Chapter Eight

Chapter Eight

Island Fortunato

***

Hindi ko alam kung paano ako nagkaroon ng lakas para ibuka ang mga labi at masagot siya. "Of course... He will. His father is a Griffin and he will too. Your great and I know... Mamamana niya iyon saiyo." sabi ko sa kanya. Nagpapasalamat dahil buo ang mga salitang lumabas sa bibig ko at di ako nautal-utal kahit sobrang sakit ng dibdib ko sa mga emosyong kinikimkim.

At alam kong tama ang sinabi ko. Alam kong magiging magaling na bata ang anak namin dahil magaling ang papa niya.

Ngumiti siya at inilapit ang mukha sa mukha ko. "Of course. You are his mother," sabi niya and claimed my lips not wanting me to talk about it anymore and it breaks my heart.

Hindi pa kami parehas na handa na pag-usapan ang bagay na ito. It's just only a month since na maging maayos ang pakikisama niya sakin. I am not yet carrying his child. Not yet for now...

At hindi ko alam kung magiging handa ako sa pagdating ng anak ko dahil natatakot ako... Natatakot ako na kapag dumating siya... Babalik sa dati si Lucian... Babalik ang dating pakikitungo niya sakin. At natatakot akong... Bilang na ang pagsasama namin ng anak ko...

Nang magtagpo ang landas namin hindi iyon sinasadya. Nang dumating ako sa buhay niya hindi iyon nakaplano. Nang dumating siya sa buhay ko hindi ko iyon inaasahan. Nang tanggapin ko ang alok niya... Hindi ko iyon pinaghandaan. At hindi ko alam kung magiging handa ba ko sa lahat ng pwedeng mangyari.

His kisses is demanding and possive telling me he owns me. He's kissing me... Owning every corner of my lips. He slids his tongue inside my mouth making me gasped. Hindi ko na mahabol ang paghinga ko sa halik niya. He pulled me closer to him... Erasing all what inside my mind...

Letting me forget the sadness I felt. Letting me forget all my insecurities. Letting me forget my fears and pain even just for now. Nakakalimutan ko na lahat dahil sa halik. Siya at ang mga halik niya na lang ang mahalaga sakin ngayon. He can makes me always forget.

Kumapit ako sa kanyang leeg ng lalong lumalim ang mga halik niya. Kailangan ko ng makakapitan dahil pakiramdam ko ay nanghihina ako sa mga halik niya. He hold my chin to angle the kiss so he can kiss me properly. "Open your mouth babe..." he said. I shyly opened it and he attacks my lips to his kisses.

Halos mapugto ang hininga ko. Naramdaman ko ang isang kamay niya sa aking likuran hinahaplos niya iyon hanggang saking baywang pataas. Hindi ko alam kung anong uunahin ko... Ang kamay niyang kung saan-saan na lumalandas saking katawan o sa halik niyang inuubos ang hangin ko. Hinila niya ko palapit pa sa kanya leaving no space between us. Na kahit ang hangin ay hindi na makakadaan. Bumaba ang kamay kong nakapulupot sa leeg niya sa kanyang braso at ang isang kamay ko ay humahaplos sa kanyang likuran. He slightly moaned at that. Napangiti ako dahil naapektuhan din siya sakin. He embraces his arms around my waist. Bumaba ang halik niya saking pisngi, pababa saking leeg. Soft moaned escaped my lips. Itiningala ko aking ulo so he could have more access to it. He slightly sucks my neck and when he was already content muling bumalik ang labi niya sa labi ko. He showered with hot kisses making me gasped. I put my arms around his shoulder so I could get some support. I kissed him back the way he kiss me. I may not know how to kiss but he's a good teacher kaya ako nakakasabay.

Masyado na kong naliliyo sa mga halik niya taking me into another world. Sa mundong kami lang. Siya at ako lang. Naputol iyon nang tumunog ang kanyang cellphone. Marahil ay kanina pa iyon dahil sa sunod-sunod na tunog na iyon na parang nagpapapansin na kay Lucian.

Doon lang ako natauhan. Jeez! May meeting pa pala siya diba? We almost forgot it! I slightly pushed him dahil sa pagri-ring ng phone niya. He groaned in protest. Tinignan niya ko... His eyes full of heat and desire. And I know... It could mirrored mine.

