Kahit anong pabor pa ang hingin ni Mr. Perez talagang papayag ang binata hanggat kaya niya itong gawin.

"What is it Mr. Perez?" Andrew answered quickly.

"I want you to be in the photoshoot of our new model in Calbayog City in Samar. I know that you can manage our model because she's an expert, di kayo magtatagal dahil magaling ang kinuha kong modelo." Hindi alam nang binata kung bakit bigla siyang kinabahan pagkatapos sabihin ni Mr. Perez ang mga katagang iyon.

Hindi na nagdalawang isip pa ang binata. He will say yes to Mr. Perez's favor, dahil kasosyo naman sila sa negosyo.

"Yes, Mr. Perez! But, how many days we're staying there?" The old man smiles.

"Just two weeks but if you can finish it quickly you guys can stay there in just one week and you can come here back in Manila." Hindi makapaniwala ang binata.

"Two weeks? Ang tagal naman nun!" Sa isip ng binata.

"Two weeks. Deal Mr. Perez." Ngumiti ang matandang lalaki ng masiyahan sa sagot ng binata.

Alam ni Mr. Perez kung ano ang magandang bagay na maibibigay niya kay Andrew dahil sa mabuting kalooban nito.

"Thank You Andrew, because of that I will give to you my 20% share." Halos di makapaniwala ang binata sa kanyang narinig.

20 % of the share of Mr. Perez will be transferred to him. Mas mapapalago niya pa ang kanyang negosyo dahil kapag mas maraming shares ang mapunta sa kanya.

"Thank You Sir. I will do my best for this project to be successful." Nakipagshakes hand ang binata at masayang nagpaalam kay Mr. Perez.

Habang palabas ang binata sa hospital hindi pa rin maalis alis ang mga ngiting naka ukit sa mukha nito. Napakalaking oportunidad ang dumating kaya't gagawin niya ang lahat para mapadali at maging maganda ang kinalabasan ng photoshoot.

Pagkauwi na pagkauwi ng binata sa kanyang condominium agad siyang nag impake ng mga kakailanganin niya sa biyahe. Mabuti na lamang at lumabas saglit si Alexia kasama ang mga kaibigan nito kung hindi ay baka di pa siya tapos sa pag iimpake.

Sinigurado ng binata na wala na siyang nakaligtaan bago bumaba ng ground floor. Magpapaalam pa kasi ito kay Alexia, kahit ganun ang babaeng yon may malasakit pa rin ito sa kinakasama.

Mabilis namang nakarating si Andrew sa kanilang meeting place ni Alexia. Agad niyang sinabi rito ang tungkol sa pinag-usapan nila ni Mr. Perez kani-kanina lang.

"Are you serious? Two weeks? I can't wait that long, for pete's sake!" That was expected by Andrew. Of course, Alexia would react that way dahil maiiwan siya dito sa Manila.

"Alexia, please calm down. Two weeks lang naman ako dun at kapag natapos kami agad I will go home as soon as possible. Okay?" He saw sadness in Alexia's eyes. Pero kahit anong gawin ni Alexia hindi niya pa rin mababago ang desisyon ng binata.

It's about business not just money but also an opportunity.

"Babe, promise me that you will call me thrice a day. Okay?" Tumango tango lang si Andrew para lang kumalma si Alexia.

"Alexia, don't forget your vitamins and eat nutritious food on time. Huh?" Huling habilin ng binata dahil alam niyang may pagka saltik rin itong si Alexia minsan.

"I will. I love you, Andrew." Mabilis na lumapat ang mga labi ni Alexia sa binata pero tanging matamis na ngiti lamang ang naging tugon nito.

"Take care, Alexia. I need to go." Alexia waves her hand while saying goodbye to Andrew.

Habang papuntang airport si Andrew, hindi pa rin mawala wala sa kanyang sistema ang kaba. Kaba na hindi niya maintindihan. Hanggang sa makasakay na ang binata sa eroplano, iyon pa rin ang nasa isipan nito.

