“The beginning”

After 3 years of working in Japan as a English Language teacher, finally I was asign to work in Korea as a English language teacher in a prestigious university in Seoul.

Hindi na ako binigyan nang employer ko ng bakasyon para makauwi manlang sa Pilipinas pero naiintindihan naman ito ng pamilya ko. And beside na eexcite na din naman na ako.

This is my dream, matagal na matagal ko ng nais mag trabaho sa Korea pero sa Japan ako unang nag karoon ng opurtunidad na agad ko na ding sinunggaban, at dahil doon malaki ang naipon ko at naka bili ako ng lupa sa Quezon at nakapag simula nang farming business para sa mga magulang ko.

Ang pag tatrabahuhan ko naman sa Korea ay ang pag papagawa nang dream house para sa parents ko. I'm also greatful kasi dahil sa Japan, ako na ang nakapag patapos sa bunso kong kapatid na babae.

"Cay!" My friend Lee Sohee a.k.a my boss called me. My real name actually is Cayni Monte Caves but she prepare to call me Cay.

"May gagawin lang ako sa loob, ikaw muna dito." barok pa din siyang managalog pero masaya ako na ginagamit nya parin ito kahit nasa Korea na kami pareho.

"Yes boss!" I tease her. Ayaw na ayaw kasi tinong tinatawag ko siyang boss. Kinurot tuloy niya ang tagiliran ko bago tuluyang pumasok sa loob ng kusina.

She's my classmate when we are College in Manila. Mas mura daw ang turo sa Pilipinas ng English kaya naman don siya nag-aral. We became best friends at nakwento ko sa kanya na pangarap ko makapag trabaho sa Korea.

While I'm helping her to learn English ang Tagalog, she's helping me to learn Hangul, their language. Nang mag graduate kami kinailangan na niya bumalik nang Korea habang ako naman ay nag apply sa iba't ibang agency to work abroad.

She told me na kukunin niya akong staff sa Cafè niya dito Korea once na makahanap ako nang work dito sa Korea. Natagalan lang ng 3 years but now here I am, suma side line lang ako sa Cafè niya every weekend as a waitress. Then may isa pa syang staff na pang weekdays naman niya. Diko magets kung bakit ayaw niyang mag pasok nang madaming tauhan sa Cafè niya gayung successful na mana ito at kilala na.

Masyado pang maaga kaya naman wala pang customer kaya nag pupunas lang ako nang mga counter at lamesa. Si Sohee ang bahala sa pag gawa nang mga cape at dessert like cakes, cookies, donuts and some other sweets. Ito talaga ang dream niya and I'm happy na sinuportahan na siya ng parents niya sa pangarap niya after nya mag aral sa Pilipinas.

Tumunog naman bigla ang bell sa pinto hudyat na mayroon ng customer. Sanay akong maghatid lamang ng mga orders dahil ang lalaking kakambal ni Sohee na si Heeso ang bahal sa counter kaso may sakit daw ito kaya hindi makakapasok.

Kinakabahan tuloy ako dahil baka mag kamali ako, unang linggo ko palang dito sa Korea at ito ang pangalawang araw ko sa Cafè nila. Sunday ngayun at Lunes na bukas, bukas palang ang start nang work ko sa university.

Hingang malalim Cayni, kaya mo yan! Pag kukumbensi ko sa sarili. Isang lalaki ang unang customer, nilingon ko muna ulet si Sohee sa loob, ngunit hindi ko siya makita at mukhang hindi pa siya lalabas. I need to smile. Kaya kahit nahihiya ako ay ngumiti akong lumingon muli sa customer.

He's wearing a clean suit and he looks so formal on it, clean cut din ang gupit nito na medyo mahaba lang sa harapan na nag sisilbing bangs pero hindi naman masyadong makapal at mahaba. Tama lang ito sa noo niya. Napansin ko din ang Black Renault Samsung sa parking area ng Cafè sa harap, glass wall kasi ito kaya pansin na pansin. Mukhang papasok palang sa trabaho ang lalaki at dito naisipang mag almusal. Mahilig ako sa mga kotse kaya sigurado akong may sinabi ito sa buhay.