"Your phone..." sabi ko. Doon lang niya napansin ang maingay na pagtunog niyon. "Tss!" sabi niya. I can even see irritation in his eyes dahil sa istorbo. Mahinang halakhak ang lumabas sa bibig ko. Matalim niya kong tinitigan dahil di niya nagustuhan ang pagtawa ko sa paghihirap niya. Mas lalo lang akong tumawa dahilan para simangutan niya ko. I planted a soft kiss on his cheeks. Pinipigilan niyang ngumiti pero di siya nagtagumpay. Bahagya siyang lumayo sakin at kinuha ang cellphone para masagot iyon ng maayos.

"What?" medyo iritadong sagot niya sa kausap. Paniguradong iyong secretary na naman niya iyon at pinapapunta na siya. Napailing ako at inayos ang polo niyang bahagyang nagulo. Napatingin siya sakin habang nakikinig sa kausap dahil sa ginawa ko. Tiningala ko siya and tilted my head. His boyish smiled plastered in his lips when he saw me fixing his suit. "Just do what I told you," he said before cutting the call.

Itinago niya ang cellphone bago ako muling hinila palapit sa kanya. "Should I fire him?" tanong niya. Tumawa ako at mahinang hinampas siya sa dibdib. "Silly. Wala ng mas titiyaga pa sa kanya." sabi ko. "Ikaw. You have a very long patience towards me." he said. I smiled assuring him that I will stay like that. I still remember when I always patiet towards him being such an arrogant beast.

"And I won't stop being patient kahit minsan ang sungit mo. Ang arogante mo. Ang sama mo. Ang landi mo. Lahat," tumatawang sabi ko. Nagulat siya sa sinabi ko pero mas nagulat ako when he gave me a blowing kiss makes me gasped for air. "Lucian!" angal ko. Tumawa siya.

"I am not arrogant. And that kiss means I can take your breathe away literally." he winked at me. "See? Ang arogante mo!" sabi ko. Tumatawang niyakap niya. He rested his face on my neck. Nararamdaman ko ang mainit niyang hiningang kumikiliti sakin. It sent shiver down my spine.

"And thank you for not giving up on me when I am too harsh on you way back on your first days here with me." sabi niya. Lumayo ako sa kanya at tinignan siya. Kitang-kita ko ang halo-halong emosyon sa mga mata niya. I want to be lock on his eyes. Gusto kong laging tinititigan ang nangungusap niyang mga mata kahit iyon na lang ang gawin namin maghapon I am willing to do it.

I can still remember the days when his been a monster towards me. Being harsh on me. Pero wala na sakin ngayon iyon.

"Wala naman akong magagawa kung di pakisamahan ka ng mga araw na iyon. Even I wanted to give up wala naman na kong choice kung di ang manatili hindi ba? Pero wala akong ni isang pinagsisihan doon." sabi ko. He caressed my face. "I'm sorry for that---" I put my fingers on his lips to cut him from speaking. Pumungay ang mga mata niya. I don't want him to say sorry. Natural lang iyon dahil hindi pa niya ko kilala ng mga sandaling iyon. At masaya ko dahil napatunayan ko na ang sarili ko sa kanya ngayon.

"I didn't give up... Dahil see. Even you are such a monster way back... You're still a kind hearted man." I smiled to him. Nakita ko ang pag-iwas niya ng tingin at ang pamumula ng tenga niya. Natawa ako dahil nahihiya siya sa sinabi ko. Hindi kami usually nag-uusap sa mga ganitong bagay dahil ayaw naming pag-usapan ang kontratang namamagitan lang samin. We didn't usually talk about the past. Hindi ko rin sinasabi sa kanya kung gaano siya kabait sakin ngayon kaya nahihiya siya and I find him cute about that. Nilingon niya ko ng masama ang tingin. Mas lalo lang ako tumawa kaya hinalikan niya ko para maputol sa pagtawa. I kissed him back after some seconds our lips parted.

Malalaman mo kung gaano kabuti ang isang tao kapag nakilala mo na siya.

"Ingat ka sa pagpasok." sabi ko sa kanya nang nasa harap na kami ng sasakyan niya. We are now parting good byes. Pahirapan pa kong kumbinsihin siyang pumasok na sa trabaho dahil sa kalokohan niya. Ayaw talaga niyang umalis. Kaya kahit nakakalungkot masaya ko dahil napilit ko na siyang tumuloy na sa office dahil paniguradong nag-aalala na ang mga staff niya baka di siya pupunta.

"Just text me when you need something, alright?" sabi niya. Tumango ako. He always said that kapag aalis na. "Good luck sa meeting." sabi ko. He nodded and planted a good bye kiss on my forehead.