Gusto sanang matulog ng binata ngunit may maingay sa likuran nito. Mga babaeng nag uusap at panay ang halakhak, kaya't naisipan na lamang niyang pagmasdan ang mga ulap sa kalangitan.

Naging mabilis ang biyahe dahil ang ganda ng panahon. Tila ba nakatadhana ang lahat ng ito.

Pagkarating na pagkarating ng binata sa airport may nakaabang na sa kanyang dalawang lalaki na maghahatid sa kanya sa De  Zeralè hotel. Ang hotel na ito ay pagmamay-ari nang anak ng kumpadre ni Mr. Perez na si Zerale Leighes. Isang doctor at ang kasalukuyang CEO ng Leighes Hospital.

"What a nice place!" Iyon na lamang ang nasambit nang binata ng makita niya ang buong lugar ng Calbayog nang makarating sa ika-limang palapag ng Zeralè Hotel.

Isinukbit niya ang kanyang suit bago tuluyang sumalampak sa malambot na kama. Parang may humuhugot sa kanyang mga lakas nang makahiga ang binata kaya't dahan dahan nitong pinikit ang kanyang mga mata.

Sa kabilang banda, abala si Mlaire sa kung ano ang susuotin niya mamaya. Litong lito siya dahil andaming damit ang nakasalampak sa bag niya, ito kasing si Shelley ang namili nang lahat ng 'yon. Alam nang dalaga na kapag umangal pa siya talagang magtatagal lang sila sa mall kaya't hinayaan niya lang ito sa pamimili.

"What the heck?" Napasabunot ang dalaga nang makita niya ang isang sexy bikini sa luggage niya.

"Jusme naman! Shelley talaga oh! When I get home lagot sakin yong buntis na'yon." Parang sira si Mlaire dahil tanging sarili niya lang ang kausap sa kwartong 'yon.

Napaisip ang dalaga habang inaayos ang mga gamit niya. Since, bukas pa naman ng umaga gagawin ang bagay na yon kaya't napagpasyahan niyang umidlip muna. Napagod rin kasi ito sa biyahe.

*knock* *knock*

Napabalikwas si Mlaire nang makarinig ng may kumatok sa pinto.

Pagiling giling pang naglalakad ang dalaga habang tinitingnan ang kung sino man ang kumakatok.

"Good evening Ma'am! Sorry ho kung naistorbo ko po kayo. Ah ito pala yong dinner niyo Ma'am!" Ngumiti ang matandang lalaki sa dalaga.

"Okay lang, atsaka wag niyo na po akong i' Ma'am. Mas nakakatanda ho kayo kaysa sakin kaya Mla- Andrea na lang po." Muntik na, muntik nang mabigkas nang dalaga ang pangalan niyang pinandidiriang marinig.

"Sige Hija, iiwan ko na muna ito at wag kang mag aatubiling magsabi kung may kailangan ka pa. Narinig ko kasing may dalawa kaming VIP guests ngayon, isa ka na dun Hija. Oh siya, mauna na'ko, ihahatid ko pa itong pagkain ng isa rin naming VIP guest." Ngumiti ang matanda dahil naparami yata ang na'ikwento niya sa dalaga.

"Sige ho, Manong?" Natatawa ang dalaga dahil hindi pala lahat ng madaldal ay mga babae sadyang may mga lalaki rin talagang mahilig magsalita.

"Ben. Mag iingat ka Hija." Huling habilin ng matanda.

"Salamat, Manong Ben." Ngumiti ang dalaga habang paalis ang matanda. Di niya maintindihan ang sinabi nito sa kanya.

"Anong mag iingat? Eh nandito lang naman ako sa loob ng napakalaking kwarto. Ewan ko nga dun kay Manong Ben, kahit ano yung pinagsasabi. Bigla tuloy nantaasan yung mga balahibo ko." Sa isip ng dalaga.

Baka kung ano pa ang pumasok na kababalaghan sa utak niya naisipan niyang mag shower muna bago lantakan ang dalang pagkain ni Manong Ben.

Hindi rin nagtagal at natapos rin ito kaya't linantakan na niya ang pagkain. Sarap na sarap si Mlaire sa pagkain ng Resort na iyon. Bukod sa malinis at magandang view, may pa bonus pang masasarap na pagkain.