"eoseo osipsio!" Bati ko dito at nag bow pa ako habang nasa malapit sa tyan ang dalawa kong kamay. Huminto sa harap ko ang lalaki at ngumiti nang marahan syaka tumango na para bang maliit na bow.

"dangsin-ui jumun-eun mueos-ibnikka?" I ask him what is his order in a polite way. Maraming gwapo dito sa Seoul pero nasobrahan ata ang lalaking to sa harapan ko.

"tteugeoun beullaeg keopi han jangwa dakeu chokollis keikeu han jogag-eul deulilkkayo?" As far as I can hear and see he's a nice and polite customer. Hindi din nawawala ang ngiti niya sa labi kahit maliit lamang ang ngiting ito.

Matapos kong ulitin ang order niya na isang hot coffee and 1 slice of dark chocolate cake ay inabot na niya ang isang black card sa akin. I'm a kpop fan mula noong bata pa ako and what I know is mga mayayaman o sobrang yaman lamang ang may black card. Maingat ko itong inabot at in-swipe syaka ko inabot sa kanya ang device na paglalagyan niya nang password ng card niya syaka ako nag takip nang mata.

"It's done!" He said. Nagulat ako dahil tuwid ang English nito pero diko pinahalata at agad na binalik sa kanya ang card. Mabuti nalang at tinuruan ako kahapon ni Heeso gumamit nito, kundi mapapahiya ako ngayun.

"I will deliver your order." I said in English unconsciously. Wala namang reaksyun ang lalaki at humanap na nang table niya. Agad akong pumasok sa kitchen para iabot kay Sohee ang order.

"Oh we have a customer?" She ask me. Halatang kabang kaba ako sa harapan niya at pawisan kahit malamig naman dito sa loob kaya naman natatawa siya sakin.

"Lumabas kana doon, mamatay ako sa kaba!" Pag mamakaawa ko sa kanya. Nauna naman siyang lumabas sakin para ayusin ang order.

"Si Jaehyun lang naman pala." Aniya in a joyful voice. Wala akong paki kung kakilala niya ang customer ang concern ko is alam niyang dipa ako sanay sa counter ay sinabak na niya ako agad! Pano kung nag kamali ako?

"Relax, he's a regular here and he's my friend." She said while preparing the coffee. Nang maayus na ang mga order nito ay bigla nitong tinawag ang lalaki na hindi naman kalayuan sa counter ang piniling upuan.

"Song Jaehyun!" Tawag niya in a playful way. Lumingon ito at ngumiti sa kanya at kumaway, nag tapon din ito nang tingin at saglit na ngumiti bago bumalik ang mga mata sa laptop nito na nasa table.

"Dalhin mo na to." Wala naman akong nagawa kundi ang buhatin ang tray na may lamang order ng lalaki. Maingat kong dinala ang order nito sa kanya.

"Here's your order sir." I said politely. Nasanay ata ako agad na halatang marunong mag English ang lalaki kaya napapa English nalang din ako.

"Thank you." He said. Nilapag ko ang mga order niya sa table kung saan hindi masyadong malapit sa laptop nito. He look at me again and smile. Ngayung naka salamin siya ay parang mas naging gwapo ito.

"Are you new here?" He suddenly ask me.

"Yes, sir. But I work here on weekends only." Nanginginig na ang mga ngiti ko sa kanya dahil kinakabahan ako.

"Do you need anything else sir?" Pag-iiba ko para makaalis na ako sa harapan niya.

"Yes please, can you get me some table napkin?" He said while typing something on his phone.

"Yes Sir." Sabi ko bago umalis sa harapan nito dahil baka malusaw na ako sa liwanag niya.

Pagbalik ko sa counter ay kumuha na ako nang madaming table napkins at agad na sanang babalik sa table ng lalaki para makatago na ako sa kusina pero hinawakan ni Sohee ang kamay ko. Nilakihan ko siya nang mata dahil ang tagal niya sabihin ang kailangan niya. Hindi naman ako nag nanakaw nang napkin eh humihingi kaya yung customer.

"Jaehyun ask me to accompany him but I'm kinda busy can you please do that for me?" Mas nanlaki pa lalo ang mata ko dahil sa sinabi niya.

"Please? I'll give you extra pay, promise."