"Go inside. I don't wanna go if you're still standing there I might change my mind if you don't." sabi niya. Tumawa ako at kumaway sa kanya. "Ingat ka." sabi ko. Pumasok na ko sa loob nang pinatunog na niya ang niyang kotse. It showed how filthy rich he is. Muli akong lumabas ng nakitang umandar na iyon. Kumaway ako nang papalayo na ito hanggang sa di ko na matanaw.

Napabuntong-hininga ako. Nakaramdam ako ng kalungkutan ng iwan niya. Kapag umaalis siya at naiiwan ako... Di ko maiwasang di makaramdam ng lungkog dahil mag-isa na lang ako sa malaking bahay na ito sa Camiguin.

Nang umalis ako sa bahay ay dito kami tumuloy ni Lucian. Malayo sa pamilya ko. Malayo sa mga taong nakakakilala sakin... Samin. Sa islang ito... Walang nakakakilala sakin. Hindi nila alam na isa akong anak ng bilyonaryo. Hindi nila alam kung sino ako kaya malaya akong maglakad-lakad at manatili sa lugar na ito.

Lucian decided to take me here instead of his condo in Manila dahil baka may makaalam na magkasama kami at malaking eskandalo iyon.

I am Lucian's big secret. Iyong sekretong hindi dapat malaman ng kahit sino dahil tiyak na magkakagulo. Itinatago niya ko sa lahat. Wala dapat makaalam na magkasama kami. Iyon ang nasa kontrata. I need to be keep as long as the say contract is done. Hindi ko alam kung hanggang kailan ako mananatili sa lugar na ito.

And I didn't know how long I will be his dirty secret.

Dahil kahit matapos na ang kontratang mayroon kami... Alam kong mananatili akong sikreto niya...

Hindi ko alam kung para saan ang sakit na naramdaman ko sa isiping iyon.

Island Fortunato is a paradise. But it was my cage of jeopardize.

Sa islang ito... Nakatago ang buo kong pagkatao. Sa islang ito ang nagsisilbing taguan ng isang Amanda Miracle Sy-Lozano. Isang babaeng nagawang isakripisyo ang lahat ng mayroon siya --- buhay niya, pagkatao niya, kaluluwa niya at higit sa lahat kalayaan niya para sa taong ni hindi niya lubusang kilala at dahil iyon sa pamilya niya.

Sa islang ito. Malaya ako pero nakakulong. Malaya akong gawin ang mga bagay pero walang sinumang nakakaalam.

This island is my keeper. Itinatago ako nito sa lahat. Sa sakit na pwede kong maramdaman sa buhay na tinalikuran ko. Itinatago ako sa panghuhusgang maari kong makuha sa pinasukan kong buhay.

Tears freely falls at my eyes. Letting all my pain out. My heart breaking into pieces. Thinking that I will be trap in this paradise keeping a secret para sa mga sakripisyong ginawa ko.

And this island knows everything what I've done for my family.

Mga bagay na hindi ko alam na magagawa ko. I gave up my everything here.

And I'm keeping my everything here too.

I'm alone in this island with Lucian. Kaming dalawa lang. Itinatago ko ang sarili ko sa pamilya ko. Para magawa ko ang kailangan bilang kabayaran sa lahat ng ginawa ni Lucian para sa pamilya ko.

I smiled sadly. How could my fortune be so cruel? How could be my life be this hard? How could I always feel hurt when in the first place... Happiness for my family is all what I ask...

Mahal na mahal ko sila na handa akong magsakripisyo para sa kanila. Mahal na mahal ko sila na handa akong isuko ang buo kong pagkatao. Mahal na mahal ko sila kahit wala ng matira pa sakin.

Nilibot ko ang mga mata ko. It was an island. Island Fortunato. Bilang lang ang mga bahay sa islang ito at malalayo ang agawat sa isat'isa.

Umihip ang malakas na hangin. Malaya nitong tinatangay ang aking buhok. Ang kulay asul na kalangitan ay tanaw mo mula rito ang malawak na dagat.

This island is the only witness of my sacrifices... My tears. My pain. Ito lang ang tanging nakakakita ng paghihirap ko. But it is also witness my happiness and my hope for everything.

Umaasa pa rin ako... Na kung sakali mang dumating na ang araw na mawala sakin lahat...

Umaasa akong makayanan ko...

Umaasa akong babalik sa dati ang lahat kahit alam kong malabo iyon dahil simula ng araw na pumayag ako sa kontrata namin ni Lucian...

Binago na nito ang buhay ko.

Binago na nito ng tuluyan ang buhay ko.

Muling umihip ang malakas na hangin drifting me back to my past we're it all begins....

***