Napaisip tuloy ang dalaga na sa susunod na bakasyon uuwi talaga siya ng Pilipinas para lang makapunta ulit sa Resort na iyon kasama ang buong pamilya.

Napasilip si Mlaire sa kanyang relos at ang bilis ng oras. Alas dyes y medya na kasi ng gab i at wala pa rin siyang balak na magpahinga. Kaya't naisipan niyang lumabas ng kwarto para maglibot libot sa baybayin ng dagat.

*®*

Sa kabilang banda, katatapos lang ni Andrew na maligo. Nagising kasi ito ng may kumatok sa pintuan ng kwartong tinutuluyan niya. So he decided to take a bath before going out for some unwind.

He wants to work with a good mood tomorrow so that he can finish his business in the Zeralé Resort quickly.

He can smells the food that was being delivered by an old man earlier, he suddenly felt the hunger so he ate first before going to the seashore.

Couple of minutes passed and Andrew get his cellphone and wallet on the drawer near to him. He need to call Alexia since he promised to the young lady that he would call her. While walking in the seashore, he dial the number of Alexia.

Nakakailang ring pa lang ito at mabilis na sinagot ni Alexia ang tawag.

"Hello babe? I've been waiting you to call me and I thought I was waiting for nothing but luckily it's not true!" Alexia is acting just like a wife of Andrew.

"Alexia, I promised it and you knew me. By the way how are you? Did you eat and take your vitamins already?" Andrewnis really concern about his baby's condition. Kahit naman wala sa plano niya ang nangyari hindi naman niya maatim na hayaan lang ito kay Alexia.

"Oh yes babe, katatapos ko lang ngayon." Alexia is not taking the vitamins, in fact she's just drinking a glass of wine with her friend.

"What? 11 pm na Alexia! You should eat and take your vitamins at 8 and what's that noise ha?" Andrew is now angry. Of course, sino ba naman ang hindi mag aalburuto sa mga inaasta ni Alexia.

"Its... Its nothing! Baka sa labas lang yan, you know si Manang Ada baka naglilinis lang." But the truth is, Alexia is hanging with Aya.

"Tell me the truth Alexia if you want me to call you again! I know you're up with something right now." He hears that Alexia is sobbing, but he didn't give a damn. Kilala na niya ito at isa lang ito sa mga acting niya.

"What? You're doubting me again! I'm sorry if I ate and took the vitams late but you don't have the right to be mad at me. I am the mother and you don't know what it feels to be like one!" What a nice line! Talagang magaling umarte itong si Alexia dahil biglang nanlambot ang binata sa mga drama niya.

"Look Alexia, I'm sorry. I just... I just want you and the baby to be healthy. I'm sorry." It is all he can say. Ayaw rin naman kasi ng binata na sumama ang loob ni Alexia sa kanya baka tuluyan na ngang hayaan ang sarili niya.

"I'm happy to hear that babe and I promise that I will take the vitamins at time. In fact, nagising lang ako dahil sa ingay ng phone ko." Aya is now laughing but Alexia keeps on telling her to be quiet.

Kung alam lang ng binata ang mga pinaggagawa ni Alexia baka nasigawan na niya ito.

"Okay. I'll call you tomorrow morning, good night Alexia." May tiwala si Andrew kay Alexia pero di pa rin maalis alis sa binata ang mga kagagahang pinaggagawa nito noon.

"I love you babe. Good night and have a sweet dream." Alexia keeps on smiling while sipping the wine in her glass.

"Sweet dream, Alexia." Andrew cannot bear to respond. He cared about Alexia but he doesn't love her. He love someone else, someone else that doesn't love him too.

Andrew end up the call and put his phone in his pocket. He walks on the seashore while watching the moonlight.

"This place and this view is really perfect for everyone especially for a -lovers." He utters. He can feel the emptiness inside but he couldn't find a way to fill that emptiness.

"Excuse me Sir, kayo po ba si Mr. Andrew Wilton?" May isang lalaking matangkad at medyo kayumanggi ang kulay ng damit ang nagtanong sa binata. Para itong body guard sa tingin ni Andrew.