"Here's your table napkins sir, My boss ask me to accompany you instead of her sir. Is that okay? She's just a little busy." He look so lost when I said that then he look back again at the counter then look at me again. Mukhang nag dadalawang isip siya sa narinig mula sakin dahil baka si Sohee talaga ang nais niya makasama. Maybe he have something for my boss.

"Is that what she told you? That I ask her to accompany me?" He ask me kaya naman ako naman ang na lost. Tumango nalang ako.

"O...okay!" Nag dadalawang isip muli niyang sang-ayun.

"Have a sit." Aniya na tinuro pa ang isang extra chair sa harapan niya. Naiilang man ako ay umupo ako roon. Hindi naman sa gipit ako sa pera pero makakatulong din kung may mga extra money ako para malaki ang mapadala ko sa Pilipinas.

"So, are you new here in Korea?" Busy man ito sa laptop niya ay nagawa pa din nito akong kausapin.

"Yes sir, I'm a English teacher in one of the university here in Seoul and I will start tommorow." Sabi ko nang tuloy tuloy, hindi din naman ako sanay sa small talk at mahiyain lamang ako sa simula. Kaibigan naman siya ni Sohee kaya baka mabuting tao naman ito.

"Oh I see!" Nanahimik siya saglit dahil sa inaatupag nito sa kanyang laptop.

"I guess your a Filipino, right?" Saglit ako nitong sinulyapan. Napaganda man ako ng Japan ay alam kong kitang kita pa din ang pagiging Filipino ko dahil hindi ako ganoon ka puti, hindi matangos ang ilong ko at hindi ako singkit at may natural akong double eyelids. Hindi naman ako nag paretoke sa Japan pero alam kong nag glow up ako dahil sa mga beauty products ng Japan.

"Yes sir." I answer.

"Matagal din akong tumira sa Pilipinas." Napatakip ako nang kamay sa bibig ko dahil sa narinig ko sa lalaki. Tama ba ang dinig ko o sadyang nahihilo na ako sa kaba?

Hindi naman siya mukhang half, actually mukha nga siyang pure Korean eh pero bakit ang tuwid niya managalog?

"I'm sorry sir, what?" Muli niya akong tinignan at napangiti sakin.

"Weird ba? Pure Korean ako pero Elementary palang ako nasa Pilipinas na kami. Doon ako lumaki at noong nag college na syaka lang kami bumalik dito sa Korea." Para na kaming mag kababayan na nag kukwentuhan.

"Wow!" Yun lang ang nagawa kong sabihin dahil hindi talaga ako makapaniwala.

Tumunog naman muli ang bell ng pinto kaya naman napalingon ako sa casher pero tinanguan lang ako ni Sohee like she's sayin she's okay.

"Bakit naisip mong dito mag trabaho... Sa Korea?" Pakiramdam ko nasa isang work interview ako.

But I chose to be truthful kesa maging formal. "Kpop fan kasi ako. Pero 3 years muna ako sa Japan bilang English teacher din sa isang university sa tokyo." Paunti-unti lamang ang bawas niya sa kape at sa cake nito.

"Wow, so how old are you?"

"I'm 27!" Muli niya akong tinignan saglit at ngumiti bago bumalik sa ginagawa niya.

"I'm older than you then, I'm 28." He said. Dapat ba tawagin ko syang oppa? Kuya? Kasi nakakaintindi naman siya ng tagalog.

"I'm glad than I have work today even though it's sunday." Nalito ako sa sinabi niya kaya di ako sumagot. Pero dahil don muli siyang tumingin sakin.

"Dahil napadaan ako dito at nakita kita." Uminit bigla ang pisngi ko dahil sa sinabi niya. Hindi naman ako ma-blushing tao kaya sure akong hindi mapula ang pisngi ko pero baka mapula na ang tenga ko sa kaba.

"Namiss ko din kasing mag tagalog, barok naman si Sohee mag tagalog kaya I never talk to her in Tagalog." Natawa naman ako sa sinabi niya.

"You're cute when you laugh!" Natigilan ako sa sinabi niya kasabay nang pagdating nang mga magkakaibigang custumer. Mukhang kailangan ko ng tulungan si Sohee.

"You can help her now. Tapos na din na mana ako sa ginagawa ko." Aniya kaya nilingon ko siya.

Tumayo na ako at ngumiti sa kanya. "Thank you for coming sir." I said before I left him.