"Yes... I am Andrew Wilton, why?" He made sure na maasahan niya ng taong iyon. Hindi naman natin alam na baka may masamang balak ito kaya't mas mabuti nang nag iingat.

"Ako ang body guard ni Sir Zerale at pinapa sundo ho kayo ni Sir." Ngumiti si Andrew sa lalaki at di na nagtanong kung bakit.

"Dito ho tayo, Sir." The man lead the way. Napahanga naman ang binata ng makarating sila sa paroonan kung nasaan si Mr. Zerale.

May maliit na pintuan at parang may pinindot ang nagpakilalang body guard ni Mr. Zerale at booohhs! Biglang bumukas ang maliit na pintuan at namangha ang binata sa ganda nito.

Nilibot niya ang kanyang mga mata sa paligid at nakita niyang ngumingiti si Mr. Zerale sa kanya.

"Andrew Wilton, please take a seat." He smiled and seat in front of Mr. Zerale. "I am Zerale Leighes, the owner of this Resort." Nakipagshake hands ang binata kay Andrew at buong puso niya itong tinanggap.

"Nice to meet you Zerale. This resort is really perfect!" Andrew showed his amusement to the man sitting in front of him.

"Nice to meet you too, Andrew and thanks for the compliment. In fact, I heard some news that you're having a photoshoot here in my Resort, so when it will start?" He looks into the other man eye's and he can sense that the man seems so interested.

"Ah you're right and it will start tomorrow morning. You don't know about it?" He confusely looks into Zerale.

"My secretary and Mr. Perez agreed that deal. I was in London that time so I gave it to my secretary since she knews about it already." Nawala ang kunting pag aalabgan ni Andrew ng maka usap niya si Zerale. This is the first that he meet Zerale kaya medyo nag aalangan pa ang binata at mabuti na lang eh mabait naman ito.

"I see, do you want to be our model? Earlier, my secretary called me and she told me that our male model suddenly went to Seoul for personal reasons." A beautiful waitress pour the wine into his glass and quickly vanish.

"Ahh... Okay, deal. Since summer ngayon, pagbibigyan kita Bro?" Nagkasundo naman kaagad ang dalawang binata dahil halos mag kapareho sila ng ganap sa buhay.

"Thank you, Bro . If you can find some time, just call me so that we can hang up in Manila and to meet my girlfriend." Tumango tango naman si Zerale at ngumiti ng napakalawak.

"Sure." Zerale nodded.

"So, I will be meeting your girlfriend too? Hahaha" Napakamot sa ulo si Zerale dahil sa totoo lang, umabot na siya sa edad na beinte singko pero wala pa rin itong asawa at higit sa lahat walang girlfriend.

"Go to hell Bro! I don't have that right now, wala pa rin kasi akong makita na matinong babae. You know, girls nowadays." Biglang sumagi sa isip ng binata si Mlaire. Kung sana dumating siya ng mas maaga sa America, baka mas nagawang magpatawad ng dalaga sa lahat ng panloloko at kasinungalingan na ipinakita nito.

"You're right." Iyon na lang ang tanging sagot ni Andrew dahil bigla siyang nakaramdam ng paghihinayang tuwing naaalala niya ang mga pangyayaring iyon.

"Bro, let's go downstairs. I will show you something." Zerale smiled and his cute dimples showed up.

Andrew nodded but he don't have any idea of what's Zerale will going to show to him. Closer... Closer... Closer and closer Andrew hears some noise, the type of noise that can be hear in a bar.

"Welcome to the Zeralè Mini Bar!" Malawak na ngisi ni Zerale. Samantalang manghang mangha si Andrew dahil yung maliit na pintuan na dinaanan niya kanina eh may nakatagong paraiso at parang may elevator silang sinakyan papuntang stage.

Awtomatikong bumuka ang gitna ng stage at sa isang iglap lang boom! Bumalik na naman sa dati ang stage pero nagsitigil ang mga taong nagsasaya sa loob ng Bar.

Tulalang nakangiti si Andrew dahil sa sobrang pagkabigla. Kaya't hinayaan niya na lang si Zerale ang magsalita, total siya naman ang may gusto nito.

"Good evening everyone! Are you having fun?" Malakas na hiyawan ang naging sagot ng mga tao.

"This night, let's enjoy the partyyyyyyy!" Mas lumakas pa ang hiyawan ng magpabilib ang Dj ng Mini Bar ni Zerale. Nagpahila na lang si Andrew dahil wala naman siyang ka ide-ideya kung saan sila uupo.

"Bro, let's drink a little bit." Umupo ang dalawang binata malapit lang sa counter ng Bar.

Tumango si Andrew at humagilap si Zerale ng waiter pero wala naman siyang mahagilap. Pati yung kasama nilang body guard nawala rin. Tatawag na sana si Zerale ng pigilan siya ni Andrew.

"Bro, I'll do it. Total malapit lang naman yung counter." Andrew offered.

Wala ng nagawa si Zerale ng tumayo bigla si Andrew at ang magagawa niya lang ngayon ay ang maghintay.

Papalapit ng papalapit si Andrew sa counter area ng magsisigaw ang babaeng nakaupo sa isang stool sa harap ng counter area. Hindi ito marinig ng kahit isang tao dahil sa tinding ingay at hiyawan na naghahari sa poob ng Bar.

Mabilis siyang naglakad papunta sa kinaroonan ng babaeng nagsisigaw at nakita niya ang isang lalaking hinahawakan ang kamay ng babaeng nakaupo.

Tinabig naman ito ng babaeng nakaupo at walang sawang pinaghahampas.

"You ugly man, leave me alone or else your dead body will be in the river tomorrow morning- floating." Madiin na lintya ng babae. Natakot siguro yung lalaki kaya't bumalik na lang ito sa mga kainuman niya.

Hinayaan na lang ni Andrew ang nangyari, total umalis na naman ang gagong lalaking iyon. Umorder na lang siya ng inumin at paalis na sana ang binata ng biglang tumayo ang babaeng nakaupo kanina. Parang pamilyar sa kanya ang tindig, buhok at likod ng babae.

Hindi niya maaninag ang mukha nito dahil maraming hibla ng buhok ang nasa mukha nito. Sa tingin nga niya eh lasing na ang babae. Mas minabuti ng binata na ipagsawalang bahala ang mga nakita niya kanina kaya't napagpashayan niyang pumunta na lang sa table nila ni Zerale.

Hindi pa man siya nakakalayo bigla na namang sumigaw ang babae. This time around isang lalaki naman ang humila sa babae at mariin na hinawakan ang bewang nito. Biglang nataranta si Andrew at mabilis na inilapag ang dala-dalang wine sa bakanteng mesa.

"Help me!" Iyon ang pinakahuling narinig ni Andrew bago niya paulanin ng suntok ang lalaking mambubuso. Nakaganti naman ang lalaki at napa upo si Andrew sa sahig, dahil inis ng binata tumayo ito at buong pwersang sinuntok sa mukha kaya't napatumba ito. Aakmang gaganti pa sana ang lalaki ng may umawat na isang babae.

"We're not yet done! I will never forget your d*mn face!" Sigaw ng lalaki habang kinakaladkad ng babae palabas. Mas minabuti niyang manahimik na lang at tulungang makatayo ang babae.

Nagsibalikan naman ang lahat sa kani-kanilang ginagawa at nagsasaya na parang walang nangyaring gulo.

"Miss, are you okay?" Nakayuko ang babae at parang walang pakialam sa nangyari kanina.

"Leave me alone. I don't need you." Matigas na sagot ng babae.

"Are you sure? Parang lasing ka na, tara na ihahatid na kita sa room m-..." Hindi na naituloy ang sasabihin ng binata ng sumigaw ang babae.

"I said, leave me alone! Hindi ka ba nakakaintindi, ha! Sabi ko umalis ka sa harap ko at hinding hindi kita kailan!" Naiwang tulala si Andrew habang tumatakbo palabas ng Mini Bar ang babae.

Hindi siya makapaniwala sa nakita niya. Hindi nga nagkamali ang binata dahil tama ang kanyang hinala na kilalang kilala niya ang babaeng iyon.

Sinundan niya ito sa labas at nadatnan niyang umiiyak ang babae sa gilid ng batuhan.

"Mlaire." Isang deklarasyon. Sa hindi inaasahang pagkakataon nagkita ulit ang kanilang magkaibang landas.

"Just go!" Malumay at walang ekspresyon na sambit ng dalaga.

"I just want you to be safe in here." Nakita ni Andrew na yinakap ni Mlaire ang kanyang sarili kaya't tinanggal niya ang suot na jacket at dahang dahan na isunuot kay Mlaire.

"What are you doing? Hindi ko kailangan ng tulong mo! Hindi ka ba talaga nakakaintindi, ha! At wag na wag mong matawag tawag ang pangalan ko cause I don't want to hear that from you!" Tinanggal at ibinato ni Mlaire ang jacket kay Andrew na siyang dahilan ng pagkainis ng binata.

"I'm just helping you. Now, if you can't forgive me for all the pain that I gave to you maybe this time... let me help you, Mlaire." Malungkot na sambit ng binata. Kahit di aminin ni Andrew  nasasaktan pa rin ito kada naiisip niya ang mga kasalanang nagawa kay Mlaire.

"No! Kaya ko na ang sarili ko. Wala ka nang pakialam kung ano ang mga pinag-gagawa ko sa buhay ko, at mas lalong wala kang pakialam kung mapano ako!" Bumuhos ang matinding emosyon ng dalaga at lahat ng galit at poot na matagal ng nakatago biglang lumabas.

"You're right. Ah, I remember that you have a boyfriend. Mirkho right? So nasan siya? Dapat nandito siya para naman maipagtanggol ka niya sa bastos na lalaking 'yon!" Lalong naimbyerna ang dalaga ng marinig niya iyon mula kay Andrew.

"Wag mong masali-sali dito si Mirkho, kilala ko siya at hindi niya kayang lokohin ako katulad ng ginawa mo!" Andrew wishes that Mirkho is just a friend but it's not true. Talagang may relasyon silang dalawa at malabo na atang magkaayos pa sila ni Mlaire.

"You are selfish, Mlaire. Yes, I lied to you but you don't have the right to be like this. Yang galit at poot na nasa puso mo, hanggat hindi ka nagpapatawad hinding hindi ka magiging masaya. Mlaire, please let go." Tears flows down to Andrew's face. This is the first time that he cried in front of a woman, not a simple woman but a very special woman in his life.

"You don't know how it feels to be hurt. Niloko mo ako at kinuha mo pa ang pinaghirapan ko! Andrew Wilton, kung may isang bagay na hihingin ko ngayon walang iba kundi sana di na lang kita nakilala. Hindi sana ako nasasaktan ng sobra ngayon, hanggang ngayon nasasaktan pa rin ako dahil sa mga ginawa mo noon!" Mlaire just cried and cried. She said everything she wants to say.

"Kaya umalis kana! Umalis ka na! Iwan mo na ako!" Pinaghahampas ng dalaga ang dibdib ni Andrew habang pinapaalis niya ang binata pero hinayaan lang ito ni Andrew.

"Yes, this is all my fault but Mlaire matagal ko nang pinagsisihan ang mga kasalanan ko and I tried to pay for all of my sins but your parents disagreed. They wanted me to follow you in California so I did, but I was late Mlaire... Cause the moment I step towards in your house, that's also the moment that I saw you with Mirkho... kissing and I was so d*amn hurt. Now, if you don't want me to help you maybe let's just separate our ways." Now, Mlaire was shocked with the confession of Andrew.

Andrew walked away and left Mlaire hanging and dumb founded.

She wants to be alone so he let it be. Mlaire left in the seashore feeling cold and confused. The calm blue sea and the breath-taking moonlight... witnessed everything.

"I love you Mlaire but you chose to be alone... in the middle of the night."  The last words that Andrew has been whispered in the air.